'BoJack Horseman' en het animatiestigma

Wanneer de geanimeerde komedie van Netflix BoJack Horseman debuteerde volledig op 22 augustus 2014, het had een 53 procent beoordeling op Rotten Tomatoes en een 59 op Metacritic. Mooie gemiddelde beoordelingen voor een show waarvan het vervolg van het tweede seizoen 100 procent en 90 punten heeft op dezelfde aggregatie-websites voor recensies. Wat is er in vredesnaam gebeurd?

De show speelt zich af in een alternatieve realiteit waarin mensen en antropomorfe dieren naast elkaar leven. De regels over hoe dit werkt en hoe de samenleving functioneert, zijn een beetje onduidelijk, maar de show stond open voor hilarische beestachtige woordspelingen en situationele komedie als resultaat van de hybride samenleving. De ster van de show is het gelijknamige personage, een paard met een antropomorfisme. Hij speelde vroeger in een familie sitcom, maar is teruggebracht tot een misantropisch-is-wiens enige doel is om de roem die hij ooit had opnieuw op te eisen in een poging om geluk opnieuw te voelen.

Het algemene sentiment op BoJack Horsman 'S eerste debuut was dat het een slimme leeuwerik was, die uit Fox of Adult Swim een ​​andere popcultuur geanimeerde serie leek te zijn. Niet om de geanimeerde uitgangen van een van deze netwerken te kleineren, maar Bojack Horseman werd samengevoegd met een menigte waar het niet noodzakelijk thuis in hoorde.

Hoezeer de show ook leuk was naast Hollywood met het dierenrijk, het eerste seizoen van de show werd uiteindelijk een meditatie over depressie, zelfhaat en de aard van geluk. Vooral de voorlaatste episode was een zure reis door de gebroken psyche van het hoofdpersonage, aangewakkerd door echte drugs en door zijn neurotische gedrag. De aflevering eindigt met een verwoestend antwoord dat in essentie de hoofdthesis van de show samenvatte.

Die episode alleen al had critici moeten inzien wat de belangrijkste bedoeling van de show was: geen slimme woordspelingen te maken, maar om te illustreren dat deze personages, ongeacht hun vorm, onzeker waren over zichzelf tot het punt van zelfvernietiging. En geen enkele criticus noemde dit omdat ze simpelweg de eerste zes afleveringen van een uitgebrachte show bekeken die volledig in de gaten moest worden gehouden.

Het werd zeer snel begrepen door de kijkers van de show dat de publieke kritische consensus van de show onvolledig en gehalveerd was. Indiewire veranderde zelfs zijn beoordelingsbeleid om shows beter te kunnen huisvesten die volledige seizoenen in één keer uitbrengen, in het licht van BoJack Horseman. Wat betreft mea culpas, dat is een behoorlijk grote.

Als de release van het derde seizoen opdoemt - en critici vertellen lezers dat BoJack Horseman is de beste show op Netflix - dat is geen verrassing BoJack Horseman 'S eerste seizoen reviews waren zo laks ondanks de natuurlijke evolutie van de show door seizoen 2. Immers, alleen het bekijken van zes afleveringen van een seizoen met 12 afleveringen geeft je slechts de helft van de foto. De vraag is, waarom de doorwerking zo onvolledig was BoJack Horseman ?

Veel van de beoordelingen van winkels zoals IGN en de LA Times maak er een punt van om te zeggen hoe afgeleide BoJack Horseman voelt van andere geanimeerde komedies. Ze komen neer op deze overeenkomsten met het feit dat de show sterk afhankelijk is van zelfbewustzijn en absurditeit, en hoewel er geen specifieke titels worden genoemd, is het vrij duidelijk dat de critici refereerden aan shows zoals die zijn uitgebracht door Seth McFarlane.

Nu, Indiewire beweert dat BoJack Horseman Het derde seizoen "verdient een Oscar". Dit roept de vraag op hoe in een geanimeerd landschap dat het genoegen heeft gehad om geweldig werk te zien sinds Matt Groening's The Simpsons, zijn de McFarlane geanimeerde stallen de maatstaf waarin alle nieuwe geanimeerde reeksen richtende volwassenen worden vergeleken met?

Er bestaat geen twijfel over dat sommige van de beste geanimeerde komedies als zodanig worden beschouwd vanwege hun bereidheid om het volledige spectrum van emoties te verkennen. The Simpsons ("Moeder Simpson"), Futurama ("Jurassic Bark"), Bob's Burgers ("Carpe Museum"), en Rick en Morty ("Auto Erotic Assimilation") hebben allemaal opvallende afleveringen met verwoestende of zwaar emotionele uitbetalingen. Tegelijkertijd worden er naar verwachting geen nieuwe animatieshows meegesleept met deze shows van de offset.

Waarom niet? Waarom kunnen nieuwe geanimeerde komedies het televisielandschap niet binnengaan met hoge aspiraties om betekenisvolle, soms verwoestende verhalen te vertellen? Hoe komt het dat deze shows vaak het publiek lokken met een gek pand, voordat ze het tapijt onder hun voeten trekken en een pijnlijk bloedend hart onthullen?

Aan de ene kant gebruiken animatie dit soort onverwachte kwaliteit van hun medium in hun voordeel. Het presenteren van een geanimeerde wereld vol kleurrijke en vreemde tekens alleen voor de show om de ware diepte te onthullen, is een hulpmiddel dat goed wordt afgehandeld door animators. Wie zou dat Cartoon Network's vermoeden Steven Universe zou zo'n baanbrekende show voor LGBTQ-vertegenwoordiging worden? Het Trojan Horse-effect van tekenfilms is er een die vooral wordt gebruikt ten behoeve van geanimeerde shows die iets meer willen zeggen.

Tegelijkertijd is er geen twijfel over die eerste beoordelingen van BoJack Horseman Sommige potentiële kijkers zijn uitgeschakeld, en nu zijn er genoeg websites die inhaalden en lezers smeekten om de show een kans te geven, toen de eerste dingen die ze waarschijnlijk hoorden over hoe gemiddeld het hele verhaal was.

Het is een schande, maar het laat tot op zekere hoogte zien dat geanimeerde shows nog een lange weg te gaan hebben voordat ze een eerlijke kritieke kans krijgen in de ogen van media-critici. En hoewel ik persoonlijk een hekel heb aan het soort subversieve kwaliteit dat wordt geleverd met geanimeerde shows die de oorspronkelijke indrukken ondermijnen op basis van een esthetisch ontwerp, zou dit de toekomst helpen BoJack Horseman toont een pop-up in radars van kijkers met een eerlijke foto.