Be Gone Keanu Reeves 'Remake van' The Day The Earth Stood Still ': 1951 Is een Sci-Fi meesterwerk

Het is 1951. De Verenigde Staten zijn vier jaar in de Koude Oorlog en een jaar in de Koreaanse oorlog. Het spook van nucleaire vernietiging doemt op. Het is een moment van enorme wereldwijde spanning en een even enorme belofte. De mensheid leek op een kantelmoment. De nucleaire verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog waren nog steeds in het publieke bewustzijn en de Verenigde Staten genoten van nooit eerder geziene welvaart. Het zit in dat vluchtige mengsel dat Robert Wise en Edmund H. North hebben uitgebracht De dag dat de aarde stil stond, mogelijk de meest visionaire sciencefictionfilm ooit gemaakt.

Deze profetische waarschuwing tegen een nucleaire oorlog brak niet alleen de mal van het vorige vlezige sci-fi door mensen als de dreiging te gebruiken, maar ook enkele conventies die nog steeds in vrijwel elke sci-fi-film worden gebruikt. Het blijft een heel leuk horloge, ondanks zijn voortschrijdende leeftijd.

Dus waar gaat dit over?

Het hele ding wordt gelanceerd wanneer een buitenaards ruimteschip op het gazon van het Witte Huis landt, en een buitenaards wezen genaamd Klaatu probeert ten onrechte met mensen te praten. Nadat hij is neergeschoten door een legerman, wordt Klaatu naar een nabijgelegen ziekenhuis gebracht om te herstellen. Van daaruit ontsnapt de alien aan de hechtenis van de regering om een ​​echt deel van de mensheid te ervaren, zich te vestigen in een pension en de naam Carpenter te gebruiken.

Terwijl de bezoeker door Washington wandelt, D.C. - een oorlogsweduwe bevriend raakt en tijd doorbrengt met een dappere jongere - speculeren hogere niveaus van de overheid wild over de redenen voor zijn komst. Hun voorspellingen zijn steeds nijpender in het licht van groeiende paniek.

Laten we beginnen met de coole shit

Vrijwel elke film met buitenaardse wezens beschikt ook over een ultramoderne vliegende schotel of uitgerust ruimteschip. Je kunt krediet geven De dag dat de aarde stil stond als een van de eerste films om vliegende schotels op het scherm te portretteren.

Naast de UFO, De dag dat de aarde stil stond maakte ook robots en het verplichte "zware" deel van bijna elke sciencefictionfilm. In de film wordt die rol ingenomen door Gort, een van de meest iconische robots in de filmgeschiedenis. Zelfs als je het niet hebt gezien De dag dat de aarde stil stond, je hebt deze vent waarschijnlijk gezien.

Door de hele film heen symboliseert Gort het niveau van de technologie die aanwezig is in de mysterieuze buitenaardse race van Klaatu. Hij is in een keer beschermer en bedreiging, opererend op een reeks principes die ondoorgrondelijk zijn voor de mensen om hem heen. Oké, dus, het is tegenwoordig duidelijk dat hij gewoon een lange kerel is in piepschuim, maar met een beetje fantasie en de juiste context is hij heel angstaanjagend.

Gelukkig, De dag dat de aarde stil stond biedt veel goede context.

Voorspelling van een moderne wereld

Al vrij snel is het duidelijk dat Klaatu een man is op een missie voor vrede. Hij is naar de aarde gekomen om te evalueren wat de potentiële schade is die een zich ontwikkelende mensheid in de toekomst aan de melkweg kan toebrengen. Kijk, deze aliens hebben gemerkt dat de mensheid exponentieel dodelijker wordt met de komst van een nucleaire oorlog, en ze willen weten wat we kunnen (en of het de moeite waard is om ons in de buurt te houden).

Gedurende Klaatu's reis, regisseur Robert Wise - die uiteindelijk naam zou maken door de groot scherm, Oscar-nabbing versies van West Side Story en Het geluid van muziek - creëert een Amerika dat maar al te bekend is. Geleid door aarzelende bureaucraten en verdrinking in een altijd aanwezige stroom van paranoia, zijn de mensen die Klaatu ontmoet, bang om te geloven dat angst hun enige keuze is.

Natuurlijk, Wijze en schrijver Edmund H. North (die ook schreef Patton) wijzen hun beschuldigende vinger vierkant op de media voor het maken van deze doordringende omgeving. Op een gegeven moment vraagt ​​een verslaggever die veronderstelt dat Klaatu menselijk is, om een ​​opmerking over zijn voor de hand liggende angst die hij voelt na de aankomst van de vreemdeling.

Klaatu begint uit te leggen dat hij bang is, maar niet op de manier waarop de verslaggever dat bedoelt.Klaatu zegt: "Ik ben bang als ik mensen zie die angst voor de rede vervangen." Natuurlijk wordt hij onmiddellijk onderbroken door de verslaggever, die verder gaat en iemand vindt die hem de gezonde beet geeft die hij duidelijk nastreeft.

Sterker nog, de achtergrond van verschillende scènes wordt gedomineerd door het voortdurende gedreun van paranoia-inducerende radio-uitzendingen die gevaar betekenen - allemaal gepresenteerd door een man waar de autoriteiten eigenlijk niets over weten. Kijkend naar Klaatu grijns, willens en wetens naar de prikkelende domheid van de uitzendingen, is een meesterlijke oefening in Shakespeariaanse ironie en een borderline-profetische blik op de hedendaagse mediacyclus.

Kijk niet naar de remake; Ga naar Old School

In 2008 besloot Hollywood om van dit pacifistische meesterwerk een glanzende, klimaatveranderende stront te maken die het origineel volledig ondermijnde. In 1951 was het doel van het verhaal om de mensheid te stimuleren om iets beters te nastreven dan hun huidige gedrag. De dag dat de aarde stil stond drong er bij de mensheid op aan om naar de sterren te kijken en de kleine ruzies weg te nemen die onze levens regeren.

Zoals Robert Wise uitlegde: "Het is een grote voorbode van zijn waarschuwing over atomaire oorlogvoering, en het laat zien dat we allemaal moeten leren om samen goed met elkaar om te gaan."

In 2007 wil het verhaal de mensheid straffen voor zijn wandaden. De onderstroom van hoop voor de toekomst gaat volledig verloren in ruil voor een parabel voor klimaatverandering die plat valt omdat hij het hele punt van het origineel mist. Er is geen mogelijkheid voor de mensheid om zich te bekeren in de remake, omdat ze aan het einde van de film volledig zijn verwijderd van het grotere geheel.

Nog meer to the point, sla de warrige remake over, want het origineel is nog steeds objectief geweldig, zelfs 65 jaar later. De speciale effecten zijn gedateerd - maar op de een of andere manier nog steeds boeiend - het verhaal is nog steeds spannend, de dialoog nog steeds goed geschreven, en de uitvoeringen perfect op toonhoogte.

Laat je niet afschrikken door het zwart-wit of de leeftijd van de film; dit is een klassieker die meer dan zijn reputatie verdient.