Apple Watch en anderen hebben een groot probleem dat de wetenschap moet aanpakken

De hartslagmeter die naar de nieuwe Apple Watch Series 4 komt, heeft geleid tot een scherp debat over de risico's en voordelen ervan, ook al is de functie goedgekeurd door de Food and Drug Administration.

Maar buiten de schijnwerpers, heeft de FDA de regulerende maatregelen volledig afgeschaft op vele diagnostische gezondheidsapps gericht op consumenten, met het oog op het versnellen van digitale gezondheidsadoptie door het definiëren van veel van deze als "laagrisico" medische apparaten.

Naarmate het aantal mobiele gezondheids-apps in 2017 steeg naar een record van 325.000, is de app-performance grotendeels onbespannen, wat leidt tot wat een 'Wild West'-situatie wordt genoemd. Helaas voor gezondheidsconsumenten kan het publiek er niet op vertrouwen dat de onderzoeksgemeenschap de rol van sheriff speelt.

Zie ook: Waarom concurrerende slimme horloges een probleem hebben met het visualiseren van grote gegevens

Toen mijn collega's en ik onlangs de medische literatuur over direct-naar-consumenten diagnose-apps in een studie gepubliceerd in Diagnose, we vonden herhaaldelijk onderzoeken ontsierd door vooringenomenheid, technologische naïviteit of het niet verstrekken van cruciale informatie voor consumenten. Er was ook een flagrant gebrek aan studies met echte consumenten om te zien hoe zij deze apps gebruiken en wat de impact op de individuele gezondheid, of het nu voor beter of slechter is, zou kunnen zijn.

De app zal je nu zien?

Interactieve diagnostische apps gaan nu veel verder dan "Dr. Google "trefwoord zoekopdrachten. Ze beloven gepersonaliseerde informatie over de vraag of een zeurende symptoom waarschijnlijk kan worden verbannen tot zelfzorg of dat een bezoek aan de spreekkamer of zelfs de eerste hulp nodig kan zijn. Sommige van deze apps worden zo populair dat ze tientallen miljoenen keren zijn gedownload.

Om te begrijpen of de veelbelovende aard van deze apps wordt ondersteund door het bewijsmateriaal, hebben we zowel de door vakgenoten beoordeelde literatuur als niet-academische bronnen doorzocht. De verontrustende onbetrouwbaarheid van dat bewijs voor de gemiddelde consument is duidelijk zichtbaar wanneer u apps beschouwt die 'adviseren' (een zorgvuldig gekozen woord) of u huidkanker kunt hebben.

Er zijn honderden kanker-gerelateerde apps. Misschien omdat melanoma-percentages al tientallen jaren stijgen en het een van de meest voorkomende jonge volwassen kankers is, de grootste groep artikelen die we vonden, was gericht op dermatologie-apps. Een van de meest prominente is Skin Scan.

Als u een arts of een redelijk onderlegde consument bent, biedt Google Scholar de eenvoudigste toegang tot evidence-based informatie. Een van de eerste resultaten die naar voren komt, is een artikel uit 2013 getiteld: "Huidscan: een demonstratie van de noodzaak voor FDA-regelgeving voor medische apps op de iPhone." Als die titel een bepaald gebrek aan objectiviteit suggereert, is het probleem niet beperkt tot dermatologie. We vonden ook een orthopedist die onderzocht of een symptoomchecker de juiste diagnose kon 'raden', en een arts die oor, neus en keel onderzoekt of een app zijn eigen patiënten zo goed als mogelijk zou kunnen diagnosticeren.

Dat Skin Scan-onderzoek dat het alarm afgaat op de regelgeving waarschuwde voor een aanzienlijk potentieel voor schade. Toch was een afzonderlijke studie van dezelfde app die twee jaar later online werd gepubliceerd, veel positiever. Hebben app-ontwikkelaars verbeteringen aangebracht, of hebben de eerste onderzoekers hun eigen foto's voor huidgroei gebruikt terwijl de tweede groep de afbeeldingen van de smartphone gebruikte?

Het antwoord is onduidelijk. Meer in het algemeen leken onderzoekers echter vaak niet op de hoogte van de impact van fundamentele technologische verschillen, zoals of een app afhankelijk was van antwoorden van gebruikers op vragen, "crowdsourced" antwoorden op anderen of gebruikte inputs van de camera en sensoren van een smartphone.

Meer verontrustend was het gebrek aan inzicht van onderzoekers in de urgente behoefte van het publiek aan betrouwbare informatie. Zo ontdekte een studie van vier smartphone-apps dat hun gevoeligheid voor het detecteren van kwaadaardige huidlaesies varieerde van 7 tot 98 procent. Toch kozen de onderzoekers ervoor om geen van de apps met naam te identificeren. Evenzo noemden enkele studies de kosten (CrowdMed brengt bijvoorbeeld gebruikers minimaal $ 149 per maand in rekening) en degenen die dat wel deden gaven soms slechts een prijsbereik voor een groep apps.

Met weinig wetenschappelijk bewijs, blijven consumenten vertrouwen op online beoordelingen - wat, zoals een zojuist gepubliceerde studie van populaire bloeddrukapps waarschuwde, gevaarlijk kan zijn.

Of er is altijd een willekeurige zoekopdracht op internet.

In het geval van Skin Scan bleek mijn zoekopdracht dat het bedrijf dat de app ontwikkelde in juli een melanoomdetectiegevoeligheid van 96 procent meldde. Dat 'rapport' was echter onderdeel van een handelspublicatiegesprek met SkinVision CEO Erik de Heus, toen het bedrijf aankondigde dat het nog eens $ 7,6 miljoen bij beleggers had opgehaald.

Drie jaar geleden rapporteerde een National Academy of Medicine over diagnostische fouten aan professionals om patiënten naar betrouwbare online bronnen te leiden. We hebben echter geconstateerd dat zoektermen die door de PubMed Life Sciences-zoekmachine van de National Library of Medicine worden gebruikt, achterbleven bij de digitale gezondheidsrevolutie, en medische tijdschriften doen een klus van het eenvoudig indexeren van elke app die in een artikel wordt genoemd. De English National Health Service heeft een Apps-bibliotheek gelanceerd om de verwarring te doorbreken, maar er is geen vergelijkbare bron in dit land.

Is er een manier om wat orde te brengen, als er geen wet is?

Sommige web-savvy-onderzoekers op sites zoals iMedicalApps adviseren artsen over apps die ze zelf kunnen gebruiken of over anderen die ze kunnen aanbevelen aan hun patiënten.Anderen die recht en orde probeerden te brengen in het wijd open gezondheidsappveld, hebben verschillende kaders voorgesteld, zoals het combineren van de expertise van stakeholders in teams voor beoordeling van gezondheidsteams. Het doel zou zijn om innovatoren, beleidsmakers en bewijsgeneratoren gezamenlijk te laten helpen bij het bijeenbrengen van verwarring en tegenstrijdige informatie.

En net als het debat over het gebruik van Apple Watch-gegevens om de gezondheid van het hart te meten, neemt de goedkeuring van de FDA alleen niet het risico weg dat consumenten de verkeerde conclusie trekken over wat de informatie die ze ontvangen daadwerkelijk betekent. Niettemin, omdat de baanbrekende fase van gezondheids-apps zich begint te vestigen in de medische mainstream, heeft de gezondheid van het Amerikaanse publiek apps en apparaten nodig waarvan we weten dat we ze kunnen vertrouwen.

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op The Conversation door Michael L. Millenson. Lees hier het originele artikel.