Wat is het probleem van het geest-lichaam? Waarom psychologen gedeelde vibraties bestuderen

Waarom is mijn bewustzijn hier, terwijl het jouwe daar is? Waarom is het universum in tweeën gedeeld voor ieder van ons, in een onderwerp en een oneindig aantal objecten? Hoe is ieder van ons ons eigen ervaringscentrum en ontvangt daar informatie over de rest van de wereld? Waarom zijn sommige dingen bij bewustzijn en anderen blijkbaar niet? Is een rat bewust? Een mug? Een bacterie?

Deze vragen zijn allemaal aspecten van het oude 'lichaam-lichaam-probleem', dat in essentie vraagt: Wat is de relatie tussen geest en materie? Het heeft zich duizenden jaren lang verzet tegen een over het algemeen bevredigende conclusie.

Het brein-lichaam probleem heeft de laatste twee decennia een belangrijke rebranding doorgemaakt. Nu is het algemeen bekend als het 'harde probleem' van het bewustzijn, nadat filosoof David Chalmers deze term in een nu klassiek document had bedacht en het verder had onderzocht in zijn boek uit 1996, The Conscious Mind: In Search of a Fundamental Theory.

Chalmers dacht dat het probleem van het lichaam van de geest "moeilijk" genoemd moest worden in vergelijking met wat hij met de brutaliteit de "makkelijke" problemen van de neurowetenschap noemde: hoe werken neuronen en de hersenen op fysiek niveau? Natuurlijk zijn ze helemaal niet gemakkelijk. Maar zijn punt was dat ze relatief eenvoudig zijn in vergelijking met het echt moeilijke probleem om uit te leggen hoe bewustzijn zich verhoudt tot materie.

Zie ook: wetenschappers onthullen het aantal keren dat je elke minuut daadwerkelijk bewust bent

In het afgelopen decennium hebben mijn collega, de University of California, de psychologieprofessor Jonathan Schooler en Santa Barbara, wat ik noem een ​​"resonantietheorie van het bewustzijn" ontwikkeld. We suggereren dat resonantie - een ander woord voor gesynchroniseerde vibraties - de kern is van niet alleen menselijk bewustzijn maar ook dierlijk bewustzijn en fysieke realiteit meer in het algemeen. Het klinkt als iets dat de hippies misschien hebben bedacht - het zijn allemaal vibraties, man! - maar blijf bij mij.

Alles over de vibraties

Alle dingen in ons universum zijn constant in beweging, vibrerend. Zelfs objecten die lijken te zijn stationair zijn in feite vibrerend, oscillerend, resonerend, op verschillende frequenties. Resonantie is een soort beweging, gekenmerkt door oscillatie tussen twee toestanden. En uiteindelijk is alle materie gewoon een vibratie van verschillende onderliggende velden. Als zodanig trilt op elke schaal de hele natuur.

Er gebeurt iets interessants wanneer verschillende vibrerende dingen samenkomen: ze zullen vaak na een tijdje beginnen om samen op dezelfde frequentie te trillen. Ze 'synchroniseren', soms op manieren die mysterieus lijken. Dit wordt beschreven als het fenomeen van spontane zelforganisatie.

Wiskundige Steven Strogatz biedt verschillende voorbeelden uit de natuurkunde, biologie, scheikunde en neurowetenschappen om 'sync' - zijn term voor resonantie - te illustreren in zijn boek uit 2003 Synchronisatie: hoe orde voortkomt uit chaos in het universum, de natuur en het dagelijks leven, inclusief:

• Wanneer vuurvliegjes van bepaalde soorten samenkomen in grote bijeenkomsten, beginnen ze synchroon te knipperen, op manieren die nog steeds een beetje raadselachtig lijken.
• Lasers worden geproduceerd wanneer fotonen van hetzelfde vermogen en dezelfde frequentie worden gesynchroniseerd.
• De rotatie van de maan is precies gesynchroniseerd met zijn baan rond de aarde, zodat we altijd hetzelfde gezicht zien.

Onderzoek naar resonantie leidt tot mogelijk diepgaande inzichten over de aard van bewustzijn en over het universum in het algemeen.

Synchroniseer in je schedel

Neurowetenschappers hebben ook gesynchroniseerd in hun onderzoek. Grootschalige afvuring van neuronen vindt plaats in menselijke hersenen op meetbare frequenties, waarbij het bewustzijn van zoogdieren algemeen wordt geassocieerd met verschillende soorten neuronale synchronisatie.

De Duitse neurofysioloog Pascal Fries heeft bijvoorbeeld de manieren onderzocht waarop verschillende elektrische patronen in de hersenen worden gesynchroniseerd om verschillende soorten menselijk bewustzijn te produceren.

Fries richt zich op gamma-, bèta- en theta-golven. Deze labels verwijzen naar de snelheid van elektrische oscillaties in de hersenen, gemeten door elektroden die op de buitenkant van de schedel zijn geplaatst. Groepen neuronen produceren deze oscillaties terwijl ze elektrochemische impulsen gebruiken om met elkaar te communiceren. Het is de snelheid en de spanning van deze signalen die, wanneer gemiddeld, EEG-golven produceren die kunnen worden gemeten bij kenmerkende cycli per seconde.

Gamma-golven worden geassocieerd met grootschalige gecoördineerde activiteiten zoals perceptie, meditatie of gericht bewustzijn; bèta met maximale hersenactiviteit of opwinding; en theta met ontspanning of dagdromen. Deze drie golfvormen werken samen om, volgens Fries, verschillende soorten menselijk bewustzijn te produceren of op zijn minst te faciliteren. Maar de precieze relatie tussen elektrische hersengolven en bewustzijn is nog steeds veel te bespreken.

Fries noemt zijn concept 'communicatie door middel van coherentie'. Voor hem gaat het allemaal om neuronale synchronisatie. Synchronisatie, in termen van gedeelde elektrische oscillatiesnelheden, zorgt voor soepele communicatie tussen neuronen en groepen neuronen. Zonder dit soort gesynchroniseerde coherentie komen de inputs in willekeurige fasen van de neuron-excitabiliteitscyclus en zijn niet effectief, of op zijn minst veel minder effectief, in communicatie.

Een resonantietheorie van bewustzijn

Onze resonantietheorie bouwt voort op het werk van Fries en vele anderen, met een bredere aanpak die kan helpen niet alleen het bewustzijn van mens en zoogdier, maar ook het bewustzijn breder uit te leggen.

Op basis van het waargenomen gedrag van de entiteiten die ons omringen, van elektronen tot atomen tot moleculen, tot bacteriën, tot muizen, vleermuizen, ratten en meer, stellen we voor dat alle dingen als ten minste een beetje bewust kunnen worden beschouwd. Dit klinkt vreemd bij de eerste blush, maar 'panpsychisme' - de opvatting dat alle materie een geassocieerd bewustzijn heeft - is een steeds meer geaccepteerde positie met betrekking tot de aard van bewustzijn.

De panpsychist betoogt dat het bewustzijn op enig moment tijdens de evolutie niet naar voren kwam. Het wordt eerder altijd geassocieerd met materie en omgekeerd - het zijn twee kanten van dezelfde medaille. Maar de grote meerderheid van de geest die geassocieerd is met de verschillende soorten materie in ons universum is extreem rudimentair. Een elektron of een atoom bijvoorbeeld, heeft maar een heel klein beetje bewustzijn. Maar naarmate materie meer verbonden en rijker wordt, zo ook de geest, en omgekeerd, volgens deze manier van denken.

Biologische organismen kunnen snel informatie uitwisselen via verschillende biofysische routes, zowel elektrisch als elektrochemisch. Niet-biologische structuren kunnen intern alleen informatie uitwisselen met behulp van warmte / thermische routes - in vergelijking veel langzamer en veel minder rijk aan informatie. Levende dingen maken gebruik van hun snellere informatiestromen naar bewustzijn op grotere schaal dan wat er zou gebeuren in dingen van dezelfde grootte, zoals rotsblokken of zandstapels, bijvoorbeeld. Er is een veel grotere interne verbinding en dus veel meer "gaande" in biologische structuren dan in een rotsblok of een hoop zand.

Onder onze benadering zijn rotsblokken en stapels zand 'louter aggregaten', alleen collecties van uiterst elementaire bewuste entiteiten op atomair of moleculair niveau. Dat staat in contrast met wat er gebeurt in biologische levensvormen waarbij de combinaties van deze microbewuste entiteiten samen een macrobewuste entiteit op een hoger niveau creëren. Voor ons is dit combinatieproces het kenmerk van het biologische leven.

De centrale stelling van onze benadering is deze: de specifieke verbanden die groot bewustzijn mogelijk maken - zoals die mensen en andere zoogdieren genieten - zijn het resultaat van een gedeelde resonantie tussen vele kleinere bestanddelen. De snelheid van de resonantiegolven die aanwezig zijn, is de beperkende factor die de grootte van elke bewuste entiteit op elk moment bepaalt.

Naarmate een bepaalde gedeelde resonantie uitbreidt naar meer en meer constituenten, wordt de nieuwe bewuste entiteit die resulteert uit deze resonantie en combinatie groter en complexer. Dus de gedeelde resonantie in een menselijk brein die bijvoorbeeld gamma-synchronisatie bereikt, omvat een veel groter aantal neuronen en neuronale verbindingen dan het geval is voor bèta- of theta-ritmes alleen.

Hoe zit het met grotere resonantie tussen de organismen, zoals de wolk van vuurvliegjes, waarbij hun kleine lampjes synchroon knipperen? Onderzoekers denken dat hun bioluminescente resonantie ontstaat door interne biologische oscillatoren die er automatisch voor zorgen dat elke vuurvlieg met zijn buren synchroniseert.

Zie ook: Neurowetenschappers hebben uitgezocht hoe onbewust het is in de hersenen

Geniet deze groep vuurvliegjes van een hoger niveau van groepsbewustzijn? Waarschijnlijk niet, omdat we het fenomeen kunnen verklaren zonder toevlucht te nemen tot intelligentie of bewustzijn. Maar in biologische structuren met de juiste soort informatiepaden en verwerkingskracht, kunnen deze tendensen in de richting van zelforganisatie vaak bewustere entiteiten op grotere schaal produceren.

Onze resonantietheorie van het bewustzijn probeert een verenigd kader te bieden dat neurowetenschap omvat, evenals meer fundamentele vragen van neurobiologie en biofysica, en ook de filosofie van de geest. Het raakt de kern van de verschillen die van belang zijn als het gaat om bewustzijn en de evolutie van fysieke systemen.

Het gaat allemaal om vibraties, maar het gaat ook over het soort vibraties en, belangrijker nog, over gedeelde vibraties.

Dit artikel werd oorspronkelijk gepubliceerd op The Conversation door Tam Hunt. Lees hier het originele artikel.