Hoe het is om slaapliedjes te zingen voor slaperige mensen om van te leven

Ik worstel met slaap. Al sinds ik een klein kind was en lawaai maakte tijdens de dutje voor de kleutertijd, had ik gewoon geen interesse om weg te drijven. Op de universiteit begon ik te beseffen dat zelfs wanneer ik wanhopig slaap nodig had, ik gewoon niet kon uitschakelen en mijn leven uit de hand liep. Ik heb er vandaag meer grip op, maar dat betekent niet dat ik niet altijd naar quick-fixes kijk om te zien of ze zullen helpen. Pas gisteravond nam ik een shot van een anti-energiedrank genaamd "Dream Water" die ik online heb besteld. Ik heb nooit naar de ingrediënten gekeken, want als het werkt, wil ik niet weten tegen welke prijs. Dat is hoeveel ik slaap nodig heb.

Wat ik nooit had overwogen, was het inhuren van een professionele slaapliedzanger om mijn slaapkamer binnen te komen, me in te smeren, me over mijn dag te vragen en dan voor me te zingen tot ik in slaap viel. Ik heb er nooit over nagedacht, omdat het klinkt als borderline sekswerk en dit zou zeker geen echt iets kunnen zijn?

Het is. Het wordt lulling genoemd en ik ben er opeens erg bezorgd over dat ik het in mijn leven nodig heb.

Ariana Lenarsky, een nietje performer van de L.A. comedy scene sinds 2011, heeft deze baan een paar jaar gewerkt. Vandaag lanceert ze een nieuwe podcast genaamd Droomstad, waarin ze de verhalen en thema's van haar ervaringen in deze lijn onderzoekt. Ze ging gisteravond met me zitten (niet aan de rand van mijn bed) om al mijn vragen over de reizende muzikanten te beantwoorden, met als doel je persoonlijke Mr. Sandman te worden.

Vertel me over je muzikale opvoeding.

Mijn moeder speelde professioneel op de fluit. Mijn vader was een amateur-baritonsaxofonist. Mijn broer speelt piano en kan helder zingen als een bel. Ik kreeg een gitaar voor Chanukah toen ik 15 was. Mijn ouders scheidden bitter toen ik nog heel jong was. Iedereen in het gezin schreeuwde tegen elkaar, maar aan de andere kant had iedereen ook een diepe waardering voor muziek en een heel mooie zangstem. Muziek leek altijd het enige waar we allemaal vrede mee konden bemiddelen.

Wat kwam er daarna, dat leidde tot dit?

Droomstad Ik heb er anderhalf jaar over nagedacht, na mijn echte korte stint als een slaapliedje. Ik ben opgegroeid in Los Angeles en ging naar school in Burbank, waar 'blue collar' betekent dat je een belangrijke grip hebt op een sitcom. Jay Leno was een normale verschijning op mijn lagere school en schraapte onschuldige kinderen voor de lach. Iedereen die opgroeit in de buitenwijken van Hollywood begrijpt de mechanica van magie al op zeer jonge leeftijd, en kan ook snel bepalen wat een gek van hem verlangt. Je accepteert ook gewoon wat voelt als "echte" magie, waar momenten voelen erg geladen en alles voelt als een film en je kunt niet geloven dat dit ongelooflijke gebeurt met je. Er is veel echt wonder te beleven. ik wil Droomstad om eerbiedig te zijn voor het soort echt wonder dat L.A. zich kan veroorloven, maar ook het verhaal vertellen van een verwarde vrouw die beter weet dan zich te laten meeslepen in de gekke dromen al deze niet-L.A. transplantaties hebben, maar kan niet helpen, maar worden sideswiped door haar eigen waanideeën ook. Zoals het waanbeeld dat betaald krijgen om mensen te laten inslapen een goed en gezond idee zal zijn.

Wie heeft je stijl beïnvloed?

Joni Mitchell, vocaal. Ik denk dat Joanna Newsom een ​​perfecte muzikant is. John Lurie. Ik studeerde klassiek in de universiteit, waar ik veel vreemde, trieste Franse en Duitse melodieën leerde. Ik denk dat de personaliteit van de Dood en Verdriet ook een grote invloed heeft. Is dat goed? Ik denk dat ze vaak in mijn slaapkamer zitten.

Dus … slaapliedjes. Vertel me alles over deze lijn en vertel me hoe je het hebt gevonden?

Ik was diep werkloos, zoals in de studeerkamer van mijn stiefmoeder wonen zonder werk. Op een dag pakte ik een gitaar bij het huis van een vriend terwijl hij naast me op de bank lag en begon te neuriën en zingen terwijl hij aan het lachen was. Daarna zei hij: "Ik zou je eerlijk betalen om me elke nacht te zingen om zo te slapen." Toen ging de gloeilamp af. Ik zou mijn eigen bedrijf kunnen beginnen.

Hoe was je eerste optreden?

Beyond awkward, ook al kende ik de persoon. Het was veel later dan ik me had voorgesteld. Om de een of andere reden had ik gedacht dat ik in de schemering zou aankomen. Nee, Ariana, volwassenen vallen op zijn vroegst rond elf uur in slaap. Ik was dus uitgeput en het was laat, het was intens, intiem, emotioneel uitputtend. Het is emotioneel uitputtend om toch een show te geven, dus ik weet niet waarom ik dacht dat het begeleiden van andermans emotionele energie naar bewusteloosheid een emotionele wandeling in het park zou zijn. Natuurlijk is het dat niet. En ik ben geen kil persoon. Ik was overweldigd. Maar het was op veel punten erg leuk. Ik zong zijn oude slaapliedjes, en ik zong hem een ​​liedje dat ik alleen voor hem had geschreven, en ongeveer 15 minuten verder reed hij op deze mooie manier in bed waar ik wist dat hij zich op mijn gemak voelde omdat hij in slaap viel. Op dat moment voelde ik me triomfantelijk. Maar ik was zo nerveus dat ik mijn tas vergat toen ik wegging. Dus ik moest teruggaan en mijn portemonnee halen. Van het huis van de persoon die ik had moeten zingen om te slapen.

Wat was het beste optreden?

Eigenlijk was mijn favoriet het maken van een slaapliedje voor iemand die de stad uit was en het naar hen stuurde en wist dat ze er onderweg naar zouden luisteren. Dat zou een duurzamer idee zijn geweest, thuis slaapliedjes maken, veilig in mijn kamer, niet in de wereld, een heel intens intiem ding doen.

Wat was de raarste ervaring?

De vreemdste ervaring was het eerste moment dat ik naar de slaapkamer van mijn cliënt zou lopen, omdat alleen dan kwam het eindelijk bij me op dat ik iemands slaapkamer binnenliep om een ​​dienst uit te voeren. Ik voelde me precies als een sekswerker, en dat was niet waarvoor ik me aanmeldde, ook al had ik er duidelijk over nagedacht, natuurlijk had ik moeten weten dat dit precies was waar ik me voor aanmeldde, maar ik had de volledige ontkenning dat het zou zo intiem aanvoelen. Op dat ene moment voelde ik het meest als: "Wat ben ik in vredesnaam aan het doen?"

Je zei dat dit een levensstijlkeuze leek voor iemand die erg eenzaam is. Denk je dat dit optreden je eenzamer gemaakt heeft?

Daardoor voelde ik me nog eenzamer, ja. Ik hield ervan om mensen over hun dag te vragen en te horen over hun zorgen en angsten en gelukkige momenten, maar ik voelde me vreemd verlaten om deze vredige toestand met mijn cliënt te betreden en niet in staat te zijn mijn eigen gevoelens te delen of in slaap met hen in slaap te vallen. Het was een eenrichtingsstraat, die ik opnieuw heb ingesteld om zo te zijn, dus ik weet niet waarom ik erover verrast of gekwetst was. Ik besefte dat ik therapie aan het doen was en dat ik absoluut geen therapeut was. Het werd zo overduidelijk dat ik zo'n surrogaat was voor een echte vriendin of vriend of moeder, en dat ik misschien zelfs probeerde deze geordende intimiteit voor mezelf te hebben, zodat ik niet met de feitelijke mechanica van een relatie, en kon aan het einde van de nacht gewoon weglopen met een beetje geld in mijn zak.

Je hebt me ontmoet. Moet ik professionele lulling proberen?

Ja. Er is geen groter comfort dan een 6'7 "man die boven je bed staat en naar je staart terwijl je in slaap valt.

Waarom ben je weggegaan?

Het beroep?! Het was te raar. Te raar. Maar ik bleef erover nadenken. En toen dacht ik, nou ja, misschien kan ik het blijven onderzoeken als een verhaal. Dat lijkt veilig. Nog steeds raar, maar niet emotioneel verontrustend.

Wat is het doel van deze podcast?

Ik weet niet eens of ik het een podcast zou noemen, het formaat gaat terug naar misschien als een oude radioshow. Ik heb het gevoel dat de haak van deze show is:

"Wat voor werk doe je?"

"Ik ben een professionele slaapliedje. Ik zing mensen om te slapen voor de kost. '

"Is dat een soort seksding?"

"Nee, ik haat seks."

Ik bedoel, kom op, dat is best interessant, toch?

Volg Ariana op Twitter en bekijk de eerste aflevering van de Droomstad podcast hier: