"For All Moonkind": Maak kennis met de groep die probeert het maan-vandalisme te stoppen

Waarom kwam de mens in de vlakte? We zullen het misschien nooit weten. Maar antropologen zijn er vrij zeker van dat een paar onbedekte voetafdrukken bewaard in vulkanische as in Laetoli, Tanzania, getuigen van een evolutionaire mijlpaal. Deze kleine stappen, ongeveer 3,5 miljoen jaar geleden genomen, markeren een vroege succesvolle poging van onze gemeenschappelijke menselijke voorouder om rechtop te staan ​​en op twee voeten te stappen in plaats van vier.

Bijna 50 jaar geleden nam Neil Armstrong ook een paar kleine stappen. Op de maan. Zijn bootprints, samen met die van collega-astronaut Buzz Aldrin, worden bewaard in de maangrond, regolith genaamd, op wat Aldrin beschreef als de "prachtige verlatenheid" van het oppervlak van de maan. Ook deze afdrukken getuigen van een evolutionaire mijlpaal, evenals de grootste technologische prestatie van de mensheid. Wat meer is, ze herdenken het werk van de vele mensen die hebben gewerkt om de geheimen van de ruimte te ontsluiten en mensen daarheen te sturen. En die kleine stapjes zijn een eerbetoon aan de gedurfde mannen en vrouwen die hun leven gewijd hebben aan ruimteverkenning en die hun leven hebben opgedragen.

Zie ook: NASA wordt vervolgd over het vrouwenvaatje van Neil Armstrong's "Moon Dust"

Het bewijs achtergelaten door onze tweevoetige voorouders worden erkend door de internationale gemeenschap en beschermd als menselijk erfgoed. Maar het bewijs van de eerste off-world exploits op de maan van de mensheid is dat niet. Deze gebeurtenissen, gescheiden door 3,5 miljoen jaar, tonen hetzelfde unieke menselijke verlangen om te bereiken, te verkennen en te triomferen. Ze zijn een manifestatie van onze gemeenschappelijke menselijke geschiedenis. En ze moeten met evenveel respect en eerbied worden behandeld.

Ik ben hoogleraar luchtvaart- en ruimtevaartwetgeving en adjunct-directeur van het Air and Space Law Program aan de University of Mississippi School of Law. Mijn werk richt zich op de ontwikkeling van wetten en richtlijnen die het succesvolle en duurzame gebruik van de ruimte en onze overgang naar een multi-planetensoort helpen en bevorderen. In de loop van mijn onderzoek was ik geschokt toen ik ontdekte dat de bootafdrukken op de maan achterbleven en dat alles wat ze herdenken en vertegenwoordigen, niet als menselijk erfgoed wordt herkend en per ongeluk of opzettelijk kan worden beschadigd of onleesbaar gemaakt.

Erfgoed krijgt geen respect

Op aarde zien we de hele tijd tekenen van dit soort ongevoeligheid. De Islamitische Staat heeft talloze culturele artefacten vernietigd, maar het zijn niet alleen terroristen. Mensen stelen stukken van de piramides in Gaza en verkopen ze aan toegewijde toeristen. Toeristen zien zelf geen schade in het grijpen van kasseien die wegen markeren die zijn gebouwd door de oude Romeinen of die de duimen afsnijden van terracotta krijgers die eeuwen geleden werden gemaakt om een ​​Chinese keizer te eren.

En, net vorig jaar, geveild Sotheby's een tas - de eerste tas die Neil Armstrong gebruikte om de eerste maanstenen en stof te verzamelen die ooit naar de aarde zijn teruggekeerd. De verkoop was volledig legaal. Deze 'eerste tas' kwam in de handen van een particulier nadat de Amerikaanse overheid ten onrechte toestond dat het in een openbare veiling werd opgenomen. In plaats van de zak terug te sturen naar NASA, verkocht de nieuwe eigenaar hem aan de hoogste bieder voor $ 1,8 miljoen. Dat is een flink prijskaartje en een vreselijke boodschap. Stel je voor hoeveel een particuliere verzamelaar zou betalen voor de resten van de eerste vlag die op de maan was geplant? Of zelfs maar wat stof van Mare Tranquilitatis?

Het is een feit dat als mensen niet denken dat sites belangrijk zijn, er geen manier is om hun veiligheid te garanderen - of de veiligheid van de artefacten die ze hosten. Als de eerste tas als een artefact was herkend, zou de handel ervan illegaal zijn geweest.

Introductie van "For All Moonkind"

Dat is de reden waarom ik mede-oprichter van de non-profitorganisatie For All Moonkind was, de enige organisatie ter wereld die zich heeft gecommitteerd om ervoor te zorgen dat deze sites worden beschermd. Onze missie is ervoor te zorgen dat de landing van de Apollo 11 en vergelijkbare locaties in de ruimte erkend worden voor hun buitengewone waarde voor de mensheid en beschermd worden, net als die kleine stappen in Laetoli, voor het nageslacht van de internationale gemeenschap als onderdeel van ons gemeenschappelijk menselijk erfgoed.

Onze groep van bijna 100 vrijwilligers - ruimteadvocaten, archeologen, wetenschappers, ingenieurs, opleiders en communicatoren uit vijf continenten - werkt samen aan de opbouw van een raamwerk dat een duurzaam evenwicht tussen bescherming en ontwikkeling in de ruimte garandeert.

Hier op aarde identificeert de internationale gemeenschap belangrijke sites door ze op de werelderfgoedlijst te plaatsen, gecreëerd door een conventie die is ondertekend door 193 landen. Op deze manier heeft de internationale gemeenschap ermee ingestemd om dingen te beschermen zoals de grotschilderingen in Lascaux, Frankrijk en Stonehenge, een ring van staande stenen in Wiltshire, Engeland.

Er zijn geen gelijkwaardige wetten of internationaal erkende voorschriften of zelfs principes die de Apollo 11-landingssite, bekend als Tranquillity Base, of andere sites op de maan of in de ruimte beschermen. Er bestaat geen wet tegen het overlopen van de eerste bootprints die op de maan zijn gedrukt. Of ze wissen. Of snij ze uit de regoliet van de maan en verkoop ze aan de hoogste bieder.

Tussen 1957 en 1975 heeft de internationale gemeenschap enorm veel tijd en moeite gestoken in het onderhandelen over een reeks verdragen en conventies die, naar men hoopte, de militarisering van de ruimte zou voorkomen en de vrijheid van toegang en exploratie voor alle naties zou waarborgen. Toentertijd bestond cultureel erfgoed in de ruimte niet en was het geen zorg. Als zodanig is het niet verwonderlijk dat het Outer Space Treaty, dat in 1967 in werking trad, geen betrekking heeft op de bescherming van het menselijk erfgoed. Tegenwoordig is deze omissie gevaarlijk.

Omdat, helaas, mensen in staat zijn tot verwerpelijke daden.

Terug naar de maan

Momenteel zijn er een vergelijkende stroom van bedrijven en naties met hun zinnen erop terug te keren naar de maan. China landde in januari een rover aan de overkant. Een Israëlisch bedrijf hoopt in maart de maan te bereiken. Ten minste drie andere particuliere bedrijven hebben plannen om rovers te sturen in 2020. De VS, Rusland en China plannen allemaal menselijke missies naar de maan. Het European Space Agency heeft zijn zinnen gezet op een heel maandorp.

Maar zoals de geschiedenis laat zien, zou dit stroompje van ontdekkingsreizigers binnenkort een rush kunnen worden. Als we de grens van echt ruimtevarend vermogen overschrijden, hebben we een buitengewone kans. We hebben tijd om ons gemeenschappelijke erfgoed, de eerste stappen van de mensheid, op de maan te beschermen voordat het wordt vernield of vernietigd.

Zie ook: Het ISS is een "Multinational Monster", volgens een Space Lawyer

Als onze voorouder van een hominine een naam had, is deze verloren voor de geschiedenis. Omgekeerd, de Engelse schrijver J.G. Ballard suggereerde dat Neil Armstrong misschien wel de enige mens van onze tijd is die zich over 50.000 jaar vanaf nu herinnert.

Als we dit goed doen, 3,5 miljoen jaar vanaf nu, zal niet alleen zijn naam onthouden worden, zijn bootprint zal bewaard blijven en het verhaal van hoe Tranquility Base de bakermat werd van onze ruimtevarende toekomst zal voor altijd herinnerd worden, samen met de lessen van tumultueuze geschiedenis die ons naar de maan heeft gebracht. Deze lessen zullen ons helpen samen te komen als een menselijke gemeenschap en uiteindelijk vooruit te gaan als een soort.

Om iets anders te laten gebeuren zou een grote fout zijn.

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op The Conversation door Michelle Hanlon. Lees hier het originele artikel.