College liefdesverhalen

Liefde is een gele stenen weg vol schoonheid en ervaringen. Maar zijn alle ervaringen van liefde vol geluk en romantiek? Kun je de persoon van wie je houdt ooit haten? Derek Thorp haalt herinneringen op aan zijn ontmoeting met universiteitsromantiek en een toevallige ontmoeting met een engel.

We hebben allemaal ons aandeel aan college-romances gehad. Maar ze zijn niet allemaal mooi. Ik bevond me ook midden in een gepassioneerd liefdesverhaal op de universiteit.

Een flashback van mijn universiteitsromantiek

Het gebeurde vijf jaar geleden, het moment waarop ik had gewacht. Eindelijk was ik een vrij man. Ik kon de hardheid van de liefde niet meer onder ogen zien, maar ik was bang.

Ik was bang om verder te gaan, bang of ik zou kunnen overleven in deze wereld van liefde, slim verborgen door leugens, bedrog en wraak.

Aan de buitenkant was ik blij. Maar in mij wist ik dat de klok tikte.

Ik wist gewoon niet wanneer mijn hart zou exploderen. Ik kon de liefde niet meer aannemen, ik had zelfs een hekel aan de manier waarop het klonk.

Liefste, bah, wat was dat ?! Iets dat me alleen maar pijn en verdriet liet zien.

Het begin van een gelukkig liefdesverhaal op de universiteit

Toen het allemaal voor mij begon, was het voor het eerst liefde. En goed, eerlijk gezegd was ik op de gele stenen weg.

De bloemen bloeiden op mijn pad, de vlinders fladderden vrolijk en de wind was koel en zacht. En oh ja, de zon scheen met een warmte die ik goed kon voelen in de diepten van mijn hart.

We hielden handen overal waar we liepen en verkenden het 'romantische' platteland. Ze gaf me hoofdgerechten en ik gaf haar desserts. Ik sloeg zo nu en dan langs de wolken en schreef haar naam in mijn notitieboekjes en op al mijn schoolbanken. Zelfs mijn buurtbomen werden niet gespaard. Ik was zo dol op 'liefde'.

Door de maanden heen college-romantiek ervaren

Een paar maanden in 'liefde' en ik begon de scheuren in de weg te zien, zoals verwacht, heel goed verborgen onder de droge, verdorde bladeren onder mijn trapvoeten. We zouden elkaars hand vasthouden, maar alleen toen we het koud hadden, stopten we met het rijden voor lange, saaie ritten die gewoon mijn brandstof onnodig verbrandden. En goed, er was ook het effect van de brandende zon. We hebben elkaar zelden gevoed, het was een riskante deal om mijn shirt vuil te maken alleen omdat ik te lui was om mezelf te voeden, of dat is wat ze zei.

Maar zeker, we waren nog steeds zo 'verliefd', we zeiden zo nu en dan de drie magische woorden. Nu vraag ik me af of we het echt menen of probeerden we elkaar eraan te herinneren dat we elkaar toen zagen.

Er gingen nog een paar maanden voorbij en nu zag ik gaten in mijn gele stenen weg van liefde die een ruggengraat ernstig kon beschadigen, maar ik vermoed dat ik het een beetje te laat opmerkte.

De zachte bries was nu een huilende storm. Voor het eerst in mijn leven werd ik gegrepen door emoties die ik nog nooit eerder had gevoeld. Ik was in de war, ik was versteend… nu was ik te bang om het pad te verlaten, omdat ik bang was dat ik zou verdwalen. Of erger nog, sta oog in oog met de gruwelen die verborgen waren onder het dikke, weelderige gebladerte.

Maar ik liep verder, ontwijkde de ravijnen op mijn pad en stelde mezelf gerust dat dit de moeilijkheden waren die alle geliefden in 'liefde' tegenkwamen, en ik zou trots moeten zijn om dit pad van glorie te bewandelen.

Het meisje in mijn universiteitsromantiek

Dit meisje dat ik toen zag, was een mooie meid die wel een goede fan achter zich had. Ik zou er echter nooit veel last van hebben.

Ik was in die tijd nogal een oppervlakkige man zonder interesse in gevoelens, maar hey, wie niet?

Het maakte me niet uit of ze met andere jongens flirtte of niet, ze was mijn arm snoep en ik was een gelukkige, oppervlakkige man. Maar 'liefde', zeggen ze, werkt op mysterieuze manieren, en dit was de tijd dat het besloot me in de rug te steken!

De spleet in de gele bakstenen weg van de romantiek van het college

Er gingen nog een paar maanden voorbij en ik werd langzaam maar zeker verliefd. Maar plotseling, op een mooie dag, begon mijn hart terug te tintelen in het leven, het vuur aan te steken voor mijn flikkerende liefde. Dit had niet moeten gebeuren, maar ik werd eigenlijk verliefd. Ik was echt, waanzinnig en diep verliefd. Ik begon mijn vriendin met een hernieuwde kracht en een passie die ik nooit eerder had gevoeld na te jagen.

Ik was een nieuwe man met een vendetta tegen al haar exen, verliefdheden en ook haar sympathieke. Ik begon achterdochtig en bezitterig te worden, hoewel ik me dat toen niet realiseerde. Ik wilde altijd aan haar zijde staan. Ik was verliefd, wat minder kon ik behalve van mezelf!

College-romantiek verandert in ware liefde

Het was tegelijkertijd behoorlijk onbegrijpelijk en deprimerend, want ze ervoer niet dezelfde passie die in mij brandde. Ze begon me te vermijden en zelfs als we met onze vrienden uitgingen, zou ze meer tijd besteden aan praten met de anderen.

Ik kon dit niet begrijpen, ik probeerde haar te confronteren, maar ze wilde me geen geldige reden geven. Er was geen hand meer, het was meer alsof ik haar hand moest grijpen als ik er naar verlangde. Haar gebruik van de "drie magische woorden" kwam bijna tot stilstand.

Nu was ik de gele stenen weg uit het oog verloren, ik kon niets anders zien dan rood, gloeiend rood, woede die onophoudelijk in mij brandde. Ik werd gek van woede. Vragen beginnen in mijn hoofd te douchen als pijnlijke hagelstenen in een stormachtige nacht… Waarom zou ze me zo behandelen? Wat heeft haar veranderd? Waarom houd ik van iemand die me zo behandelt? Ik had alle vragen, maar ik kon de antwoorden niet vinden, hoe hard ik ook probeerde. Ze zou me niet helpen het te begrijpen, ze zou het niet proberen.

Ik was helemaal opnieuw een nieuwe man, ik had zoveel veranderd in de maanden dat ik bijna alle idee van wie ik zelf was had verloren. Ik zocht naar manieren om de frustraties in mijn hoofd te ventileren. Ik zakte weg in een drijfzand van haat en hersenloze martelingen.

Ik probeerde haar te vermijden, maar ze zou niet beseffen dat ik er niet was, of dat zou ze zeggen. Dit maakte me gek, maar het enige wat ik kon doen was mijn woede luchten door hulpeloze tranen, voor al mijn vrienden, soms tijdens de les. Een vriend van me stelde me voor aan mijn eerste glas alcohol. Het hielp een tijdje, maar het was gewoon niet genoeg. Al snel was ik bijna om de dag dronken in de klas. Maar de pijn was gewoon ondraaglijk.

De andere kant van liefde - De pijn van romantiek

Ik riep om hulp om naar de hemel te kijken. Ik kreeg geen antwoord. Ik begon alles leuk te haten en keek naar muziek om mezelf te genezen. Ik begon naar de muziek te luisteren die een normaal persoon 'hersenloze ruis' zou noemen. Nu heeft dit me geholpen mijn liefde op één lijn te brengen met de rest van de wereld. Nou, ik had nu gelukkig moeten zijn… maar nu haatte ik alles, de hele wereld net zoveel als ik dit meisje haatte… maar ik hield nog steeds van haar.

Ik was alle herinneringen kwijt aan wat ik was, de jongen die van zijn leven hield. Ik was een emotioneel wrak, een dronken en een puinhoop. Liefde bracht me hier in slechts een kwestie van maanden… Ik isoleerde mezelf van iedereen.

Elke keer als ik mijn vriendin benaderde, schuwde ze me en bracht ze het grootste deel van haar tijd door met mensen die ik nooit leuk vond, waardoor het des te ondraaglijker zou worden. Ik overwoog zelfs zelfmoord. Anderhalf jaar was verstreken en ik was bang, ik was iemand die ik niet kende. Ik kon mijn leven niet uit, ik zat gevangen in de liefde!

Ik probeerde mijn leven op te ruimen, maar ik had gewoon niet de kracht. Ik was bang om alleen de wereld onder ogen te zien, bang om haar met iemand anders te zien. Ik haatte haar evenveel als ik van haar hield, maar wist niet hoe ik de dag door moest komen zonder haar te zien of naar haar stem te luisteren.

Het einde van de universiteitsromantiek

Twee jaar gingen voorbij en ik kon de pijn niet meer verdragen. Bij een van onze verschillende grote gevechten, balde ik mijn vuisten, en tussen gesmoorde tanden, siste ik: 'Ik haat je… Ik kan je niet uitstaan.. Ik wou dat ik je nog nooit in mijn leven had gezien! ' Nou, ze was verrast, het was een grove schok om gedumpt te worden door het wrak dat ik was. Toen ze dit hoorde, liep ze zonder een woord weg.

Ik stond daar met tranen die over mijn wangen stroomden, wat had ik gedaan? Ik was hier niet klaar voor, maar diep in mij waren de ketenen gebroken, ik was eindelijk… vrij!

Maar vreemd genoeg voelde dit me niet beter, ik was nog steeds gepijnigd door de eenzaamheid. Een hol gevoel overviel me en ik stikte in de duisternis vanbinnen. Het was allemaal de bedoeling dat we uit elkaar waren, dat is wat ik altijd heb geweten, maar nogmaals, ik had het mis… het voelde erger.

De laatste pagina's van een liefdesverhaal op de universiteit

Ik volgde een paar hobbylessen, hield me bezig met oude vrienden en ik begon religieus te sporten, soms twee keer per dag, om de leegte in me te vullen. Dit hielp tot op zekere hoogte en ik kon mezelf in de loop van de weken vastpakken. Ik was echter bedroefd door het feit dat dit meisje me niet belde of probeerde het niet goed te maken.

Twee maanden gingen voorbij en ik was nu veel beter in mijn gedachten en mijn lichaamsbouw. Nou, ik was meestal in de sportschool. Ik voelde me voor het eerst in twee jaar goed. Ik glimlachte een paar keer per dag, zonder veel spanning. Ik genas… langzaam. Maar de gedachten van dit meisje zouden me altijd achtervolgen. Ik had nog steeds geen telefoontje van haar ontvangen, maar nu stoorde het me niet zoveel.

Ik had geleerd het te accepteren en ik voelde me gelukkig met mijn eigen vooruitgang. Het was alsof een jongen zijn kleine vogel weer gezond maakte. Ik kon mijn vleugels spreiden, maar ik was niet klaar om te vliegen, ik was niet sterk genoeg.

Opnieuw verliefd worden

Er ging weer een maand voorbij en het was weer een van de perfect mooie ochtenden die ik de afgelopen twee jaar niet had opgemerkt. De zon was fel en ik voelde me goed, ik voelde me weer heel. Die ochtend was ik in de sportschool, beukende ijzer, verloren in mijn eigen wereld toen iets me terug trok in de echte wereld. Het uitzicht was wazig, het was bijna onwerkelijk. Ik zag een vorm zo gracieus langs me heen lopen, met een bedwelmende geur die me overweldigde. Ik vroeg me af of het een engel was, droomde ik.

Ik draaide mijn hoofd zo snel dat ik bijna mijn nek verstuikte, maar het was het waard. De snaren die mijn vreugde in mezelf bonden braken. Ik voelde iets dat ik lang niet had gevoeld. Ik staarde naar de lucht. Het was een sprankelend blauw en het was prachtig. De zon scheen fel op mijn gezicht, terwijl ik mijn ogen rimpelde en de kamer doorzocht.

Ik zag de engel die me in een oogwenk had geboeid. Alle pijn verdween en ik glimlachte naar mezelf. Voor het eerst in meer dan twee jaar kon ik vanuit mijn hart glimlachen.

Ze was zo mooi en ik kon het niet laten om naar haar toe te lopen, het leek meer op een onzichtbare kracht die me naar haar toe trok. Het pad ging voor me open en alle rommel in de sportschool verdween vanzelf.

Weer mijn stenen weg van liefde vinden

Terwijl ik elke stap zette, voelde ik een koel briesje en hoorde ik het getjilp van melodieuze vogels, ik was daar… Dit pad kwam zo bekend voor, als een zoete droom dat ik al vele levens had gedroomd, het was een gele weg… Ja, het was een felgele stenen weg. Ik hield van alle keren dat ik op dit pad had doorgebracht, en ik leek het me allemaal te herinneren.

Waarom was ik niet zo lang op dit pad geweest, ik wist het niet, het kon me niet schelen… Het enige wat ik kon schelen ging over dit moment. Ik wilde hier voor altijd blijven. Ik kon echter niet de moed verzamelen om voor deze engel te staan. Ik wist niet wat ik te zeggen had, ik was helemaal roestig met mijn gespreksaanzet.

Een week verstreek en tegen die tijd hadden we een paar informele glimlachen en hello uitgewisseld. Ik vroeg haar om te lunchen, en bedeesd accepteerde ze. Onze vriendschap groeide en al snel hadden we elke week koffie met elkaar. Ik liep alleen op de gele stenen weg. Ik was een gelukkige man, maar was ik klaar om de sprong te wagen? Ik was nog steeds bang.

Ik hield van haar, hoewel ik niet zeker wist of ze van me hield. Ik was zo blij. Sinds ze in mijn leven stapte, was het een bed van rozen en ik hield van elk moment dat ik met haar doorbracht. We waren vrienden en dichtbij waren we. Ik lachte diep van binnen, zelfs voor de domste grappen die ze op haar stuntelige manier zei. Ze was echter nooit goed in het vertellen van een lange grap.

Ik was blij, heel blij. Ik had nooit verwacht zo gelukkig te zijn, na alles wat ik had meegemaakt. Ik had geluk voorgoed opgegeven tot de engel mijn leven binnenstapte.

Opnieuw verliefd worden

Negen maanden gingen voorbij sinds de dag dat ik de engel voor het eerst zag, en op een speciale dag scheen de zon weer helder, en de zachte bries streek over haar wang en bleef hangen in haar lokken, en we brachten de hele dag samen lachend door en elkaar achtervolgen na een potje basketbal. Godzijdank heeft niemand het spel gezien, het was verschrikkelijk, ze kon het basketbal niet eens vasthouden!

We gingen op de banken naast het basketbalveld zitten en lachten en spraken tot de zon onderging en de zilveren maan scheen door de fluwelen deken van sterren.

Een paar uur na de zonsondergang wist ik wat ik moest doen, het was me duidelijk vanaf het moment dat ik haar voor het eerst zag. Ik hoefde me niet voor te bereiden op dit moment, ik ging me eraan overgeven. Ik ging op één knie zitten en bekende mijn liefde voor haar. Ze hield mijn handen vast en accepteerde het met gelukkige woorden en liefdevolle gebaren.

Ik was weer verliefd en deze keer namen we allebei het pad, hand in hand, langs de gele stenen weg waar ik net zoveel van hield als ik van de engel hield. Het was als een perfect sprookje. Negen jaar zijn verstreken sinds de dag dat ik de engel voor het eerst zag, en zelfs nu voel ik hetzelfde als ik naar haar kijk, warmte vanbinnen en een glimlach op mijn lippen.

Een perfect liefdesverhaal creëren

En ik kon niet om meer vragen, liefde is teruggekomen om me te laten zien dat het niet het pad is dat we kiezen dat het verschil maakt, maar de persoon met wie je het pad deelt. Zelfs de perfecte gele stenen weg heeft zijn eigen mysteries en bochten, en het zijn degenen die we kiezen die het verschil maken in ons leven.

Liefde geeft ons nooit op en liefde zal altijd diep in ons hart blijven, wachtend om uitgestort te worden in deze wereld, met alle warmte die het kan bieden. Negen jaar geleden was ik een wrak dat liefde zou haten en alles wat daarmee verband houdt, maar met alle haat naar liefde, luisterde ik naar mijn hart om opnieuw verliefd te worden en degene te vinden die ik de beste momenten van mijn leven zou delen leven met.

Liefde is een volledige cirkel die zich herhaalt totdat men het perfecte verhaal vindt en het tot het einde beëindigt. Liefde is een gevoel dat in ons doordrenkt is en we hebben het nodig net als de lucht die we inademen. Liefde geeft ons nooit op, hoeveel we ook opgeven op liefde.

Liefde is de betekenis van het bestaan ​​en is de enige manier om onze dagen door te komen met een gelukkige glimlach en een zoete droom als we gaan liggen. En zoete dromen kunnen niet beter worden dan de gelukkige gele stenen weg van liefde.

Geef de universiteitsromantiek of ware liefde niet op. Hoe pijnlijk het leven soms ook lijkt, zelfs een klein ding als een liefdesverhaal op de universiteit kan je leven veranderen en vullen met geluk.