We hoeven de dreigende overname van robots niet te vrezen als we over de toekomst praten

Het is het jaar 2016 en de mensheid, na eindelijk aangepast te zijn aan de aardse suprematie, bevindt zich in een vreemd soort limbo. De technologieën die de natuur griezelig hebben gemaakt voor de mensheid, waardoor de lasten van de agrarische dan industriële en informatietijden zijn afgenomen, zijn zo geavanceerd geworden dat een automaatrevolutie bijna onvermijdelijk is. De robots, zoals het monster van Dr. Frankenstein, lijken gedoemd om nemesis te belichamen. Maar moet het antropoceen slecht eindigen? De pers lijkt dat te denken.

Hier is een kleine greep uit de schreeuwende krantenkoppen:

“ Robots komen voor je banen ” - L.A. Times

“ Slimme robots zouden je baan snel kunnen stelen ” - CNN

“ Hoe u uw taak van de intelligente robots kunt redden ” - Computer wereld

“ Amerikanen zijn ontkennend over de Robot Job Apocalypse ” - Vocativ

“ De robots komen voor Wall Street ” - New York Times

Toegekende premisse: robots worden overal echt goed in. Hun capaciteiten hebben die van mensen in sommige sferen al overschreden en het is redelijk om te denken dat mensen in de niet zo verre toekomst in de meeste rijken inferieur zullen zijn. Steve Jurvetson, een tech luminary die adviseert - onder andere opmerkelijke bedrijven - SpaceX en Tesla, onlangs gewaarschuwd Financiële tijden lezers van deze aanstaande verandering. "Er is geen enkel mechanisch of fysiek iets dat een mens beter kan doen dan een robot", zei hij.

Zelfs schrijfopdrachten zijn op geen enkele manier veilig: robots kunnen nu artikel- en videosamenvattingen uitspugen waarmee je minuten vrijmaakt voor je dagelijkse taken. Een robot kan nu de rest van dit artikel voor u samenvatten. Een robot zou waarschijnlijk zelfs dit artikel kunnen schrijven: al in 2011 waren robots al griezelig goed in de (sport) journalistiek. Productie is natuurlijk een gemakkelijk doelwit: geautomatiseerde assemblagelijnen - als ze dat al niet zijn - zullen binnenkort veel beter zijn dan menselijke assemblagelijnen. Zelfrijdende auto's worden in snel tempo betrouwbaarder dan mensen om ongevallen te vermijden en te navigeren door verraderlijke omstandigheden. Zeer weinig velden zijn echt immuun voor automatisering.

Maar hier beginnen we het probleem met deze koppen te zien, met dit soort gesprekken. "Robots zijn X "Is een gemakkelijk sentiment. "Robots kunnen Y "Is zinloos. De eigen taal hier mist het punt: we schrijven een bureau toe aan iets dat (in ieder geval in zijn bètaversie) tekort zal schieten. Robots zullen doen en zijn wat mensen willen dat ze doen en zijn. Anders suggereren is om opzettelijk zowel technologie als geschiedenis verkeerd te begrijpen.

In zekere zin is de manier waarop we over robots praten niet anders dan de manier waarop we het hadden over natuurlijke fenomenen, door motivaties aan de wind toe te schrijven door ze als individuen te beschouwen. Maar robotmythologie is potentieel schadelijk. Als we roberts beschouwen als een onverbiddelijke, binnenvallende kracht - á la Battlestar Galactica en terminator - dan negeren we effectief de meer gecompliceerde vragen: de relatie van het individu tot de economie of de concentratie van economische macht. We falen om echte gesprekken te hebben over wat we willen (of niet willen), van onze mechanische kleine broers en zussen.

Willen we voor geld blijven werken om een ​​levensstandaard te handhaven? Willen we dat vrije tijd de status-quo vervangt? Dit zijn vragen die eerlijk debat verdienen.

De meeste mensen zijn er natuurlijk voor om minder werk te doen, maar we zijn ook bang voor verveling en om een ​​goede reden. Volgens een onderzoek van het National Institute on Aging versnelt verveling daadwerkelijk de cognitieve achteruitgang. "Het basisidee", vertelde voormalig NIA-directeur Robert Willis Freakonomics, "Is dat als je je geest oefent en je in een stimulerende omgeving bent en je gemotiveerd bent om je geest te gebruiken, dat je je cognitieve vermogens zult behouden. Omgekeerd, als je in een niet stimulerende omgeving bent, oefen je geest niet, dan zou het effect negatief zijn voor de cognitie."

Maar er is een alternatief, zoals president John F. Kennedy al op 27 september 1962 uitlegde: "Wij geloven dat als mannen het talent hebben om nieuwe machines te bedenken die mannen werkloos maken, ze het talent hebben om die machines te plaatsen. mannen weer aan het werk. "En dat is wat het zou kosten. Als we blijven besluiten dat we willen dat robots onze meer ondersteunende diensten voor ons doen, moeten we andere banen vinden voor die ontheemde werknemers. De vangst hier is dat "wij" een misleidende term is.

De snelheid waarmee technologie vooruit gaat, overtreft veel meer dan de snelheid waarmee we het bestaande economische paradigma kunnen wijzigen. Wanneer robotarbeid goedkoper wordt dan menselijke arbeid, zal de waarde van menselijke arbeid daaronder lijden. Dientengevolge zullen die mensen die betalen voor menselijke arbeid - dat wil zeggen de economische elite - betalen minder voor die menselijke arbeid. Wij mensen willen misschien geen robots, maar wij, rijken, zullen waarschijnlijk profiteren van hun proliferatie. Handen zullen gedwongen worden. En dat is des te meer reden waarom we nu een discussie moeten hebben, terwijl robots vrij duur blijven om te kopen en te onderhouden, over hoe het leven zou moeten zijn voor mensen op planeet aarde.

Dat gesprek begint nu rond het universele basisinkomen. Mannen en vrouwen die pleiten voor adoptie in Zwitserland verkleden zich als een robot met een reden. Als we bedrijven robots laten 'huren' en onze arbeidsmarkt fundamenteel reconstrueren, moeten we rekening houden met de consequenties. Er zijn ernstige consequenties bij het aanmoedigen van de ontspanningsklasse en misschien zelfs ernstiger gevolgen bij een enorme uitbreiding ervan. En Kennedy kan het goed mis hebben.

Er zijn veel manieren waarop dit zou kunnen gaan, maar het zal niet goed gaan als we blijven cosplayen als machteloze vleesplassen. De mensheid zal niet worden omvergeworpen door een robotleger. De levensstijl van de toekomst kan heel goed onherkenbaar zijn en het kan heel goed wenselijk zijn, maar we moeten zowel ons collectieve agentschap als onze individuele motivaties erkennen om onze benadering van die toekomst te verfijnen.