Wat doodde de dinosaurussen? Wetenschappers kijken naar Deep Space Dark Matter for Answers

Sinds het leven op aarde is begonnen, zijn er vijf massa-extinctie-evenementen geweest die hebben geleid tot de vernietiging van 99,9 procent van alle soorten die ooit hebben geleefd. Er zijn veel theorieën over de oorzaken van die gebeurtenissen, maar de meest dwingende en misschien niet toevallig is algemeen geaccepteerd dat het lang geleden is dat asteroïden en andere objecten uit de ruimte op de planeet zijn gesmeten, wat een enorme afsterving teweegbracht. Dit is de meeste kinderen geleerd, hoe de dinosaurussen 65 miljoen jaar geleden stierven.

Wetenschappers zijn niet allemaal tevreden met die uitleg. Omdat asteroïden in 35 miljoen jaar cycli de planeet raken, moet een groter object een bepaald uurwerkeffect veroorzaken. Misschien is het de mysterieuze ongrijpbare planeet X? Misschien een reeks andere vreemd-werkende kometen in onstabiele banen? Of misschien is het donkere materie. Vorig jaar begonnen de astrofysici Lisa Randall en Matthew Reece van de universiteit van Harvard een geloofwaardige, zo niet populaire theorie te duwen dat een dichte wolk van donkere materie die langs het centrale vlak van de Melkweg zit, kometen, asteroïden en andere ruimtevoorwerpen zou kunnen veroorzaken bij onze weg op de reguliere.

Wetenschappers denken dat 85 procent van de totale materie in het universum donker is, wat vrij verbluffend is als je bedenkt dat we de dingen nooit hebben ontdekt. Toch is er reden om te concluderen dat het bestaat omdat iets moet rekening houden met de vreemde zwaartekrachteffecten die we zien in de bewegingen en snelheden van de Melkweg en andere melkwegstelsels. Concreet denken Randall en Reece dat een schijf van donkere materie die maar liefst 35 lichtjaar dik is, het traject van grote asteroïden en andere objecten verstoort en naar de aarde gooit. Hun analyse van grote impactkraters op het oppervlak van de planeet - meer dan 12 mijl breed, gemaakt in de afgelopen 250 miljoen jaar - geeft aan dat de kans dat deze crashes op de een of andere manier werden beïnvloed door de cyclus van donkere materie drie keer groter is dan de kans dat ze zijn gewoon willekeurige gebeurtenissen.

Op zichzelf zijn drie tegen één kansen statistisch niet indrukwekkend. En, natuurlijk, terwijl we een beetje weten dat donkere materie iets is, doen we dat niet echt weten alles over donkere materie. Maar het onderzoek zelf is een teken dat we meer gaan integreren van wat we weten over astrofysische verschijnselen in de diepe geschiedenis van het leven (en de dood) op aarde. Dit is misschien de eerste keer dat iemand het mysterie van het uitsterven van dinosaurussen heeft gekoppeld aan het mysterie van donkere materie.

Eén wetenschapper, de geoloog van de New York University, Michael R. Rampino, gaat nog een stap verder en suggereert dat ons eigen zonnestelsel zich periodiek door deze wolk van donkere materie beweegt. Misschien slaat deze beweging niet alleen asteroïden in ons, maar het kan de planeet opwarmen en gewelddadige vulkanische activiteit veroorzaken. Om dit waar te laten zijn, moeten nog veel andere dingen gebeuren. Onder hen moet de schijf met donkere materie dichter zijn dan de hoogste concentratie sterren van het sterrenstelsel. Ook moeten de donkere materiedeeltjes op zodanige wijze interactie hebben met de aarde dat ze de thermo-vulkanische activiteit beïnvloeden, maar niet de kern van de aarde volledig smelten. Het is onwaarschijnlijk maar verre van onmogelijk.

En dat is niet eens de raarste theorie die uitroeiing en donkere materie combineert. Dayong Cao is een in Peking gevestigde onderzoeker die leiding geeft aan de Avoid Earth Extinction Association, een organisatie die zich inzet voor het benadrukken en bestuderen van potentiële buitenaardse bedreigingen voor onze planeet (d.w.z. asteroïden). Hij heeft verschillende papers geschreven waarin hij zijn ideeën over donkere materie en asteroïden beschrijft.

Kortom, Cao denkt dat asteroïden die door de donkere stofwolken in de Melkweg bewegen, dan doordrenkt zijn met donkere materie zelf. Deze "donkere asteroïden" of "donkere kometen" - die we niet direct kunnen waarnemen - slaan de aarde in en brengen donkere materie naar de planeet zelf. Alleen als we de zwaartekrachtseffecten van deze objecten bestuderen, kunnen we voorspellen of en wanneer ze ons raken. De theorie van Cao maakt van de eerder genoemde soorten een tot één, supergekke vernietigend idee.

Op dit moment, de enige manier om te bewijzen ieder van deze theorieën is het vinden van donkere materie. Er zijn overal ter wereld detectoren, hoewel de heersende gedachte is dat we indirect donkere materie moeten bewijzen door het gravitatie-effect op andere hemellichamen beter te bestuderen. Wat de methoden ook mogen zijn, de dag dat we eindelijk kunnen zeggen dat we donkere materie hebben ontdekt, zou de dag kunnen zijn dat we twee wetenschapsvogels doden met een in duistere stof doordrenkte steen.

Dat wil zeggen, als donkere materie er niet in slaagt om ons eerst af te maken.