Zes jaar later werkt 'Limbo' nog steeds

Ik ben een vrouw. Ik haat achtbanen, ik haatte het om alleen thuis te zijn en ik speel nooit horrorspellen. Pas toen ik op school college ging volgen over horrorfilms, leerde ik het genre te waarderen. Toen ik opgroeide, wist ik wie Freddy Kruger was - iemand die moet worden vermeden! - maar als ik iets over Robert Wiene, Kaneto Shindo en Dario Argento te weten kom, ben ik er echt in geïnteresseerd geraakt om bang te worden. Maar helaas, op dat moment had ik het al laten doen door Playdead Limbo passeer me.

Dus toen de game vorige week gratis op Xbox One werd uitgebracht, kon ik het niet laten. Het was tijd om mijn demonen onder ogen te zien.

Het is niet dat Limbo heeft ook de reputatie het meest angstaanjagende spel te zijn. Zelfs de meest gepassioneerde spelers zullen je dat vertellen Limbo is niet eng, maar rijkelijk atmosferisch en onheilspellend. Maar toch, met de lichten uit op een recente zomeravond, liet ik moedwillig het spel koud (en ik zette mijn AC-rammelaar op volle kracht).

Uitgebracht in 2010 en bedacht door Artn Jensen, zijwaarts scrollen Limbo is een 2D-platformgame waarvan de plot zo eenvoudig is als de mechanica. Spelers besturen een naamloze jongen die op zoek is naar zijn zus in een vijandig bos dat vol zit met valstrikken, gaten, reuzenspinnen en andere mensen die proberen te moorden of wegrennen. De bedieningselementen zijn drie knoppen: de joystick om naar links / rechts te bewegen, een springknop en een "actie" -knop, een alles om te grijpen of iets in de omgeving te gebruiken. En dit is Limbo 'S gemeenste truc: met weinig besturingselementen moeten spelers steeds moeilijker puzzels oplossen door vallen en opstaan, onderbroken door gruwelijke sterfgevallen. Het is maar goed dat de visuals niets anders zijn dan vette silhouetten en mistige achtergronden.

Of het opzettelijk is of niet, Limbo is soms hilarisch. Frustererend dus. Verschillende keren tijdens het spel val je in een berenval, waarbij de metalen tanden je lichaam scheiden in de nek. Het is cartoonachtig charmant hoe je ronde hoofd vliegt, vroeg opduikend South Park bij het doden van Kenny was de beste loopknuppel van de show. Het is de enige troost in een nachtmerrie waar je niet wakker van kunt worden.

Maar die lachtjes komen en gaan. Angst omringt Limbo als een mist, en het is het meest indrukwekkende element in het spel. Het gevoel voor angst van Lovecraft wordt tijdens de beproeving van vijf of zes uur genageld. Het gaat echter niet om jump scares. Dit is het niet Vijf nachten bij Freddy. Integendeel, de nachtmerries verschijnen langzaam, als een overweldigende kracht van de natuur - de benen van een gigantische spin uit de zijkant van het scherm, is misschien wel de meest herkende - om je eraan te herinneren hoe slecht je hier niet zou moeten zijn.

Zes jaar duurt lang in videogames. Later deze maand zal Playdead worden uitgebracht Binnen, een spirituele opvolger van Limbo met alleen een iets gevarieerder kleurenpalet en niet minder sfeer om spelers te intimideren die een niet-superkrachtige, niets-speciale hoofdpersoon tegen kolossale kansen bewonen.

Sinds Limbo, we hebben gezien dat blockbuster triple-A-games nog groter worden, de verspreiding van de middelgrote indie, de alomtegenwoordigheid van smartphones, geheel nieuwe distributiemethoden (misschien is het enige andere dat ik vreesbaarder dan gigantische spiders microtransacties), de de dood van bewegingsbedieningen en de geboorte van VR … en toch is er nog steeds iets effectief en effectief griezelig, over twee knoppen en een joystick.