Wat de Explosie van de eiser 30 jaar later betekent

Donderdag markeert de 30e verjaardag van de dag dat de spaceshuttle Challenger slechts 72 seconden na de lancering in de lucht voor de kust van Cape Canaveral, Florida explodeerde. De bemanning van zeven - inclusief Christa McAuliffe, die zich voorbereidde om de eerste leraar van het land te worden om de ruimte in te gaan - zijn allemaal omgekomen. Het was het eerste dodelijke ongeluk in de lucht in 56 bemande Amerikaanse missies.

Het was een ongelooflijk zware dag voor de Verenigde Staten, maar ook voor de rest van de wereld. Na 24 succesvolle lanceringen van de spaceshuttle waren deze missies zo routinematig dat het idee dat er iets slechts gebeurde zo ver weg was uit de publieke verbeelding.

Zoals het latere onderzoek later zou onthullen, waren de oorzaken van de ramp niet alleen beperkt tot tekortkomingen in de technische engineering en kwaliteitscontrole van structurele onderdelen en processen in de shuttle, maar uitgebreid tot de organisatiecultuur en besluitvormingsbenaderingen van de NASA.

Challenger zou op 28 januari 1986 om 11:38 uur vertrekken. Het was de tiende missie van de shuttle (STS-51-L) en de tweede van 16 geplande NASA-missies - een ongewoon chaotisch jaar voor het ruimteagentschap. Tot de missies behoren de twee shuttle-lanceringen in mei die planetaire sondes de ruimte in zouden voeren, de eerste militaire shuttle-vlucht naar een polaire baan, de lancering van de inmiddels beroemde Hubble-ruimtetelescoop en het sturen van twee privé-burgers naar de ruimte.

De eerste daarvan was McAuliffe, een leraar uit de middelbare school in New Hampshire. Ze werd geselecteerd uit meer dan 11.000 sollicitanten om deel te nemen aan NASA's Teacher in Space Project. Ze zou de mogelijkheid krijgen om haar studenten van Challenger twee lessen te leren terwijl het in de baan van de aarde zweefde.

Terwijl Challenger vertrok, leek alles net zo normaal als altijd. Plotseling, op ongeveer 46.000 voet boven het oppervlak en met een snelheid net onder Mach 2, explodeerde het ruimtevaartuig in een gewelddadige puinhoop van vuur en puin. Het gebeurde allemaal in een oogwenk. Er was geen tijd om een ​​noodmissie te onderbreken en de bemanning veilig terug naar de grond te brengen.

In feite was het niet meteen duidelijk wat er gebeurde. NASA-commentator Steve Nesbitt bleef de trajectgegevens van de console van de missiebeheersing lezen. Nadat duidelijk was geworden dat er geen echte gegevens binnenkwamen, zou Nesbitt de nu beruchte regels uitspreken:

"Flight controllers hier kijken heel goed naar de situatie. Uiteraard een grote storing."

Een golf van shock en verdriet nam NASA en de families van de bemanningsleden over. NASA nam een ​​pauze van 32 maanden vanaf de lancering van de shuttle. President Ronald Reagan heeft een commissie gevormd (waaronder de beroemde theoretisch fysicus Richard Feynman) die in de komende maanden naar het ongeval moest kijken.

De primaire oorzaak, zou de commissie bepalen, was het falen van de O-ring afdichtingen tussen twee segmenten in de rechter massieve raketaanjager van de shuttle. De resulterende breker liet toe dat onder druk gezet verbrandingsgas van de massieve raketmotor naar buiten stroomt en spanning uitoefent op de aangrenzende vaste raketaanjager en externe brandstoftank. Dit zou uiteindelijk leiden tot het structurele falen van de externe tank en aërodynamische krachten zouden de explosie in gang zetten.

Waarom waren de zegels defect? Simpel: herhaalde erosie tijdens de vorige lanceringen.

Maar dat was geen totale verrassing voor sommige boordwerktuigkundigen. In feite hebben de ingenieurs van de avond voor de vlucht van Challenger met de fabrikant van de solide raketboosters een vertraging in de lancering aanbevolen, omdat de temperatuur van de nacht de O-ringen te stijf kon maken.

De bezwaren van die ingenieurs, zo blijkt, werden overstemd door de managers van het bedrijf, die druk uitoefende op hun doel door NASA-ambtenaren die vast wilden houden aan het zware startschema van het jaar. De lancering ging door en het noodlot sloeg toe.

Uiteraard waren NASA's meest directe veranderingen een herontwerp van de boosterbrandstofsegmentvoegen om een ​​derde O-ring toe te voegen en verwarmingselementen te installeren om de afdichting onder een groter bereik van weersomstandigheden te laten werken. Op de lange termijn verbeterde NASA de communicatie tussen verschillende groepen en personeel binnen het vluchtprogramma en vertraagde het startschema om meer tijd te hebben voor inspecties vóór de vlucht en veiligheidsmaatregelen te verhogen.

Hoewel de NASA heeft gewerkt om de mogelijkheid van meer ongelukken te minimaliseren, is er nog steeds een ongelukkig risico verbonden aan elke vorm van bemande ruimtevaart. De ramp in Colombia in 2003 was een grimmige herinnering dat iets zo klein en schijnbaar onschadelijk als een stuk schuim zou kunnen leiden tot het worstcasescenario.

En natuurlijk, laten we niet vergeten dat privé-ruimtevluchten tal van hindernissen zijn tegengekomen als bedrijven hun ruimtebenen proberen te ontwikkelen.

Toch is er enorme vooruitgang geboekt bij het verbeteren van de ruimtevluchtveiligheid sinds Challenger. In de komende decennia, terwijl NASA en andere ruimtevaartorganisaties over de hele wereld plannen opstellen om mensen naar Mars te sturen, zullen de risico's verbonden aan ruimteverkenning dramatisch toenemen. Dit is vooral belangrijk als we bedenken dat ruimtevlucht zich opent voor een veel breder scala aan mensen - ook bij NASA.

Voor haar vroegtijdige dood zei McAuliffe ooit: "Ik heb een visie van de wereld als een mondiaal dorp, een wereld zonder grenzen." Dat wordt gestaag realiteit. We moeten waakzaam blijven om te zorgen dat ruimtevaart - voor iedereen - veilig genoeg is.