Toekomstige Mars-kolonisten kunnen goede wijn maken, maar zwaar metaal drinken is slecht

In The Martian, astronaut en icoon van interplanetaire traagheid Mark Watney komt voorbij met wat eiwitrepen en aardappelen met kak. Dat is aannemelijk, van wat we weten over plantkunde, maar laten we zeggen dat we het beter willen doen. Laten we zeggen dat we meer dan schieten overleving. Hoe zou Marswijn smaken?

Ten eerste denken wetenschappers dat we, met de juiste klimaatbeheersing en watergift, druiven op Mars kunnen laten groeien. Maar wat het rotsachtige stof op de planeet - bekend als Regolith - maakt, in tegenstelling tot de aarde, is het relatieve gebrek aan organische verbindingen. "Alle basisvoedingsstoffen zijn aanwezig, maar nitraat en ammoniak, beide essentieel voor plantengroei, zijn vrij schaars", vertelt Wieger Wamelink, een ecoloog aan de Wageningen Universiteit in Nederland, Inverse. Toch zijn er voldoende hoeveelheden fosfor, kalium, calcium, magnesium en ijzer. "Het gebrek aan stikstof in de bodem is oplosbaar door stikstoffixerende planten of betere bacteriën toe te passen die in symbiose met de plant leven."

Wamelink weet hoe moeilijk het is om gewassen op Mars te laten groeien, omdat hij zo dichtbij is gekomen als iedereen. In 2014 publiceerden Wamelink en zijn collega's een rapport in PLoS One demonstrerend dat ze tarwe en tomaten konden laten groeien in gesimuleerde regoliet van een bedrijf genaamd Orbitec (het is categorisch, charmant, als een Space Resource gecategoriseerd.) In feite hield de simulant van Mars meer water vast dan de werkelijke grond.

Maar het onderzoek komt met een paar kanttekeningen. Hoewel Wamelink zegt dat de mineralogie van de gesimuleerde Mars-regolith duidelijk is, zijn er andere landbouwfactoren. "Planten gebruiken voedingsstoffen die in water zijn opgelost", zegt hij, "en dat is nog nooit getest op de Marsgronden." Ook is het niet duidelijk of de vruchten van hun arbeid goed zijn. "We kunnen ze nog niet eten, omdat we niet zeker weten of het veilig is om dat te doen," zegt hij. "Er zijn nogal wat zware metalen in de grond aanwezig en we moeten er zeker van zijn dat ze niet ook in de vruchten aanwezig zijn voordat we ze kunnen eten, anders kunnen ze onze gezondheid schaden."

Zware metalen besmetting is een reëel probleem - elementen zoals cadmium, geabsorbeerd uit de grond, kunnen zich ophopen in planten op onveilige niveaus voor dierlijke of menselijke consumptie. Stel dat de testen van Wamelink duidelijk terugkomen, en dat geldt ook voor de onvermijdelijke NASA-experimenten: zouden we graag willen genieten van wat er uit de Martiaanse tuin komt?

Dat het land wordt weerspiegeld in wijn, is een oud wijnbereidingsconcept, terroir genaamd. Er is niet veel overtuigend bewijs dat terroir de aromatische stoffen van wijn verandert. Maar er zijn aanwijzingen dat sporenelementen te vinden zijn in wijnen uit bepaalde regio's Earth Magazine Vergelijkbaar met chemische vingerafdrukken.

Het blijkt dat Martian regolith - de simulant, hoe dan ook, een beetje lijkt op löss, een zandige bodem die Wamelink kent, omdat het de zuidelijke Nederlanden bedekt. Het is ook waar de Nederlandse druiven worden geteeld voor de productie van wijn, zegt hij. "Dus als de smaak vergelijkbaar zou zijn, zou het best goed kunnen zijn. Omdat de smaak van de aarde erg wordt weerspiegeld in de wijn, vermoed ik dat Martiaanse wijn zijn eigen specifieke smaak zal hebben."

Er is nog een laatste probleem: "Export van het naar de aarde zou echter behoorlijk duur zijn", zegt Wamelink. Voor ongeveer $ 10.000 per pond om iets in de ruimte te krijgen, zou een fles wijn van 3 pond een minimale verzendkosten van $ 30.000 kosten. Hoewel de werkelijke wijnen zijn gekocht voor $ 15.000 per pop, dus wie zal zeggen dat er geen oenofiel is met een vet budget en hunkert naar een buitenaardse vintage?