Peggy Blomquist en Delusion vs. Mental Illness in 'Fargo'

'Deze dame is haar verstand kwijt, broer. Ze ziet mensen die er niet zijn. 'Dodd Gerhardt zegt tegen Ed en ziet er met ontzetting geschokt uit. Dit is aan het begin van de aflevering, wanneer Ed terugkeert naar hun huis om Peggy tegen de lucht (een hallucinerende Lifespring-coach) te vinden voor een Dodd in de gevangenis. Gedurende de laatste aflevering van veel van de nacht reserveert Dodd zijn uiterlijk van afschuw - ziet dat we hem nog nooit van de show hebben gezien - voor Peggy, die een genadeloze gevangenbewaarder is.

"Loplop" is de aflevering die ons dwingt om de vraag te beantwoorden - meer dan zelfs haar onverklaarbare verloochening van Rye, het hamsteren van het toiletpapier van de salon, of haar flagrante minachting voor Lou's laatste waarschuwing - of Peggy, zelfs onder een cast van zoveel idiosyncratische of koelbloedige karakters, is meer gestoord dan wie dan ook. Is Noah Hawley volledig psychisch ziek met Peggy? Haar obsessie met het Lifespring-seminar lijkt minder op de vage, onbereikbare droom van vluchten naar Moskou in Tsjechoseks-set-plays, en meer als een fixatiepunt voor iemand die 'op het spectrum' is.

In toenemende mate lijkt het een stuk gecompliceerder dan een klinisch probleem. Peggy wordt gedwongen te bestaan ​​in een ongeordende grenswereld en naarmate ze ouder wordt, lijkt het erop dat ze zich realiseert dat het niet echt past bij haar ambities en wereldbeeld. Zelfs als die ideeën verward zijn, is hun primaire strekking duidelijk: omhoog, omhoog en weg, naar een betere en eerlijkere relatie met zichzelf.

Ook houdt ze zich staande op dit moeilijke terrein. Potentiële lezingen van de Blomquists onwaarschijnlijk overleven als het resultaat van stom geluk zijn veel te oppervlakkig, en zouden een slechte dienst bewijzen aan de zorg die Noah Hawley heeft meegenomen om zijn personages te tekenen. We hebben met alle duidelijkheid gezien dat Ed sluw en gemeen kan zijn bij het verdedigen van zijn kunstgras en familie. Hij lijkt zichzelf altijd te verbazen met zijn eigen instincten. Maar eerder in de show wordt Peggy's oude messcherpe scherpte vaak verward met wat een waanstoornis lijkt te zijn, waardoor haar acties moeilijker te ontleden zijn en haar interne leven moeilijk om over te speculeren. Ze is het meest raadselachtige personage van de show, vooral nadat de racistische onderbouwing van Mike Milligan's relatie met zijn organisatie vorige week werd verduidelijkt.

In "Loplop" - waarin het laatste grote stuk vrijheid van de Blomquists centraal staat - zien we een beetje van alle zogenaamd tegenstrijdige dingen die Peggy is. Zelfs als haar sadistische kant naar voren komt - het plotselinge, met dode ogen oplichten van Dodd - voelen we dat het in zekere zin een uitdrukking is van begrijpelijke opgekropte agressie. Peggy is het personage op de show dat het dichtst bij wat we gewoonlijk omschrijven als waanzin, maar als de omstandigheden waarmee ze te maken krijgt intenser worden, lijkt haar gedrag steeds logischer.

Met haar kreet van gelukkig te zijn "rollend" en vrij naar het begin van de aflevering, krijgen we de indruk dat dit echt is waar ze wil zijn: in een bepaalde situatie buiten, niet beperkt, met het potentieel voor verandering. Dus de enigszins voetgangers implicatie: Was Peggy ooit gebroken, of was het de ingetogen, over-beleefde gevel van het leven in Minnesota? Wat past bij de Solversons en zelfs Ed is misschien niet goed genoeg voor Peggy.

Het zal in zekere zin lonend zijn om de Blomquisten voor het gerecht te brengen - vooral vanwege hun gedrag jegens Hank en Lou, die gedachteloze koppigheid die heeft geresulteerd in zoveel lichamen. Maar Hawley heeft eindelijk duidelijk gemaakt dat we dit niet als een laffe sociopaat moeten beschouwen en dat haar waanvoorstelling eindelijk in ketenen is gekleed. Inmiddels zijn alle normale, Coens-achtige morele ambiguïteiten goed op hun plaats.