Harry Turtledove spreekt met Robert E. Lee, Uzis

In Ask a Prophet gebruiken we onze alien-sondes voor de hersenen van sci-fi, fantasy en speculatieve fictieschrijvers.

Deze week spraken we met Harry Turtledove, die "de meester van de alternatieve geschiedenis" is genoemd en schrijft romans die scenario's onderzoeken zoals het voortbestaan ​​van het Byzantijnse rijk of buitenaardse wezens die binnenvallen in de Tweede Wereldoorlog.

Wat denk je dat de sleutel is tot een goed alternatief geschiedenisverhaal?

De alternatieve geschiedenis begon als een spel dat intellectuelen speelden als ze een soort van leeuwerik waren, en het blijft nog steeds een beetje het idee dat je er net zo goed aan moet denken als voelen.

Hoe vestig je je gewoonlijk op welk historisch tijdperk om mee te spelen voor je verhalen?

Het hangt af van waar ik in geïnteresseerd ben en waar ik hoop dat mijn lezers geïnteresseerd in zullen zijn. Soms gebeurt het per ongeluk. We zouden nu waarschijnlijk niet aan de telefoon zijn als een goede vriend van me, Judith Tarr, zelf een prima fantasieschrijver, niet had geklaagd over de albumhoes voor een boek dat ze had uitgebracht. Ze klaagde dat deze cover art net zo anachronistisch was als Robert E. Lee met een Uzi. Ik keek ernaar en ik dacht: "Dat is een mooie regel, Judy." En ik schreef haar terug, en aan de onderkant van de brief nadat ik het had uitgeprint, voegde ik deze met de hand ingeklapte PS toe: "Wie zou willen Robert U Lee een Uzi geven? Tijdreizende Zuid-Afrikanen, misschien? Als ik het schrijf, zal ik je een erkenning geven. "En ik heb het geschreven en het werd Guns of the South, en het was het boek waarmee ik mijn baan als dagvaarding kon opgeven. Dus ik ben Judy veel tijd verschuldigd voor die ene.

Het is je bekend om alternatieve geschiedenis in de mainstream te brengen. Ben je verrast geweest door hoe alternatieve geschiedenis heeft aangeslagen?

Ik was verbaasd. Ik lees en probeer science fiction te schrijven sinds ik een kind was. En omdat ik een science fictionlezer was, was een van de boeken die ik tegenkwam, L. Sprague de Camp's Laat de Duisternis vallen, wat een beetje een Yankee is in het soort verhaal van King Arthur's Court dat een moderne archeoloog terugbrengt in de 6e eeuw na Christus, Italië. Ik begon te proberen te achterhalen hoeveel Sprague verzonnen was. Het bleek dat het meeste ervan echt was. Maar daarom, nadat ik aan het einde van mijn eerstejaarsjaar uit Cal Tech was verdwenen - ik kon geen calculus doen - kreeg ik een doctoraat in de Byzantijnse geschiedenis. Ik ben een geschoolde historicus die science fiction wil schrijven, wat ga ik doen? Schrijf een alternatieve geschiedenis.

Omdat je al een lange tijd in het science fiction-genre zit, hoe heb je het genre zien evolueren tijdens je tijd erin?

Er zijn waarschijnlijk meer mensen die er nu van kunnen leven dan toen het geval was, wat volgens mij een uitstekende zaak is. De hele impact van het internet, van zelfpublicatie, van zelfpromotie op Facebook en Twitter en alles - ik denk dat we allemaal nog steeds de gevolgen van dat alles uitwerken en het lijkt veel gemakkelijker om over de toekomst te praten dan om er voor veel mensen echt in te leven.

Is er veel informatie die ertoe leidt dat je er niet in terecht komt?

Oh, absoluut. Je wilt altijd meer weten dan je in het verhaal laat zien. Je wilt de lezer het gevoel geven dat als ze je iets vraagt ​​over de wereld waarin het verhaal zich afspeelt, je kunt gaan, 'Natuurlijk weet ik het antwoord daarop.' De persoon waarvan ik denk dat dit het beste was, was J.R.R. Tolkien, die een wereld had die duizenden jaren ver in de geschiedenis lag en waar dingen lang gebeurden, lang voordat de tijd die hij schreef over bleef borrelen naar de oppervlakte. Je wist niet altijd wat ze bedoelde of wat de implicaties waren, maar je wist dat hij het wist.

Wat is het meest uitdagende onderdeel van het schrijven van een alternatieve geschiedenis?

Meestal wilt u het zo goed mogelijk geloofwaardig maken. U wilt niets veranderen dat u niet opzettelijk verandert. Er zijn redenen om dit niet te doen - als je een bepaald soort punt aan het maken bent, dan kun je de rails opgaan en zo ongeloofwaardig zijn als je wilt. Maar meestal wilt u binnen geschreeuw afstand houden van dingen die wel of niet zijn gebeurd. Dat is wat maakt De hete oorlog verhaal zo interessant voor mij, omdat ik ben opgegroeid in de Koude Oorlog, ik ben oud genoeg om er grote brokken van te onthouden. En denkend dat het fout zou kunnen zijn gegaan, dat het bijna een paar keer fout is gegaan, drie keer, en de wereld geen erg gelukkige plek zou zijn als het fout zou gaan en daarnaar zou kijken - dat was de aantrekkingskracht van de verhaal voor mij.