Hoe erg heeft de 'New Yorker' zijn artikel over identieke tweeling verknald?

Y'all: The New Yorker publiceerde deze week een artikel over de genetische verschillen tussen identieke tweelingen en de wetenschappelijke wereld dronken.

In "Same But Different", schrijft de Pulitzer Prize-winnende arts Siddhartha Mukherjee over de manier waarop epigenetica - het idee dat onderscheid tussen individuen niet alleen wordt veroorzaakt door genen maar door de manier waarop het lichaam leest die genen - ligt ten grondslag aan de verschillen tussen zijn moeder en haar identieke tweelingzus, maar veel grote genetici zijn er niet van overtuigd dat hij de wetenschap recht heeft gedaan. Voor een high-profile wetenschapsschrijver die high-profile wetenschap schrijft in een spraakmakende publicatie, is de wetenschap onverantwoord dun.

Epigenetica is al meer dan een halve eeuw bestudeerd, maar is nog steeds niet eens goed begrepen. Mukherjee, zoals Nobelprijswinnaars en redacteuren van prominente academische tijdschriften hebben opgemerkt, schilderde een misleidend, te simpel beeld van de staat van het onderzoek, waardoor het leek alsof de opvallende verschillen tussen zijn moeder en tante - de ene ingetogen, de andere onstuimig, en andere dergelijke polariteiten - zouden direct kunnen worden afgelezen op de manier waarop hun DNA werd opgerold, gespoeld rond eiwitten die histonen worden genoemd.

Mukherjee lijkt zijn eigen weg te vinden; in zijn huidige staat is de kennis van de wetenschapsgemeenschap over epigenetica niet eens zo goed als solide.

Het wordt hoog tijd dat de 15 minuten onverdiende roem voor 'epigenetica' te laat komt.

- Richard Dawkins (@RichardDawkins) 5 mei 2016

Jerry Coyne, een productieve wetenschapper uit de universiteit van Chicago die de blog Why Evolution Is True beheert, heeft de antwoorden van prominente wetenschappers samengevat. Nobelprijswinnaar Wally Gilbert, een gepensioneerde biochemicus van Harvard en moleculair bioloog, noemde het artikel "zo wild verkeerd dat het rationele analyse tart."

Sidney Altman, nog een Nobelprijswinnaar van de Yale University, beweerde dat er niet zoiets bestond als een epigenetische code - een term die Mukherjee in zijn artikel twee keer gebruikt om te beschrijven wat hij suggereert, zijn consistente patronen van DNA-modificatie, zoals versieringen met koolstof-waterstofballen (methylgroepen) of het omkrullen van een DNA-streng rond een histon.

Veel van de opmerkingen richtten zich op de pure wetenschappelijke onnauwkeurigheid van Mukherjee's verwijzing naar Yamanaka-factoren - eiwitten die bekend staan ​​als transcriptiefactoren die een gen aan of uit zetten - als bewijs dat epigenetische kenmerken werden vastgelegd in het DNA als een vorm van langetermijngeheugenopslag.

"Ironisch genoeg pleiten de Yamanaka-experimenten die in de tekst worden genoemd duidelijk voor de laatste," Florian Maderspacher, een hoofdredacteur bij het tijdschrift Huidige biologie, schreef in een brief aan de New Yorker erop wijzend dat Mukherjee het onderzoek niet alleen te simpel vormde, hij begreep het duidelijk helemaal niet.

Moordenaars Rij van prominente biologen noemt recent @ NewYorker-artikel onnauwkeurig en misleidend: http://t.co/o0QG6UXKuz via @carlzimmer

- Michael Moyer (@mmoyr) 5 mei 2016

Het centrale argument dat de wetenschappers naar voren hebben gebracht, is simpelweg dat epigenetica gewoon niet zo eenvoudig is. Het als zodanig presenteren, gehuld in stijgende proza, is onverantwoordelijk voor Mukherjee, maar des te meer voor de New Yorker s: Tom Maniatis, een bekende biochemicus en biofysicus, noemde de publicatie omdat hij geen goed, onbevooroordeeld wetenschappelijk onderzoek uitvoerde, en Columbia-biochemicus Richard Mann, in navolging van Maniatis 'gevoelens, onderbrak zijn commentaar met een mic-dropping "Ugh."

Maar de grotere kwestie van het artikel van Mukherjee is dit: als je negeert of je je niet bewust bent van de wetenschappelijke onnauwkeurigheden, is het in feite een mooie lezing. Steve Henikoff, een onderzoek met het Howard Hughes Medical Institute, beschreef waarom dit gevaarlijk is:

Deze fouten en weglatingen van zo'n zeer gewaardeerde auteur zijn vooral jammer, want afgezien van de wetenschap is het stuk vermakelijk en goed geschreven, en zal het waarschijnlijk het geïnformeerde publiek verkeerd informeren over een biologie met een groot potentieel voor een positieve sociale impact hebben.

"In de New Yorker lijken slimheid en goed schrijven te vervangen door wetenschappelijke nauwkeurigheid en doortastende analyse."

- Jon Evans (@rezendi) 5 mei 2016

De moeilijkheid met schrijven in de wetenschap is dat het moeilijk is om ingewikkelde ideeën op een accurate manier te vereenvoudigen en nog moeilijker om weerstand te bieden aan het maken van een nette verhaalboog. Mukherjee faalt op beide merken, maar misschien kunnen we de waarde van zijn stuk niet helemaal afdoen; op zijn minst begint hij een gesprek over wetenschap waar het waarschijnlijk niet eerder zou hebben bestaan.