Hoe 'Mr. Robot 'Nailed Its Depiction of Mental Illness

Mr. Robot is erin geslaagd om de afbeeldingen van zowel hacking als psychische aandoeningen vast te leggen, twee concepten die vaak op een foutieve manier op het scherm worden weergegeven. Maar hoewel slecht filmhacken gewoon goedkoop is, kan slechte informatie over geestelijke gezondheid in popcultuurproducten ronduit schadelijk zijn.

Schepper Sam Esmail crediteert het raadplegen van een psycholoog om de dissociatieve identiteitsstoornis van Elliot (DID) accuraat weer te geven, evenals persoonlijke ervaringen met angst en verslaving. Vanaf het begin hebben kijkers met ervaring met depressie, sociale fobie, verslaving en zelfs autisme de sensatie van authenticiteit van de show geprezen. Mr. Robot plaatst de kijker bijna volledig in de werkelijkheid van Elliot. Inderdaad, een van de meest accurate delen van het personage is de hele mix van problemen, van sociale angst tot drugsgebruik tot slapeloosheid, die elkaar voeden en de uiteindelijke onthullen dat Elliot lijdt aan DIS.

Dissociatieve identiteitsstoornis, voorheen multiple personality disorder genoemd, is een van de meest sensationele en verkeerd begrepen psychische stoornissen, vaak gebruikt in horrorfilms, al in de klassieke oudheid psychopaat. Psychische aandoeningen als een hulpmiddel voor het opbouwen van horror of suspense worden vaak verkeerd geïnterpreteerd, of sleuteld aan het verhaal en vervolgens geslagen met een diagnose die dichtbij genoeg is. Dit is gedeeltelijk te danken aan het zich ontwikkelende begrip van psychische aandoeningen, en kan soms worden opgemaakt tot het tijdperk. Deze misstappen dragen echter alleen maar verder bij aan wijdverbreide misinformatie en stigma.

Overweeg de dubieus ogende trailer voor spleet, een aankomende horrorfilm van M. Night Shyamalan. Het kan een kern van waarheid hebben, maar het lijkt veelal een dramatisering en uitbuiting van een onbegrepen ziekte om een ​​geestesziek iemand een angstwekkend monster te geven.

In Mr. Robot, Elliot zelf lijdt aan een verkeerd begrip van de psychologie, waarbij hij zichzelf schizo vroeg scheldt en de aannames van de kijkers dat hij aan schizofrenie leed, van brandstof voorzag. Schizofrenie is natuurlijk een veelal onbegrepen aandoening die in de media vaak wordt gebruikt vanwege zijn sensationistische aspecten. Hoewel fictieve verhalen geen technische verplichting hebben om accuraat te zijn, hebben ze een enorme invloed op de waarneming van kijkers. De gretigheid van kijkers om Elliot te speculeren en te diagnosticeren, is indicatief voor hoe nieuwsgierig kijkers zijn over geestelijke gezondheid, maar ook geneigd zijn om hun informatie uit fictieve bronnen te halen.

Aan de andere kant worden psychische stoornissen net zo vaak gespeeld voor komedie. DID was de focus van de 2009 show Verenigde Staten van Tara. Verenigde Staten van Tara kreeg gemengde kritiek voor zijn behandeling van DIS; het raadpleegde ook een expert in de stoornis en werd in sommige aspecten van hoe het de alter ego's van Toni Collette ontwikkelde, als nauwkeurig beschouwd. Sommige critici vonden het te sensationeel en gedeconcentreerd, in de drie seizoenen, om DID te gebruiken als een allegorie voor normaliteit, meer dan een realiteit.

Veel zeldzamer is een show zoals Mr. Robot, die geestesziekte weergeeft vanuit het gezichtspunt van het personage, op een manier die een integraal onderdeel is van de plot, maar niet de enige drijvende kracht. Gebaseerd op hoe de show het probleem tot nu toe heeft behandeld, is er reden om optimistisch te blijven dat het niet goedkoper zal worden. Dit realisme desoriënteert en enthousiasmeert kijkers die zich niet kunnen verhouden, en is authentiek en herkenbaar voor degenen die dat wel kunnen. Een anoniem essay "I Am Mr. Robot", door een schrijver met DID, prijst Mr. Robot 'Fantastisch werk van het theatraal reproduceren van de ervaring van het navigeren door interacties met dissociatieve' delen '."

Beide spleet en Verenigde Staten van Tara gebruik een enkele acteur om de rollen van alle alters te spelen. Dit plaatst de toeschouwer als een buitenstaander van de ervaring van het personage en, opzettelijk of niet, maakt het verhaal meer over mentale ziekte vanuit het perspectief van de "normale" karakters. Toni Collette gekleed in camo als een Buck of James McAvoy in een rok zijn trucs die de "gekte" ervan benadrukken. Deze verhalen gaan over hoe anderen omgaan met een mentaal ziek karakter.

In plaats daarvan wordt het perspectief van Elliot voorop en centraal geplaatst door een andere acteur te gebruiken om het alter als een volledig ander personage te presenteren. Zoals de anonieme auteur van "I Am Mr. Robot * schrijft:" Als je erover nadenkt, is Elliot echt de enige betrouwbare verteller die beschikbaar is. "Natuurlijk is het werpen van een afzonderlijke acteur noodzakelijk om een ​​twist of verrassing te onthullen, maar het klieft ook dichter bij een realistische afbeelding.

Het is gemakkelijk om de zware invloed van te herkennen Vechtclub op Mr. Robot, een invloed die waarschijnlijk veel kijkers heeft geholpen bij het begin van de draaiing. In de film werden twee acteurs beroemd om een ​​dramatische onthulling te creëren. Maar Vechtclub Het einde, waarin de verteller wordt "genezen" door zijn alter te doden, duikt in dramatisering. Grote psychologie en psychiatrische verenigingen zijn het erover eens dat DID niet in zo'n eenvoudige zin kan worden genezen en dat de therapie zich moet concentreren op de integratie van alters, of op meer coping en samenwerking tussen personaliteiten, in plaats van dat de ander de ander 'verslaat', zoals in Vechtclub.

In dit licht, Mr. Robot De recente wankele wapenstilstand tussen Elliot en Mr. Robot is een zeer gezonde stap voor Elliot, en zou kunnen betekenen dat de show voorbijgaat aan het gebruik van de ziekte als centraal drama. Dit is goed nieuws voor kijkers die vinden dat het goedkoop vertellen van verhalen is om een ​​andere soortgelijke draai te gebruiken of een ander personage als een alter te laten zien. Het is ook goed nieuws voor kijkers die alleen maar willen dat Elliot een pauze inlas. Tot nu toe is Ray een redelijk goede therapeut.

Mr. Robot is een nieuwe standaard voor afbeeldingen van psychische aandoeningen; het slaagt er zelfs in de stoornis van Elliot te gebruiken voor een dramatische plotwending zonder uitbuiting te verliezen. Het is moeilijk om onnauwkeurigheden uit het verleden in de media de schuld te geven van wijdverspreide misvattingen over geestelijke gezondheid, wanneer de medische gemeenschap zelf een wankele geschiedenis heeft, maar Mr. Robot is het bewijs dat scheppers beter kunnen en moeten doen.