Op zoek naar buitenaards leven op andere planeten? Controleer de planeet naast de deur

De sleutel tot het vinden van leven op andere planeten kan eigenlijk zijn in het verfijnen van onze zoektocht naar paren van exoplaneten. Waarom? Volgens een astrofysicus is er een grote kans als het leven zich op één rots ontwikkelt, het zich naar een ander uitbreidt - hetzij opzettelijk of door toeval.

In een presentatie van bevindingen op dinsdag op de Extreme Solar Systems III-conferentie in Waikoloa Beach, Hawaii, Jason Steffen van de Universiteit van Nevada, suggereert Las Vegas dat exoplaneetparen zich in verre sterrenstelsels bevinden - met vergelijkbare banen en afstanden van hun gastheerster - zou zich waarschijnlijk als zeer vergelijkbare werelden ontwikkelen. Als ze bewoonbaar blijken te zijn en bestaan ​​in wat wetenschappers de 'bewoonbare zone' van een sterrensysteem noemen (zoals waar aarde en Mars zich in het zonnestelsel bevinden), kunnen ze zowel het leven ondersteunen als elkaar helpen ondersteun datzelfde type leven.

De Kepler-missie - die van onschatbare waarde was in de zoektocht naar exoplaneten in de afgelopen paar jaar - heeft veel planetaire lichamen gevonden die bestaan ​​uit paren die heel dicht bij elkaar in een baan zijn. Steffen was vooral geïnteresseerd in hoe ze eruit zouden zien als ze werden opgeschaald naar de grootte van het zonnestelsel, waarin ze slechts ongeveer een tiende van een astronomische eenheid uit elkaar hadden, of ongeveer 40 keer de afstand van de aarde tot de maan.. (Dat lijkt misschien veel, maar Mars is eigenlijk ongeveer 200 keer de afstand van de aarde tot de maan.)

Met behulp van gegevens die we al hebben, besloot Steffen om een ​​reeks computersimulaties uit te voeren van een paar exoplaneten van vergelijkbare grootte, slechts een tiende van een astronomische eenheid uit elkaar - woonachtig in sterrenstelsels die op het zonnestelsel lijken - en de consequenties van het ondersteuningspotentieel te verkennen buitenaards leven op twee verschillende fronten.

De eerste was hoe nabije proximiteiten de klimaten op paren planeten zouden beïnvloeden. En het antwoord? "Het klimaat zou in deze systemen niet slechter zijn dan in het zonnestelsel, zoals we nu doen," zei Steffen vandaag in een persconferentie. "Je bent er niet slechter aan toe door een naburige planeet te hebben die ook in de bewoonbare zone ligt." Er zouden geen grote veranderingen in de klimaten van de twee planeten zijn alleen maar omdat ze nu dichter bij elkaar waren.

Eigenlijk zouden er alleen maar voordelen zijn. Je zou de atmosfeer- en weersverschijnselen van de andere planeten met meer detail kunnen bestuderen. Je zou hun wolken kunnen zien zoals je de wolken van de aarde kunt zien, zelfs vanuit de ruimte. Het belangrijkste is dat je mogelijk kunt communiceren met een intelligent leven dat op die andere planeet leefde.

Maar er is nog een andere, grotere implicatie met het feit dat er twee bewoonbare planeten dicht bij elkaar zijn. Het heeft te maken met panspermia - het idee dat het leven van de ene planeet een lift kan maken op een meteoor die van het oppervlak wordt geworpen (waarschijnlijk als gevolg van een nieuwe botsing) en naar een andere planeet wordt gelanceerd.

Steffen ontdekte dat, in principe, als je twee bewoonbare planeten hebt die dicht bij elkaar liggen, levensdragend materiaal dat wel kan best gemakkelijk zijn weg vinden van de ene wereld naar de andere. Stel je eens voor dat een sterk genoeg botsing in het oppervlak microben van de ene planeet naar de andere zou kunnen brengen. De energie die nodig is om die meteoren uit te werpen en ze naar de andere planeet te brengen, zou met zo'n korte afstand een stuk minder zijn. En als ze over veel dezelfde voorwaarden beschikken om het leven te ondersteunen, heb je een paar tweelingplaneten met hetzelfde soort leven.

Nog vreemder, Steffen ontdekte dat een reeks uitwerpsels zou kunnen komen van "stromen van levendragend puin om van het oppervlak van de planeet te komen" en de ruimte van de ander binnen te gaan. Stel je een rivier van puin voor die van de ene planeet naar de andere stroomt, primitief, eencellig leven erop dragend en zich een weg baant naar de andere planeet.

Uiteindelijk kan "het leven in een multi bewoonbaar systeem een ​​grotere kans hebben om te overleven", zegt Steffen.

Zou het leven zo zijn begonnen hier op aarde? Mogelijk, maar waarschijnlijk niet. De dichtstbijzijnde schattingen die we nu hebben suggereren dat de aarde dat is net binnen de bewoonbare zone van het zonnestelsel, zoals Mars. Misschien is het leven van Mars via de meteoriet hierheen gekomen. Maar de afstand is zo groot en Mars heeft zo weinig van de kenmerken waar we normaal aan denken om het leven te koesteren, dat het een behoorlijk afgelegen mogelijkheid is. De kans dat het leven hier op aarde zijn weg naar Mars heeft gevonden, is nog lager.

Hoewel het onderzoek puur theoretisch is, doet het hoge verwachtingen koesteren voor het idee dat exoplaneetparen die mogelijk bewoonbaar zijn, op dit moment het leven aan elkaar kunnen voeden. Het is gewoon een kwestie van eindelijk vinden waar E.T. heeft zich al die tijd verstopt.