Ter ere van 'The Boy', een ontredderde geschiedenis van spookpoppen in films

De trailer voor De jongen leert je veel over een bioscooppubliek. Sommige mensen kronkelen, sommigen lachen, sommigen zien eruit alsof ze worden gekieteld met scheermesjes. Haunted dolls maken mensen bang. Dit is waarschijnlijk de reden dat mensen films over hen maken.

Historisch gezien heeft het publiek gereageerd op spookpoppen met een verbijsterd, bezorgd "Oh God!" Omdat het trope zowel grappig als verontrustend is. Terwijl de spookachtige poppen van horrorfilms begonnen als effectieve wendingen op kinderachtige beelden - in 1963, het debuut van Talky Tina op De schemerzone verbijsterde kijkers - ze nemen nu een andere ruimte in de horrorkanon in. Wat eens schokkend was, is nu lachwekkend cliché, en een spookpop uniek laten voelen, om nog maar te zwijgen van eng, is een moeilijke prestatie.

In 1936 werd een film genoemd The Devil-Doll, met Lionel Barrymore in de hoofdrol, werd uitgebracht. De titulaire "poppen" waren niet echt poppen, maar waren in plaats daarvan door een gekke wetenschapper tot kleingeestige mensen gekrompen. De demonische pop was verzonnen, maar niet verfijnd.

Een van de eerste voorbeelden van een pratende, kwade pop was, niet verrassend, een spookachtige buiksprekerpop op De schemerzone. Willie, de buiksprekerpop, levert een van de laatste regels van de aflevering, bewerend dat hij de echte persoon al die tijd was, en dat zijn eigenaar, Jerry Etherson, de echte marionet was. Deze ommekeer, die een beetje een reikwijdte voelde, droeg ertoe bij dat de reputatie van die aflevering een volkomen middelmatige zaak was die bestond om commerciële tijd te verkopen.

Het volgende jaar verscheen Talky Tina in een Twilight Zone aflevering, en wordt een veel memorabele versie van deze zelfde trope. Pre-Talky-Tina, de meest spookachtige poppen hadden een voodoo-achtergrondverhaal. De plot van de aflevering ging over het tweede huwelijk van een vrouw en over de gevoelens van vijandigheid tussen haar nieuwe echtgenoot en haar dochter uit een eerder huwelijk. Talkie Tina is gemodelleerd naar het populaire kinderspeelgoed Chatty Cathy en geuit door de vrouw die haar stem aan de eigenlijke Chatty Cathy-poppen leende. Hoewel ze niet expliciet werd beheerst of bezeten door een demon of geest, leek de pop zich te voeden met het ongemak van haar kleine meisjeseigenaar en de nieuwe vader van het meisje te bedreigen (Telly Savalas om wat voor reden dan ook).

In 1964 verscheen er weer een spookachtige buiksprekerpop in Devil Doll, die zijn titel leende, maar niet de plot ervan, uit de film uit 1936.

In 1978 ging een vreemde kleine film met Anthony Hopkins in première, het concept van een duivelse buiksprekerpop nog eens verdraaiend. De film, genaamd Magie, liet het mechanisme achter de dummy's slecht onduidelijk, en kijkers waren niet bedoeld om te weten of Hopkins 'personage zijn gesprekken met Fats verbeeldde. De film was niet fantastisch, maar de beelden waren baanbrekend. Het zien van Anthony Hopkins 'vertrouwde, en natuurlijk griezelig, gezicht vermengd met zijn dummy's was een mooi gezicht.

Een film uit 1987, poppen probeerde terug te keren naar de beelden van spookachtige porseleinen poppen, maar het werd weggeblazen aan de kassa door Kinderspel, wat misschien wel de meest beroemde kwaadaardige pop aller tijden introduceerde: Chucky.

Chucky verscheen verder in verschillende sequels, waaronder Kinderspel II, Kinderspel 3, Bruid van Chucky, Zaad van Chucky, en Vloek van Chucky. De films, in aanvulling op het stollen van de spookachtige poppenstrop als een populair onderdeel van hedendaagse horror, benadrukten de griezelige tegenstelling tussen geweld en kinderspeelgoed. Chucky was niet alleen boos, hij was grof en seksistisch, hij spuwde vitriool uit terwijl hij de menselijke personages in zijn verhalen slachtte. De Kinderspel films hadden baat bij praktische effecten, zoals animatronics en poppenspel, met portretten van spookpoppen die voor het eerst alleen verhuisden.

In 1982, poltergeist kenmerkte een huis vol levenloze objecten bezeten door de geesten van Native Americans, waaronder een beruchte clownpop. Terwijl Chucky in zijn oorspronkelijke staat was verschenen als een echt speeltje dat de gemiddelde jongen zou kunnen bezitten, de griezelige clown poltergeist was lachwekkend onrealistisch.

In 1989, dezelfde maker die succes had geprobeerd met poppen vrijgelaten Poppenspeler, een film over demonische poppen die een eigen cultstatus verdienden. Poppenspeler werd een langlopende franchise die opvallend donkerder was dan Kinderspel, met zelfmoorden, nazi's en taxidermied pets bracht pijnlijk terug tot leven.

In 2004 werd het spookachtige marionettentrui opnieuw opgewekt Zag. Hoewel Billy de pop, die diende als het gezicht van de Zag folteraar, werd nooit bevestigd als bezeten te zijn, hij toonde vaardigheden die een gewone marionet niet zou hebben, zoals op een driewieler door een donkere gang rijden.

Billy de pop, ontworpen door James Wan, verscheen verder in Zag sequels. 2007 opgeleverd Doodstil, nog een andere film over kwaad buikspreker dummies.

Annabelle, de spookachtige porseleinen pop gebaseerd op een echte, ook spookachtige Raggedy Ann-pop, maakte in 2013 haar eerste optreden in The Conjuring. De pop genoot een spin-off film, Annabelle in 2014, en een vervolg komt dit jaar.

De jongen is een draai aan de traditionele trope omdat de betreffende pop door zijn eigenaars / ouders als een echte jongen wordt behandeld. Dit vervaagt verder de lijn tussen het levende en het levende op een strategisch griezelige manier. Zelfs als de film niet fantastisch is, is het een zeldzame heruitvinding van de spookachtige poppenstrop, die de decennia-oude trend terug naar de theaters zal brengen.