Psychologie en tv: hoe Reality-programmering onze hersenen beïnvloedt

Donald Trump's presidentiële campagne heeft net zo veel gereden op zijn beroemdheid als een coherente politieke filosofie, en werd gevoed door een ongekende hoeveelheid vrije media-aandacht. De voortdurende dominantie van menselijk drama en nieuwscyclus heeft ook een fel licht geschenen op reality-televisie, hoe we het consumeren en wat het doet voor onze hersenen, ons gedrag en ons vermogen tot sociale interactie.

Trumps reality tv-programma, De stagiar ging in première in 2004 en stak deelnemers tegen elkaar in tijdens een wedstrijd waarin de prijs een leerling werd voor de miljardair zelf. De show was enorm succesvol, wat leidde tot een spin-off in de vorm van Celebrity Apprentice.

Maar hoe gaat men van reality-tv-ster naar presidentskandidaat, en waarom is de campagne van Trump succesvoller dan iemand had kunnen vermoeden dat het misschien was toen hij voor het eerst zijn kandidatuur aankondigde? Zijn wij het probleem? Is reality tv de schuldige? Zijn alle voyeuristische en op prijzen gebaseerde reality-shows ons dommer maken, of is de opkomst van Trump aan iets anders te wijten?

Redenen om reality-tv te kijken

Er zijn een aantal redenen waarom reality-programmering aantrekkelijk is voor kijkers. Voor sommigen heeft het te maken met het analyseren van persoonlijke relaties tussen 'echte mensen' in plaats van met fictieve personages. Een deel ervan is puur escapisme en afleiding. Maar verschillende studies hebben aangetoond dat een groot deel van de aantrekkingskracht van reality-televisie ligt in sociale vergelijking en een preoccupatie met status.

In een onderzoek getiteld "Why People Watch Reality TV" door Steven Reiss en James Wiltz, probeerden de auteurs de menselijke motivatie achter reality-televisie te onderzoeken. In de studie hadden Reiss en Wiltz 239 volwassenen die zichzelf beoordelen op 16 basismotivaties en hoeveel ze keken naar en genoten van het programmeren van de realiteit. "De resultaten toonden aan dat status de belangrijkste motiverende kracht is die interesse opwekt in reality-tv," concludeerden Reiss en Wiltz in de krant. "Hoe meer status-georiënteerde mensen zijn, hoe groter de kans dat ze reality-televisie bekijken en plezier en plezier melden."

Een andere studie genaamd "Reality-Based Television Programming and the Psychology of Its Appeal" door Robin L. Nabi, Erica N. Biely, Sara J. Morgan en Carmen R. Stitt wilden begrijpen waarom mensen aangetrokken worden tot reality-tv en wat ze krijgen eruit. Hoewel het idee dat reality TV's aantrekkingskracht is gebaseerd op het kijken naar anderen, de studie vond dat de correlatie tussen reality-tv en voyeurisme twijfelachtig was. In plaats daarvan ontdekten Nabi, Biely, Morgan en Stitt dat de redenen en gratificaties van TV nogal uiteenliepen en verschilden tussen gewone en informele kijkers.

Hoewel er bevindingen waren dat neerwaartse sociale vergelijking een motivatie was (dat wil zeggen, het idee dat mensen kijken op tv die heel duidelijk hun leven niet bij elkaar hebben, je een superieur gevoel geeft), waren de redenen voor de aantrekkingskracht van reality-tv gevarieerd. Bovendien ontdekten Nabi en haar co-auteurs dat hoewel er zeker een mogelijkheid was voor een duistere kant van reality-tv, er ook een mogelijkheid was voor positieve resultaten in de programmering. In de paper schreven Nabi en haar co-auteurs: "Wij vinden het belangrijk om kijkers te onderscheiden op basis van hachelijke interesse afgeleid van de uitbuiting van anderen van dat gebaseerd op een bepaalde interesse of nieuwsgierigheid in andere mensen die op hun beurt reclame kunnen maken voor zelfreflectie en misschien zelfs empathie."

Effecten van Reality Programming

Zoals te verwachten valt, zijn de effecten van het kijken naar reality-televisie enigszins onvoorspelbaar en gevarieerd over verschillende genres en subgenres, en zoals uiteengezet door de Nabi en Reiss studies, kunnen de beweegredenen achter het kijken een diepgaande invloed hebben op hoe we reality-televisie consumeren en wat het is 'we' eruit. Dat gezegd hebbende, er is een aantal overtuigende bewijzen rond assimilatie van gedrag in de context van het verhaal.

In 2011 noemde een paper geschreven door Markus Appel "Een verhaal over een stomme persoon kan je dom doen kloppen (of slim): gedragsassimilatie (en contrast) als narratieve impact" "onderzocht de effecten van" media priming "- het idee dat iets consumeren kan een effect hebben op de cognitieve prestaties. Kortom, in deze studie kregen deelnemers een verhaal te lezen en vervolgens een test om te nemen nadat ze het verhaal hadden voltooid. De ene groep kreeg een verhaal over een "stupidly acting soccer hooligan" terwijl de andere een verhaal las dat de intelligentie van het personage niet noemde.

Appel zegt in de krant: "Zoals verwacht presteerden deelnemers die een verhaal lezen over een stom handelende voetbalhooligan slechter in de kennistest dan deelnemers die een verhaal lezen over een personage zonder verwijzing naar zijn intellectuele capaciteiten."

De resultaten waren echter niet helemaal cut-and-dry, maar in sommige gevallen van de story-then-test deden zich omgekeerde effecten voor, met deelnemers die las dat Albert Einstein minder goed presteert op de test dan degenen die over Claudia Schiffer lezen.

Dit wil niet zeggen dat het bekijken van reality-tv-programma's over mensen die zich dom gedragen ons absoluut stom maakt, maar er zijn aanwijzingen dat media-priming en de theorie ondersteunen dat wat we kijken, onze cognitieve prestaties beïnvloedt, althans op de korte termijn.

Mere-Exposure Effect

Een deel van Trump's snelle stijging van de verkiezing kan ook worden verklaard door een relatief eenvoudig idee dat bekend staat als het 'Mere-Exposure Effect'.

In een artikel uit 1965 met de titel 'De attitudinale effecten van blootstelling' probeerde Robert B. Zajonc te begrijpen hoe vertrouwd onze voorkeur is. Een groot deel van Zajonc's onderzoek concentreerde zich rond de woorden, de frequentie van hun uiterlijk en de psychologische impact daarin, maar de bevindingen reiken veel verder dan woorden.

Wat Zajonc ontdekte, is dat we simpelweg dingen verkiezen die ons bekend zijn, en dat we vaak onze houding tegenover hen vaak verbeteren als we die dingen vaak noemen. In de krant zegt Zajonc: "De balans van de experimentele resultaten die in dit document zijn besproken en gerapporteerd, is in het voordeel van de hypothese dat louter herhaalde blootstelling van een individu aan een stimulusobject zijn houding ernaar verbetert."

Het is nauwelijks een twistpunt dat we als samenleving meer reality-televisie kijken dan C-SPAN, dus met de opmerkelijke uitzondering van de zeer spraakmakende Hillary Clinton is het geen verrassing dat Trump de bekendste kandidaat was. Zelfs degenen die geen politiek nieuws volgen, weten wie Trump is, en dat alleen heeft misschien iets te maken met zijn schijnbare populariteit.

Wat meer is, terwijl Trump zeker een bekende figuur was, is er nooit een uur geweest - laat staan ​​een hele dag - sinds hij zijn kandidatuur aankondigde dat zijn naam de meeste van onze feeds op de een of andere manier niet is tegengekomen. De frequentie waarmee we worden gebombardeerd door alles wat Trump is, is waarschijnlijk geen kleine factor in het succes van zijn campagne.

Zeggen dat reality-tv alleen verantwoordelijk is voor de campagne van Trump zou onverantwoord zijn. hoewel De stagiar is een populaire show en concepten zoals media-priming en het Mere-Exposure-effect kan enkele van wat er in de hersenen van het Amerikaanse volk gebeurt verklaren, er moet gezegd worden dat veel van het succes van Trump met bepaalde groepen kiezers neerkomt op retoriek en persona.

Trump heeft succes gevonden bij kiezers die niet bereid zijn om te diep in zijn beleidsstrategieën te kijken, vooral omdat die er niet zijn. De bombastische boodschap "Make America Great Again" is genoeg, zo lijkt het, en heeft mensen ofwel kopen in of kijken langs de flagrante vrouwenhaat en xenofobe aspecten van zijn campagne. Buiten dat, heeft Trump vele jaren en vele dollars gestoken in het ontwikkelen van een zeer publieke persoonlijkheid als een stoere en succesvolle zakenman, die alleen werd versterkt door De stagiar.

Uiteindelijk levert reality-tv een belangrijke bijdrage aan wat we met de campagne van Trump zien, zeker. Maar het is niet de schuld van TV - het is van ons.