Homonationalism is Why NBC Announcers Sound Nuts Praten over Gay Olympians

In een heteroseksuele wereld - laten we eerlijk zijn, we leven in één - het atletisch leven van een man wordt vaak gezien als een uitwassen van de lust naar vrouwen die zijn seksualiteit definieert. De multisyllabische verklaring hiervan gaat zo: het neoliberalisme probeert en verzwijgt een dogmatisch geloof in heteronormatieve machtsstructuren onder een bromidehulde aan genderdiversiteit. Met andere woorden, NBC's Olympische omroepers weten niet wat ze moeten doen als homo's winnen. Dit leidt tot een soort retorische paniek en verbale judo die de individuele successen van LHBT-atleten herverpakt als beloningen voor kiezers en samenlevingen die dudes die sympathieën voor dudes en dames die dames waarderen willen tolereren. Krediet wordt overgedragen van de atleet naar traditionele machtsstructuren, van Megan Rapinoe naar het land dat haar pas een paar jaar geleden zou laten trouwen. Dit fenomeen wordt homonationalisme genoemd en daarom kunnen de Olympische Spelen een beetje een hersenkraker zijn voor niet-straights.

Homonationalisme heeft een poster-kind en die man is de Britse duiker Tom Daley, een openlijk homoseksuele atleet die net het bronzen metaal heeft gewonnen in synchroon duiken met teamgenoot Daniel Goodfellow. Daley is beroemd zoals Johnny Weir beroemd is, maar hij draagt ​​geen uitgebreide outfits of trekt die aandacht niet uit. Hij duikt meestal gewoon - heel goed - terwijl hij per ongeluk indringt voor het idee dat individuele vrijheid echt geweldig is als je hem krijgt van de beslissingen van hetero power brokers in het Parlement en op Downing Street.

Dit jaar is zijn seksualiteit minder vaak genoemd omdat de games niet in China worden gehouden, maar hij is als pionier nogal raadselachtig doorverwezen.

In haar boek Terrorist Assemblages: Homonationalism in Queer Times, queer theoreticus Jasbir Puar introduceert het idee van homonationalisme en legt uit hoe het de weergave van vreemde mensen in de media heeft verschoven. Terwijl de aids-crisis in de jaren 80 en 90 de queer-gemeenschap als een symbool van de dood beschreef, heeft de meer recente opname van een queer-agenda in mainstream politiek en media geleid tot meer positieve associaties. De strijd voor het homohuwelijk is een goed voorbeeld. Het was succesvol in de Verenigde Staten en ook leuk en zeer smakelijk. Het probleem is dat dit soort agenda smakelijk is omdat het zo synchroon loopt met het heteronormatieve. Iedereen wil trouwen toch? Homo's en heteromannen zijn helemaal hetzelfde! Dit is een subtiel onderdrukkend idee.

De omhelzing door Groot-Brittannië van zijn medaille-winnende homoseksuele duiker kan progressiviteit projecteren, maar verwijder de seksualiteit van Daley uit de vergelijking en hij is gewoon een andere echt goed uitziende cisgender blanke kerel. Zeker, hij slaapt met jongens, maar het is gemakkelijk om dat te blokkeren om zich getroost te voelen door zijn atletische, mannelijke witheid. Het gebruiken van de minst beledigende delen van de queer beweging om een ​​collectieve houding van progressiviteit te ondersteunen, sluit de leden van de queer community uit die het meest zichtbaar moeten zijn. Daley kan symbool staan ​​voor zich ontwikkelende sociale overtuigingen over homoseksualiteit, maar hij ziet er ook uit als de bink die je zou negeren op een Fire Island Pines-feestje. De homoseksuele mannelijke gemeenschap heeft al een serieus probleem met uitsluiting van meer gemarginaliseerde leden van de queer community en Daley's faam helpt niet om dat privilege te ontmantelen.

Het meer verraderlijke deel van het homonationalisme is het onrecht waarmee een land kan wegkomen terwijl het zijn toewijding aan sociale gerechtigheid viert. Een open, nationaal discours over homoseksuelen en de ongegeneerde steun van een openlijk homoseksuele atleet, maakt Groot-Brittannië ruimdenkend, zodat het de aanhoudende onderdrukking van gemarginaliseerde mensen minder flagrant kan maken. De aanhoudende vluchtelingencrisis in Groot-Brittannië heeft bijvoorbeeld veel homonationalisme, of 'pinkwashing', zoals sommigen het noemen, uitgenodigd, waarbij Groot-Brittannië extreem rechts zwaait rond een half-assige homo-agenda om af te leiden van al die minder telegenieke islamofobie. Nog niet zo lang geleden zei de Britse afgevaardigde David Coburn, lid van het Britse parlement: "Ik weet niets over u, maar ik ben een homoseksueel en ik wil niet gestenigd worden", leunend op een LHBT-kwestie om zijn dweepzuchtige overtuigingen te rechtvaardigen. Uiteindelijk is het spelen van de LGBT-kaart om een ​​autoritair, nationalistisch gezichtspunt te promoten geen inclusiviteit.

De meerderheid van de mensen die in liberale democratieën wonen, besteedt niet actief aandacht aan LGBT-problemen en ontleden die, wat zowel begrijpelijk is als waarom Pinkwashing zo goed werkt. Afleidend van de systemische onderdrukking door een land van mensen gedefinieerd door hun andersheid terwijl ze een aangename sociale kwestie bungelen voor het gezicht van het publiek is verschrikkelijk effectief en zal waarschijnlijk blijven bestaan. Voor degenen die hun tijd hebben besteed aan het leren van de strijd van de LGBT-gemeenschap, is een van de meest frustrerende aspecten van homonationalisme de veronderstelling dat homoseksuelen erin worden misleid - of erger. Er is de implicatie dat als homoseksuele mensen goed worden behandeld, het prima gaat als anderen dat niet zijn.

Maar niet alle homo's lijken op Tom Daley. Sommige lijken erg op moslimimmigranten en anderen passen simpelweg niet in comfortabele visuele silo's.

Homonationalisme kan komen uit een plaats van verwarring of zelfs vriendelijkheid, maar het blijft een belediging voor sociale vooruitgang. Wanneer we onze homoseksuele atleten steunen als bewijs van onze openheid voor anderen, terwijl we niet echt openstaan ​​voor anderen, werken we samen met hun prestaties en verminderen ze deze. In ieder geval, root voor Tom Daley. Hij is verloofd met Dustin Lance Black, die schreef Melk, wat een goede film was. En Daley zelf lijkt een goede vent. Onthoud alleen dat goedheid niet overdraagt. Groot-Brittannië heeft zijn eigen problemen.