Ik heb ruimte nodig in mijn relatie

Heb je meer ruimte nodig in je relatie? Of wil je partner meer ruimte? De behoefte aan ruimte in de liefde kan frustrerend zijn voor beide partners, maar in werkelijkheid kan het eigenlijk heel goed zijn voor de relatie en voor jullie beiden als individu.

Hier is een verhaal over ruimte en te aanhankelijk worden in de liefde, en waarom het respecteren van ruimte in relaties en elkaar helpen groeien zo belangrijk is in de liefde.

Meestal klagen mannen dat hun vrouw aanhankelijk wordt, maar wat gebeurt er als de tafels omgedraaid worden? Noah Wilhelmsen bekent zijn eigen stint als een aanhankelijke man, toen dat het laatste was wat hij eigenlijk wilde zijn.

Aanhankelijke jongens? Wat vraagt ​​u zich misschien af? Echt waar, maken ze ze tegenwoordig zelfs? Ze komen niet elke dag, maar als ze langs komen, vinden ze meestal een meisje dat van haar eigen onafhankelijkheid houdt. Ik geloof in de ruimte, niet zozeer dat ik zou willen neuriën "Altijd de laatste die het weet" door Del Amitri wanneer ik iets over mijn vriendin van een communitysite hoor, maar gewoon een goed nieuw beetje.

Ik zou het leuk vinden als we één keer per dag spreken, waarschijnlijk laat in de nacht, waar we over elkaars dag kunnen praten en met gelukkige duizelingwekkende gedachten in bed kunnen vallen. Ik heb sinds een paar maanden een heel speciaal meisje. We hebben elkaar ontmoet op een conferentie en we zijn er vrijwel meteen mee begonnen. Ik reed haar terug naar huis, wisselde nummers onderweg uit en ze hield van mijn cd-verzameling. Dat is chemie voor dummies, vind je niet?

We leiden allebei een druk leven en we bellen elkaar elke avond na het avondeten en halen elkaar ongeveer een keer per week in. Het was geweldig, de bliksem sloeg in onze akkoorden elke keer dat we elkaar ontmoetten, giechelde ze als een eerste dater en ik betoverde haar als een derde dater. We waren een gelukkig stel.

Ik heb haar niet gevraagd, we hebben gewoon gekust en die stap overgeslagen. Elke dag misten we elkaar. Maar we hebben elkaar niet opgeroepen. Ik vroeg haar er eens over.

Waarom zouden we elkaar niet vaker opbellen als we elkaar zo erg misten? Blijkbaar, als je iemand overdag mist, ga je zitten en lach je een paar minuten aan die persoon terwijl je aan het werk gaat. Op die manier weet je eigenlijk hoe speciaal die persoon voor jou is en tegelijkertijd bederf je het moment niet. Dat was haar idee. Ik zou dat nooit kunnen krijgen, maar ik kon prima volgens de regels spelen.

Vorige week belde ik mijn meisje op. We praatten laat na het eten en nadat we de knuffels, liefde en kusjes hadden aangevuld, hingen we helemaal doordrenkt van liefde. Geluk! En toen, een paar minuten later, kreeg ik haar telefoontje weer. Dat was geweldig! Ze miste me zo erg dat ze me terugbelde. Dat dacht ik eerst. Maar blijkbaar was ze vergeten me te vertellen dat ze de komende twee dagen niet met me kon praten, omdat ze bij haar beste vriend moest zijn die over een paar dagen trouwde en ze bij haar vriend logeerde.

Awww…. Ik zou missen dat ik niet met haar zou praten. Ze vertelde me dat ze me ook heel erg zou missen. Een half uur later hingen we op. Allemaal doordrenkt van chocoladeachtige liefde. Maar. Er hing iets ongemakkelijk in de lucht. En toen was er ook deze tromgeroffel. Ik zou 48 uur lang niet met mijn vriendin praten. Of was dat meer dan 48 uur? Ik kende de details niet, dus het maakte me ongerust. Ik viel in slaap en ons liefdesverhaal slingerde die nacht in en uit mijn dromen.

Ik werd 's ochtends wakker en strekte me uit naar een ochtendharde jongen. Ik miste haar en haar aanraking. Ik keek naar mijn mobiele telefoon en staarde naar haar naam. Bellen of niet bellen. Dat was de vraag. Voors en tegens? Pluspunten, ik heb haar gemist. Nadelen, ze vertelde me dat ze het druk zou hebben. Nadelen winnen. Ik wacht. Ik wacht hier.

Ik ga naar mijn werk en ik werk. En haar lach sijpelt dwars door de wolken, samen met de zonnestralen door mijn raam. Ik mis haar meer. Ik pak haar pen uit mijn la, degene die ik de laatste keer dat we uit eten gingen, opboorde. Een mooie pastel. Ik bracht het dicht bij mijn lippen, kuste het discreet, deed alsof ik diep en filosofisch in gedachten was en snoof het toen op. Op de een of andere manier bracht die pen herinneringen terug aan haar Rock 'N Rose van Valentino. Ik kon me niet afvragen wat ze aan had, daarbuiten in het wild, tijdens een huwelijksfeest.

Lunchtijd. Heeft ze geluncht? Bruiloften zijn drukke zaken, wat als ze dat niet had gedaan? Ze krijgt misschien hoofdpijn. Ik heb niet gebeld. Cons won opnieuw. Tegen de avond vocht ik tegen een interne oorlog. Het kon me niet schelen of Cons won. Wie heeft de voor- en nadelen eigenlijk uitgevonden? Ik besloot haar te bellen. En ik deed. Ze antwoordde en ik denk niet dat ik haar prettige stem ooit eerder had kunnen waarderen.

We spraken en liefde motregende weer. Ze miste mij ook en nu werd de regen van liefde langzaam sterker en natter. Ze vertelde me dat ze wenste dat ze de bruid was. Met de vriend van haar vriend? Wat?! Oh oké, ze wilde trouwen met… pauze… pauze… ik! Va va voom! Hubba Hubba.

Nu hebben we het over gelukkige onweersbuien van liefde. Ik hing na ruim tien minuten op en ging weer aan het werk. Wat dacht ik eigenlijk? Wil je haar niet bellen? Natuurlijk zeggen vrouwen zulke dingen toch? Het is niet zoals ze ze bedoelen. Het was allemaal een test, ik had zulke dingen eerder gehoord. Vrouwen leggen verliefd een aantal randvoorwaarden vast en wachten af ​​of de man het overschrijdt, wat dan een schattig moment wordt.

Ik belde haar nog een keer na het eten. Ze annuleerde mijn telefoontje en belde me na een paar minuten terug. Ze was ook allemaal gelukkig en duizelig. We spraken bijna een uur en ik zonk in mijn bed, helemaal nat van liefde. De volgende ochtend werd ik wakker, alle tweeëndertig tanden in de open lucht en mijn lippen gekruld naar boven. Leed een beetje aan een kramp. Heb besloten niet te glimlachen als een idioot zodra ik wakker word. Ontspan en maak spieren eerst los.

Klik hier om verder te lezen: Are you too Clingy in Love?