Teenage liefdesverhalen

Hoeveel van ons kunnen het geluk hebben om de romantiek van liefdesverhalen over tieners terug te brengen? Kun je je liefde op de middelbare school ooit vergeten? Of komt die vonk tot leven als je elkaar weer tegenkomt. Jamie Barlow deelt zijn vreugde om in liefde te smelten.

Een schoolreünie. Ik vroeg me af of ik moest gaan.

Het was bijna tien jaar geleden dat ik daar zelfs aan heb gedacht.

Terug op school hadden mijn vrienden en ik beloofd dat we zouden proberen om het daar elk jaar te halen, maar goed, ik gaf die gedachte op in het jaar dat ik afstudeerde.

Maar toen deze keer, toen ik de uitnodiging hield, er iets in mij aanspoorde om eraan deel te nemen.

Wat zou ik in vredesnaam zeker nog een avondje uit kunnen gebruiken, zei ik tegen mezelf.

Ik belde een paar van mijn oude schoolvrienden en overtuigde hen om daar te komen, en ze waren behoorlijk verrast om de geheel nieuwe kracht in mij te zien om dit jaar naar de reünie te gaan.

De verwachting van de reünie

De D-dag arriveerde en op die warme avond verwachtte ik niets bijzonders, alleen een paar knapperige mannen en een troep van klapperende vrouwen.

Maar van binnen voelde ik een vreemde opwinding die ik lang niet had gevoeld.

In de entertainmentindustrie waren feesten waar ik van genoot, voor de kost. Maar toen was er deze keer iets anders, of was het gewoon mijn slechte intuïtie?

De reünie in het blitse hotel was leuk, best interessant. Toen het feest begon, was het geweldig! Het was leuk om mijn oude vrienden met bijnamen zoals 'curly' te zien, nu met hele grote kale plekken. We lachten en praatten als kleine kinderen in hun negende klas. Het was leuk en ik vroeg me af waarom ik me al die jaren nooit bezig had gehouden met reüniefeesten.

Herinneringen aan een liefdesverhaal voor tieners

Ik liep naar de bar om nog een drankje te halen. Ik verontschuldigde me door groepen tieners van middelbare leeftijd van in de twintig en dertig, terwijl ze bier morsten terwijl ze vraatzuchtig lachten. De reünie was leuk, herinnerde ik mezelf. Met een drankje in mijn hand liep ik terug door de kamer.

Ik was in gedachten verzonken toen ik onbewust iemand elleboog in een stel giechelende vrouwen. Ik trok mezelf samen en verontschuldigde zich bij haar. Ze was erg mooi en accepteerde de verontschuldiging netjes. Haar ogen waren charmant.

Ik liep langs en haar ogen deden me denken aan een mooie herinnering. Iets wat ik niet had kunnen verliezen, maar al die jaren had geprobeerd te vergeten. Mijn hart miste een slag en begon hard, heel hard te bonzen. Zou zij het kunnen zijn? Ik draaide me om en wenste een wonder.

Oh mijn god, het IS Nancy!

Dit was het meisje dat jaren geleden elke nacht mijn dromen stal. Ik kon zien dat zij het was met een blik. Ik zou die mooie doe-achtige ogen nooit vergeten. Ze was mooi en was niet veel veranderd sinds ik haar voor het laatst zag. Ik strompelde naar een stoel terwijl ik probeerde mijn hart in mijn borst te houden. Ik was in paniek, ik voelde me een kleine jongen waar we over lezen in die liefdesverhalen. Op dezelfde manier voelde ik me altijd als ze in de buurt was.

Herinneringen aan tienerliefde

De eerste keer dat ik me zo voelde, zat ik in de negende klas. Ik was een van die kinderen die je een sukkelige middelste bank noemt, niet te geeky, maar toch niet cool genoeg om erachter te passen, aan de achterkant van de klas. Er was een nieuw meisje op school en de lerares stelde haar voor aan de klas. Ze heette Nancy. Ik wilde 'vriendschap met haar sluiten', maar elke keer dat ik naar haar toe liep, bevroor ik gewoon en eindigde met een schaapachtige grijns.

Op een dag in de klas fluisterde ik tegen het meisje dat naast me zat om me aan Nancy voor te stellen. Ze glimlachte gewoon en bleef stil. Toen de bel ging en de lerares wegliep, stond dit meisje gewoon op en riep uit haar stem, tot mijn grote verbazing: "Nancy, deze Jamie vindt je leuk !!"

De klas barstte in lachen uit en ja, Nancy lachte ook. Ik wilde me gewoon onder de bank verstoppen. Ik voelde me zo dom. Voor de rest van de lessen zat ik gewoon heel rustig en overwogen. Uiteindelijk vertelde ik Nancy dat ik haar diezelfde avond nog leuk vond. Het was allemaal niet gepland, en ik maakte een grote puinhoop van alles. Ze zette me uit mijn ellende met een goed geplaatst 'Nee', dat mijn hart verbrijzelde.

Na die dag kon ik niet veel meer met haar praten, ik was te bang. Ik zou haar zeggen dat ik haar af en toe leuk vond, waardoor ik er des te dom uitzag. Ik belde haar meestal zo nu en dan. Het voelde goed om naar haar stem te luisteren, tot de dag dat haar vader een nummerherkenning installeerde die toen nog relatief nieuw was. Ze leerde kennen dat ik het was die haar blanco noemde, en ze werd boos.

Ze belde me op en vertelde me dat ik een 'psychopaat' was en probeerde me te vertellen dat er betere dingen waren om over te praten dan 'kan ik je ontmoeten na school?' Zij was degene die me de zin leerde 'hoe is het weer?' En zei dat ik haar dat moest vragen, elke keer als ik haar wilde vertellen dat ik haar leuk vond. Twee jaar gingen voorbij en er was niet veel dat ik kon doen om over dit meisje heen te komen. Ik nam zelfs haar kaarten mee die ik haar nooit had gegeven en nam cassettes op die ik haar niet kon geven, hoewel ik haar naam altijd netjes op elke band schreef.

Afstuderen ging voorbij en we gingen uit elkaar met interessante koosnamen voor elkaar. Ze noemde me een 'psychopaat' en goed, ik noemde haar 'degene', hoewel ik dat nooit hardop kon zeggen. Ik probeerde haar te vergeten, maar het was iets dat ik niet kon doen. Ik ging met een paar meisjes uit en kreeg mijn leven weer op hun plaats. Ik verloor de middelste bencher-tag en kreeg de nieuwe tag 'charmant'. Ik wou dat ik op school hetzelfde label had kunnen hebben. Maar goed, ik heb echter wel een nieuwe lijn geleerd. 'Shit gebeurt'.

Ontploffing uit het verleden

Een klap op mijn schouder had me terug in mijn zinnen, samen met een scheutje wodka op mijn dijbeen. Het was een van de jongens die naar me staarde. De jongens liepen om me heen en vroegen zich af of ik te dronken was. Dat was ik echt, en ik wist alleen dat het niet alleen het drankje was. In gedachten zat ik midden in het liefdesverhaal van een tiener. Ik wees door de kamer en zij volgden mijn vinger. De jongens waren ook verbijsterd, slechts voor een seconde, totdat ze in lachen uitbarsten.

Een paar handen grepen mijn shirt en een paar lieten hun handen hard op mijn droevige rug vallen. Ze konden niet geloven dat iemand me zelfs na zo lang zwak in de knieën kon maken. Ik kon het ook niet geloven!

Ik was nooit degene die problemen had met het naderen of oppakken van meisjes, maar op dit moment voelde ik me de tiener die verliefd was op een meisje in de klas. Ik wist dat ik nooit op haar af kon lopen en kon beginnen met praten. Ze ging er nog steeds vanuit dat ik een psychopaat was. Ik wilde echt een snelle en goede indruk met haar maken. Ik was er vrij zeker van dat ze me nu niet zou herkennen. Ik was mijn dikke bril en mijn verliezerhouding kwijt.

Mijn vrienden daagden me uit om haar te benaderen, ze wisten niet dat ik nog steeds bang was om met dit ene meisje te praten. Ik haalde ze gewoon op en deed alsof ik er niet om gaf haar te kennen.

Opnieuw het liefdesverhaal van tieners

Ik moest haar laten weten dat ik glad was voordat ik haar benaderde en ik wist precies wat ik moest doen. Dit was de indrukstijd en dit was mijn enige kans. Ik liep naar een van mijn oude leraren en na een kort gesprek had ik binnen een paar minuten een goede oude microfoon in mijn handen. Ik was niet voor niets een goede emcee. Ik heb bewezen dat ik tot de beste van alle partijen behoorde, maar op dit moment had ik het gevoel dat dit mijn grootste en moeilijkst te behagen publiek was.

Ik riep de menigte en ik voelde mijn zelfvertrouwen terugvloeien in me, mijn stem door de luidsprekers had altijd dat effect op mij! Ik liet het publiek lachen en genieten van games en gekke activiteiten. Ik deed mijn best om niet naar Nancy te staren. Ik kon haar vanuit mijn ooghoek zien. Ze fluisterde af en toe tegen haar vrienden.

Dat is een goed teken! Dat is zeker zo. Ze herkende me… wauw! Dit gaat leuk worden. Ik vroeg me af wat ze zou denken. 'Kan hij dit echt zijn, dezelfde psychopaat van school?'

Ik liep het podium af met een brullend applaus en een enorm ego! Ik hield van wat ik net deed. Ik liep langs Nancy en deed alsof ik haar niet zag. Man, ik wilde zo graag met haar praten! Maar ik wist wat ik moest doen en ik zou het niet verpesten. Ik moest mijn kaarten goed spelen.

Enige tijd later hadden we een van die groepsspelen die in schoolreünies worden gespeeld. Het was precies het moment waarop ik had gewacht, de Teambuilding-game, waarbij mensen in bepaalde aantallen groepen moesten vormen of moesten worden uitgeschakeld. Ik zorgde ervoor dat ik in dezelfde groep als haar zou zijn in een van de rondes, en voor het eerst die nacht trotseerde ik een oogcontact. Ik keek haar een beetje verrast aan en staarde alleen maar. Valse herkenning drong tot me door! Het was Nancy.

“Nancy ?!” Ik flapte er nep uit van verbazing. Ik moest die nacht veel nep-emoties gebruiken. Ze lachte. Oh god, mijn hart gaf een onmiddellijke ineenstorting. Onze groep werd uit het spel verwijderd, verkeerd aantal mensen. Maar wat maakt het uit, ik wist dat ik won. Ik zag het in haar ogen. Het was niet hetzelfde 'ik zie een psychopaat' uit de schooltijd. Het was warm en meer dan vriendelijk.

Ik trok een stoel naar achteren zodat ze kon gaan zitten. Ze lachte. Chivalry regels! We gingen zitten en spraken. Ik sprak alsof ik haar nog nooit had gesproken. We lachten en praatten de hele nacht. Ze vertelde me hoe aangenaam verrast ze was om deze nieuwe persoon in mij te zien. Ik vertelde haar hoe leuk het was om haar na al die jaren te zien en toch hetzelfde te voelen. Ze strompelde. Ik had daar kunnen smelten.

Ik vroeg haar uit eten en we vertrokken allebei naar een van de rustige restaurants in het hotel. We praatten en praatten en ik zag de warmte in haar mooie ogen die zo goed voelde. We spraken over alle domme dingen die ik toen deed en lachten het er samen af. We liepen door de tuin en gingen op een van de tuinbanken zitten. Ik greep haar hand en vertelde haar hoe blij ik was haar weer te zien.

Ze glimlachte toen ze haar andere hand op de mijne legde. 'Hetzelfde hier, Jamie… hetzelfde hier.'

En op dat moment wist ik dat ik echt verliefd was en een van de beste liefdesverhalen voor tieners ontstond, niet alleen in mijn hart, maar in beide harten.