Isaac Asimov voorspelde dat we nu onder water zouden leven. Waarom zijn wij niet?

In Alternatieve Futures, we kijken naar onjuiste voorspellingen uit het verleden om beter te begrijpen wat we kunnen voorzien en wat we niet kunnen.

"Bevolkingsdruk zal een toenemende penetratie van woestijn- en poolgebieden dwingen. Meest verrassende en in sommige opzichten geruststellende, 2014 zal een goed begin zien in de kolonisatie van het continentale plat. Onderwaterwoningen zullen aantrekkelijk zijn voor liefhebbers van watersport en zullen ongetwijfeld een efficiëntere exploitatie van oceaanvoorraden, zowel voedsel als mineralen, bevorderen. "- Isaac Asimov, Bezoek aan de Wereldtentoonstelling van 2014, 1964

In sommige opzichten was Asimov griezelig dicht bij het doel. Hij had gelijk met de bevolkingsdruk - en zelfs vrij dichtbij in zijn bevolkingsvoorspellingen (hij voorspelde een Amerikaanse bevolking van 350 miljoen, de volkstelling van 2014 stelt het op 318,9 miljoen). Maar hij heeft misschien zowel de menselijke ambitie als de snelheid van technologische vooruitgang overschat. Hij begreep niet hoe we de bevolkingsdruk konden verminderen of hoeveel we konden verdragen.

Onderwaterwoningen zijn beperkt tot een paar onderzeeërs en een lab in de Florida Keys. En mensen migreren niet echt massaal naar woestijnen en polaire klimaten, dus waarom dacht Asimov dat we tegen 2014 onder water zouden leven? En waarom zijn we niet?

Vijandige omgevingen zijn uitdagend en uitdagingen zijn duur

Onderwater-, pool- en woestijnomgevingen zijn vijandig tegenover het menselijk leven. Vijandelijke omgevingen vereisen een geavanceerd ontwerp, engineering en het creëren van toevoerlijnen. Er is een goede reden waarom steden zich rond belangrijke waterwegen, havens en spoorwegen vormen: we zijn sterk afhankelijk van handel en geïmporteerde goederen. Er zijn geen onderwaterschepen en de Antarctische infrastructuur bestaat bijna niet.

De complexiteit die gepaard gaat met het bouwen van habitats die bestand zijn tegen omstandigheden zoals temperaturen onder nul, aanzienlijke hitte, permanente of langdurige onderdompeling of onderwaterdruk zijn enorm. Voeg onze afhankelijkheid toe van externe bronnen en een totaal onvermogen om voedsel te verbouwen zonder grote toelagen (tonnen water zonder regen, robuuste kassen, enz.) In vijandige omgevingen. We hebben het over veel geld. We hebben het ook over het bouwen van systemen voor sanitaire voorzieningen en riolering, voedselproductie, waterzuivering en transport in vijandige omgevingen, wat wederom veel geld betekent.

Om eerlijk te zijn, alleen al omdat het duur is, wil nog niet zeggen dat het onmogelijk is (hoewel we nog steeds behoorlijk verdomd ver weg zijn van het onderwater kolonisatie front). Maar het betekent wel dat iemand het geld moet ophangen. Gezien de stand van zaken van onze regering lijkt monetaire middelen voor projecten voor de kolonisatie van maanopnamen veel minder waarschijnlijk dan het leven onder water, dus we hebben het waarschijnlijk over financiering door de private sector, waarvoor rente en winstmogelijkheden vereist zijn. Dat brengt ons bij ons volgende punt: de menselijke natuur.

Mensen aanbidden een vacuüm

Misschien wel het belangrijkste dat Asimov niet heeft overwogen? Mensen hebben over het algemeen een hekel aan verandering en houden van comfort en reinheid. Zonder een echte schop in de kont, hebben we de neiging om gewoon door te gaan zoals gewoonlijk; het zou waarschijnlijk een behoorlijk belangrijke gebeurtenis voor ons zijn om een ​​huis te bouwen op een plek die van nature vijandig tegenover het menselijk leven staat. Kijk eens naar ons wereldwijde gebrek aan actie op het gebied van klimaatverandering, bijvoorbeeld. Het is duidelijk dat dingen heel erg slecht moeten worden voordat we onze spullen bij elkaar krijgen, en blijkbaar heeft de druk van een groeiende bevolking op onze wereldwijde infrastructuur het breekpunt tot call-to-action nog niet bereikt.

Verder is er een speciaal persoon nodig om zich onder water of bij temperaturen onder het vriespunt in te zetten, zelfs als we de vele dure R & D-problemen oplossen. Natuurlijk zijn er buitenbeentjes, die mensen die bereid zijn om op een enkele reis naar Mars en dergelijke te gaan. Maar voor het grootste deel zijn we een stel luie klodders die het liefst dicht bij voorzieningen en comfort van het schepsel staan, heel erg bedankt.

Bevolkingsdichtheid is niet helemaal slecht

Er is een reden waarom stadsbewoners enorm zijn gegroeid en blijven groeien: ze hebben veel te bieden. Ze bieden opwinding en kansen, terwijl duwen in dunbevolkte gebieden vele uitdagingen met zich meebrengt, ongeacht de omgeving. Meer doorwaden in woestijnomgevingen is waarschijnlijk het meest aannemelijke van de drie scenario's van Asimov, maar het is niet op een significante manier gebeurd, omdat mensen aangetrokken worden tot kansen, geen geschil.

Om eerlijk te zijn, waren zijn visioenen van deze woestijn-, pool- en onderwaterhabitats zelf waarschijnlijk geen plaatsen van grote ontbering. Hij vertelt over het General Motors-model van een onderwaterhotel van wat men 'overheerlijke luxe' zou kunnen noemen tijdens de Wereldtentoonstelling van 1964. Zelfs als 'overheerlijke luxe' het geval zou zijn, kijken we echter naar een behoorlijk serieuze overschatting: van de middelen voor een goede infrastructuur om grootse, comfortabele kolonies in ongastvrije omgevingen te bouwen.

Of het nu gaat om toewijding, financiering, middelen, het oplossen van vijandige omgevingen of de menselijke natuur, Asimovs voorspelling voor 2014 klopte niet helemaal. Misschien heeft Asimov de geest van avontuur die inherent is aan menselijke wezens overschat. Misschien hoopte hij gewoon dat we meer belangstelling zouden hebben voor een amfibische levensstijl dan we lijken te doen. Zijn voorspellingen waren niet belachelijk afwijkend, maar ze zijn zeker niet uitgekomen in dit universum. Misschien in een alternatieve.