De toekomst van het onderwijs is een virtuele realiteit

Matt Cook is bibliothecaris-in opkomst zijnde bibliothecaris van technologieën aan de Universiteit van Oklahoma. Zijn werk bestaat uit het brengen van bibliotheken en educatie in de toekomst, het bedenken van manieren om het verleden te versmelten met de toekomst. Hij heeft al een loopmeditatietool ontwikkeld die in het hele land wordt gebruikt en die de stressniveaus van studenten tijdens hun studie verlaagt. Hij was ook een pionier in een navigatie-app die een nieuwe, geïntimideerde student vanuit zijn slaapzaal naar een studeerkamer of naar een bepaalde plank in de bibliotheek - en meer - kan begeleiden, en ze tegelijkertijd binnen de grenzen van comfort houdt (in de vorm van hun smartphone).

Als een "zijproject" ontwikkelt hij een afgelegen stuk mesa van 10 hectare in New Mexico met vrienden. Per Mr. Cook:

"Het is rauw, het is ruig, het is prachtig. De vorige keer waren er ratelslangen en we kregen een flits overstroomd op het terrein. Het is behoorlijk gevaarlijk, maar het is geweldig. Prachtig. Als ik mag pontificeren: ik doe dingen die cool klinken, het is leuk om over te praten. Maar het is allemaal beperkt tot het scherm en het toetsenbord en de muis. Je thuisleven, vooral in de winter, je bent omringd door vier muren en je rijdt naar je werk, theoretisch gezien, in een auto, weet je, een doos - het is alsof, het heeft geen zin in je tijd dat je horizon groter is dan je computerscherm."

omgekeerde sprak met Cook over dingen die cool klinken en dat is leuk om over te praten: de toekomst van het onderwijs en hoe virtual reality de manier van leren voor altijd zal veranderen.

Deelt iemand anders op de wereld jouw functienaam - bibliothecaris van opkomende technologieën?

Ja, eigenlijk. Voor OU-bibliotheken is het relatief nieuw, maar het is iets geworden sinds technologie steeds belangrijker werd voor academische studie en vervolgens voor studiebeurzen in de bibliotheek. Kortom, er zijn steeds meer universiteiten die bibliothecarissen van opkomende technologieën inzetten.

Een van uw projecten is erop gericht om virtual reality te integreren in het onderwijs. Zou je dat project kunnen uitleggen?

Het is een hypermodern virtual reality-systeem dat we de O.V.A.L. noemen. (het virtuele academische laboratorium in Oklahoma). In principe is dit gebaseerd op de Oculus Rift-hardware. We hebben een open-toegangsdatabase waar u uw 3D-model naar de virtuele realiteit kunt slepen voor netwerkanalyse. U kunt dus met iedereen het experiment of de doorvalling van uw 3D-model delen, zolang ze de headset en de toepassing hebben.

Wat zijn enkele voorbeelden van hoe dat wordt gebruikt?

Wat we hebben gezien, is dat mensen in scheikundelessen door hemoglobinemoleculen vliegen. Mensen uit architectuurklassen die walkthroughs van hun onbebouwde gebouwen maken, wat uiteraard te kostbaar is voor een bachelor om daadwerkelijk te bouwen en er doorheen te lopen. Ik werk met een man met extreem high-definition 3D-scans van deze gospelhandschriften uit de Oude Wereld, uit Groot-Brittannië. Ze zijn in het jaar 700 op perkament geschreven. Hij heeft ze zo gescand dat je op het oppervlak van de pagina kunt lopen alsof het een landschap is, omdat het velijn in de loop van de tijd kromp van vocht.

Je kunt een kankeronderzoeker hebben - van wie we er al mee werken - met CT- of X-ray gegevens van tumorscans die ze kunnen uploaden. Daarna kunnen ze een rondleiding begeleiden vanuit hun O.V.A.L. werkstation op de Zuid-Campus voor een klaslokaal van hoofdtelefoons op de niet-gegradueerde campus.

Waarom zou dit vooral nuttig kunnen zijn als een educatief hulpmiddel?

Je professor en je student kunnen overal zijn. We zouden een headset kunnen sturen voor de kosten van een studieboek aan iemand in bijvoorbeeld Oregon, en zij konden als onderdeel van een enorme online les delen in de VR-sessie met hun professor in Oklahoma. Het elimineert de noodzaak van fysieke nabijheid van je professor. Hoewel er natuurlijk een aantal dingen zijn die je niet kunt maken in digitaal formaat.

Als je een 3D-model hebt en je bent niet-technisch, kun je van de straat af lopen of het model overal uploaden, en samen met je co-onderzoekers of klasgenoten een vliegende beweging maken van die gegevens over het netwerk. U bevindt zich in dezelfde ruimte, ongeacht waar u zich fysiek bevindt, en kunt dingen zoals schaal en rotatie direct in het netwerk manipuleren. Elke verandering die je maakt, zal je partner zien. Waar je ook naar kijkt, of wijzen met je laseraanwijzer, je partner zal het zien. Ik zou dagen kunnen doorgaan, maar je krijgt het idee.

Hoe kan de oprichting anders worden bevorderd?

In termen van - en dit is de filosoof in mij die uitkomt - zijn de voordelen buitengewoon duidelijk in termen van de belichaamde mens. Je kunt nu op je mobiele telefoon een 3D-model manipuleren als je naar de juiste site gaat, maar wat je niet kunt doen, is het op dezelfde manier ervaren als een object in de wereld. Tenzij je een systeem als dit hebt. Dus je kunt het object, het virtuele object, in wezen voor je gezicht plaatsen, en je kunt je hoofd of kraan in je nek draaien of met je hand uitreiken en het manipuleren op dezelfde manier waarop je een fysiek object manipuleert. Dit maakt het een veel intuïtievere en efficiëntere analyse.

Het leuke is, dat is volledig verspreid over het netwerk. Elke wijziging die de gids of hoofdonderzoeker aan het object aanbrengt, wordt zichtbaar voor iedereen die de headset in realtime draagt ​​en kan de analyse delen. Niet alleen dat, maar veel van deze dingen zijn dingen die je nooit zou zien, behalve onder glas. Als je het over een oud manuscript op perkament hebt, kun je dat absoluut niet in je hand houden, of het analyseren met zo'n extreme vergroting - tenzij je in deze ruimte bent.

Het is het beste van beide werelden. U kunt het niet alleen op een natuurlijke manier analyseren en vereist geen speciaal gereedschap of training, maar u kunt ook van dichtbij en persoonlijk op een manier komen die doorgaans niet is toegestaan. We zouden bijvoorbeeld het behoud van historische artefacten die nu vernietigd worden in het Midden-Oosten kunnen doen. Ik heb nagedacht over het maken van een database of archief van bedreigde of bijna uitgestorven soorten, zodat je vervolgens hun morfologie in virtual reality kunt recreëren voor diepgaande, kleine doorvluchten voor toekomstige generaties. Je zou een database van uitgestorven dieren kunnen hebben waar je hele klas van de derde klas door zou kunnen vliegen en ze zou kunnen zien zoals ze waren, niet zoals ze in het leerboek worden beschreven.

Stel je je voor, in de toekomst, een klaslokaal met een stel kinderen met VR-headsets?

Ja, absoluut. We staan ​​al op de schaal van opschalen. We beginnen met het tweevoorzittersysteem, dan gaan we naar de vierkinderstoel, dan kunnen we naar de klasgrootte gaan. Er is geen limiet, technisch gezien, hoe groot we konden gaan. De limiet is kosten - headsets en snelle computers, eigenlijk - en dat is eigenlijk veel lager dan wat de vorige systemen waren. Dit is als een paar duizend dollar - een paar duizend - en je kunt van de straat af lopen zonder enige technische expertise en je model in realtime over het netwerk analyseren. Het is een complete stap vooruit qua kosten en toegankelijkheid. We staan ​​voorop, en dat is spannend. Oklahoma-bibliotheken - je zou niet denken dat dit de plek zou zijn om te gaan en te experimenteren met virtual reality, maar dat is het wel.

Heb je solide toegang tot fondsen?

Geen van de projecten die we hebben ontworpen of ontwikkeld, heeft eigenlijk een extravagant bedrag nodig, om de redenen die ik zojuist heb beschreven met betrekking tot de virtuele realiteit. De software komt in moeilijkheden, wat betekent dat je niet per se een computerwetenschapper hoeft te zijn om software te ontwerpen. Nummer twee, de hardware daalt in prijs. We gebruiken dus in wezen beide factoren. Het is een perfecte vertex van goede functies waarmee we dit voor relatief lage kosten kunnen doen, vooral in vergelijking met eerdere technologieën. Alles is al op zijn plaats; het is gewoon een kwestie van de stukken samenvoegen.

Je hebt het veel over virtuele klaslokalen, virtuele educatieve ervaringen. Hebt u er vertrouwen in dat er in de toekomst behoefte zal zijn aan bibliotheken en klaslokalen?

Ja absoluut. Het concept van een live discussie met een mens en alles wat dat vertegenwoordigt, blijft waardevol, met name voor bepaalde onderwerpen.

Ik wil mezelf niet te veel in de problemen brengen door te praten over de mogelijke op handen zijnde ondergang van de fysieke campus. Maar ik zal wel zeggen dat de bibliotheek eigenlijk zichzelf op een goede manier opnieuw uitvindt en zichzelf op een goede manier relevant houdt.We zijn van het invullen van de behoefte aan curatie en archivering en het behoud van fysieke teksten verdwenen, om hetzelfde te doen, maar dan voor digitale objecten.

Mijn meest recente frasering: de levenscyclus van een 3D-object. U hebt een goedkope scanner, een structuursensor die 3D-gegevens in de echte wereld kan vastleggen. U kunt het aan uw iPhone bevestigen, rond een object lopen en een 3D-model maken. En dat model kan worden verzonden, geautomatiseerd, naar de O.V.A.L. systeem voor analyse, dat vervolgens kan worden verzonden naar een 3D-printer voor uitvoer. In het midden moet de bibliotheek deze database onderhouden van bijvoorbeeld inheemse Amerikaanse artefacten of chemische moleculen die voor publicatie zijn. In mijn gedachten, in de toekomst, is het niet dat we onze baan zijn kwijtgeraakt, we zijn slechts bezig met het beheren en behouden van digitale artefacten in plaats van met fysieke artefacten.

Wat was de focus van je masteropleiding?

Filosofie van de geest. Specifiek, uitgebreide mind en ruimtelijke cognitie, visueel-ruimtelijke perceptie.

Heeft dat u op de hoogte gebracht van wat u nu doet?

Ja absoluut. In feite was het eerste grote project dat ik begon toen ik dat diploma afmaakte het Sparq-labyrint. Het was eigenlijk een uitloper van mijn proefschrift voor zover het gebruikmaakte van het lichaam in een bibliotheek waar mensen steeds meer naar hun schermen en koptelefoon werden gezogen. Het was een poging om het lichaam opnieuw in de bibliotheek te introduceren voor ontspanningsdoeleinden. Absoluut theoretisch van oorsprong, als je je kunt voorstellen.

Van welke andere projecten heb je inspiratie gehaald?

Ik heb geluisterd naar Willie Watson, de voormalige gitarist van de Old Crow Medicine Show. Ik heb daarnaar geluisterd, zoals in het bad, met wat goede whisky. Hoewel het me geen plezier doet als ik mijn smartphone in de badkuip gooi. Dat is in elk geval zeer inspirerend gebleken. Specifiek zijn dekking "Midnight Special". Het raakt hard.

Wat de opkomende technologie betreft, is wat we doen feitelijk de particuliere sector aftasten op ontwikkelingen daar, omdat je je kunt voorstellen dat ze veel sneller bewegen dan openbaar onderwijs. Ik kijk altijd en zie wat er gebeurt in de VR-wereld met betrekking tot Oculus en Leap Motion.

Ik heb Seneca gelezen. Kan ik gewoon zeggen: "Alles wat ik doe, is altijd lezen"? Kan ik alleen maar zeggen: "Boeken"?

Definitief.

Oké, dat is goed genoeg. Dat is waar ik al mijn ideeën vandaan haal.