Invasieve 'buitenaardse' soorten zijn de primaire oorzaak van recente wereldwijde uitstervingen

De aarde bevindt zich midden in een zesde massa-uitsterving, maar niet alles kan direct worden toegeschreven aan klimaatverandering. Planten en dieren die door mensen kunstmatig zijn geïntroduceerd in nieuwe regio's, brengen grote schade toe aan de inheemse flora en fauna. Sterker nog, nieuw onderzoek in het tijdschrift Grenzen in ecologie en milieu toont bewijs dat deze invasieve "alien" soorten meer verantwoordelijk zijn voor wereldwijde uitsterving dan enige andere factor.

Een soort kan weer uitsterven wanneer een onevenwichtigheid in hun populatie ertoe leidt dat de lokale hulpbronnen worden opgeslokt en de ander zonder voedsel of een habitat wordt achtergelaten. In een artikel dat op zondag is gepubliceerd, schrijft een internationaal team van onderzoekers dat 25 procent van de planten uitsterving en 33 procent van het uitsterven van dieren betreft niet-inheemse soorten. Ter vergelijking: inheemse dieren zijn verantwoordelijk voor minder dan 5 procent van de uitsterven van planten en 3 procent van het uitsterven van dieren.

Eerder hebben wetenschappers betoogd dat het niet uitmaakt of een soort autochtoon of niet-inheems is als het gaat om het uitsterven van uitsterven: wat een organisme doet, redeneerden ze, is belangrijker dan waar komt van. Maar volgens de auteurs van de nieuwe studie kan dat argument helemaal verkeerd zijn.

"De effecten van inheemse soorten in het uitsterven van uitsterven zijn veel minder wijdverspreid en prevalent in vergelijking met die van uitheemse soorten," schrijven ze. Het team, geleid door Tim Blackburn, Ph.D., een professor in invasiebiologie aan het University College London, baseerde deze conclusie op gegevens uit de 2017-versie van de Rode Lijst van Bedreigde Soorten, een database beheerd door de Union for Conservation of Nature.

Hoe invasieven uitsterven veroorzaken

In veel gevallen worden niet-inheemse soorten door mensen geïntroduceerd, hetzij per ongeluk - vaak verborgen in vrachtschepen - of expres, vaak om een ​​inheemse bevolking onder controle te houden. Als ze eenmaal gegrepen hebben, verdelgen ze de lokale bevolking met gemak, omdat hun natuurlijke roofdieren er niet zijn om te interfereren.

"Buitenaardse taxa zijn geen willekeurige steekproeven van soorten", schrijven ze. "Antropogene mechanismen hebben de neiging om soorten te selecteren waarvan de eigenschappen bevorderlijk zijn voor het succes van de invasie, en dergelijke taxa worden vaak geïntroduceerd in gebieden waar de co-geëvolueerde vijanden ontbreken die hun abundantie in hun natuurlijk bereik beperken."

Het succes van deze invasieve soorten bracht hen helaas in directe concurrentie met inheemse soorten.

Bijvoorbeeld, wanneer de bruine boomslang (Boiga irregularis) werd per ongeluk geïntroduceerd aan Guam aan boord van een militair vrachtschip na de Tweede Wereldoorlog, het kreeg snel de ruimte omdat Guam veel prooidieren te eten gaf en geen roofdieren om het te bedreigen. Bruine slangen hebben het ecologische landschap van Guam voor altijd veranderd. Verschillende soorten vleermuizen, hagedissen en vogels, waarvan sommige nergens anders op aarde zijn gevonden, zijn volledig van het eiland weggevaagd.De meeste gevallen met een succesvolle invasieve soort hebben vergelijkbare gevolgen.

Invasives versus aliens

Soms kan klimaatverandering en aantasting van het leefgebied een bestaande soort in een naburig gebied drijven. Deze gevallen hebben niet dezelfde impact als soorten die door mensen worden geïntroduceerd in regio's ver van hun oorspronkelijke omgeving. De eerste zijn veel minder destructief dan de laatste.

"Inheemse soorten die uitbraken ondergaan - zelfs degenen die hun bereik uitbreiden naar aangrenzend territorium - zijn minder geneigd dan buitenaardse soorten om inwonende autochtonen tegen te komen die geen evolutionaire ervaring met hen hebben", schrijven de auteurs. Langeafstandstransport daarentegen introduceert soorten die evolueerden met totaal verschillende biologische behoeften en daardoor de lokale bevolking meer zouden overweldigen.

Zelfs in de zeldzame gevallen waarin inheemse soorten uitsterven veroorzaken, is menselijke tussenkomst nog steeds de oorzaak. Mensen hebben bijvoorbeeld zeeotters geketend, die normaal de populatie van paarse zee-egels onder controle houden. Zonder de otters om ze op te eten explodeerde de zee-egelpopulatie en atavaciously enorme hoeveelheden kelp, niets achterlatend voor de kelp-grazende Steller's zeekoeien, die uiteindelijk uitgestorven.

Niettemin is de meest schadelijke vorm van menselijke inmenging die in het nieuwe artikel wordt waargenomen de introductie van nieuwe soorten. Helaas, als de schade eenmaal merkbaar is, is het meestal te laat om te worden teruggedraaid.

Abstract: Inheemse planten en dieren kunnen snel overvloedig worden en ecosystemen overheersen, wat tot beweringen leidt dat inheemse soorten niet minder waarschijnlijk zijn dan uitheemse soorten om milieuschade te veroorzaken, waaronder verlies van biodiversiteit. We hebben vergeleken hoe vaak buitenaardse en inheemse soorten zijn betrokken als aanjagers van recente uitstervingen in een uitgebreide wereldwijde database, de Internationale Unie voor het Behoud van Natuurbehoud (IUCN) 2017 Rode lijst van bedreigde diersoorten. Uitheemse soorten werden beschouwd als een bijdragende oorzaak van 25% van het uitsterven van planten en 33% van het uitsterven van dieren, terwijl inheemse soorten betrokken waren bij respectievelijk minder dan 5% en 3% van uitsterven van planten en dieren. Wanneer vermeld als een vermeende aandrijver van recente uitstervingen, werden inheemse soorten vaker geassocieerd met andere uitdovingsdrivers dan uitheemse soorten. Onze resultaten bieden aanvullend bewijs dat de biogeografische oorsprong, en dus de evolutiegeschiedenis, van een soort bepalende factoren zijn voor het potentieel om schadelijke milieueffecten te veroorzaken.