Als Project Greenglow zou werken, zouden ingenieurs een vliegende schotel hebben gebouwd

Project Greenglow werd geboren toen een Britse ingenieur genaamd Ronald Evans, werkzaam bij lucht- en ruimtevaartbedrijf BAE Systems, op de een of andere manier in dienst bleef nadat hij had verklaard de zwaartekracht te willen verslaan.

De BBC's Horizon dook onlangs in de geschiedenis van het eigenzinnige, maar controversiële programma en het doel ervan om een ​​apparaat te maken dat de zwaartekracht van de aarde niet op conventionele wijze overwint - geen raketbrandstof, versnelling - maar in plaats daarvan een systeem te creëren dat ons verder de ruimte in kan duwen voor goedkope.

Als Project Greenglow zou werken, zouden ingenieurs de perfecte vliegende schotel hebben gebouwd.

In dit vruchtbare mentale veld zijn drie grote ideeën wortel geschoten. Geen van hen werkte, dankzij wat we weten over fysica, maar als je vandaag een vliegende schotel wilde bouwen, kun je naar ze kijken voor wat ze uitsluiten:

Project Greenglow

Greenglow verdiende zijn naam dankzij conceptuele kunst, van schepen die in de lucht zweefden en een groenige gloed spuwden, natch. Vanuit het oogpunt van conceptualisme werkte dit project eigenlijk. Vanuit het oogpunt van "succes" - nou, Greenglow vond niet veel. Evans schreef in 2005, toen hij met pensioen ging: "Hoewel het waar is dat we vooruitgang hebben geboekt in ons begrip, leidend tot nieuwe experimenten, is het ook een feit dat er geen grote doorbraken zijn gemaakt."

Het zwaartekrachtscherm van Eugene Podkletnov

Over de tijd dat Greenglow onderweg was, in de jaren negentig, zei een Russische materiaalwetenschapper genaamd Eugene Podkletnov dat hij in staat was de zwaartekracht te blokkeren met behulp van supergeleiders en elektromagnetisme. Het is geen anti-zwaartekracht zoals we normaal zouden denken - eerder, zoals Podkletnov vertelde Bedrade in zijn verhaal uit 1998 is het verwant aan de relatie tussen een transistor en elektriciteit.

De ontdekking kwam toen Podkletnov rook zag die vreemd ronddobberde op een keramische supergeleider; toen hij een silicium boven de schijf plaatste, leek het ook minder te wegen. (Als je de tijdreis indie hebt gezien grondverf, het apparaat dat aan het begin van de film wordt gebouwd lijkt op de ideeën van Podkletnov.)

Ondanks het aantrekkelijke uitgangspunt - als je zwaartekracht kon vervormen, zou tijdreizen een revolutie teweegbrengen - niemand heeft het werk van Podkletnov kunnen repliceren. NASA heeft jaren en meer dan een half miljoen dollar geprobeerd. Het bureau faalde uiteindelijk.

Roger Shawyer's EmDrive

De laatste van de Cerberus-hoofden in Project Greenglow is de EmDrive. In plaats van de regels van de zwaartekracht te veranderen, verandert de EmDrive het versnellingsspel. Kijk, de EmDrive is een "reactievrije" rit. Het operationele idee is dat er geen brandstof wordt uitgewisseld in kinetische energie - het lijkt alsof het enige dat je moest doen om een ​​fiets te laten bewegen, was om op de stoel te gaan zitten en het zou je voor eeuwig de wereld rond rijden.

Als de EmDrive werkte, zou het ons binnen 18 maanden naar Pluto kunnen brengen (vergeleken met de 9 tot 12 jaar die het momenteel kost om onze ruimtesondes naar de dwergplaneet te brengen). EmDrive is gebouwd op het idee dat als u een holle kegel met microgolven uitzendt, de resulterende stralingsdrukgradiënt in de container zorgt voor elektromagnetische stuwkracht. Het werkt "met behulp van microgolftechnologie om directe conversie van gelijkstroom te bereiken. vermogen om te stuwen zonder dat er drijfgas voor nodig is, "schreef Shawyer in een blad dat hij stuurde Nieuwe wetenschapper.

Het wrijven? Het schendt ons begrip van de natuurkunde, met name degene die energie en momentum behouden. Om zeker te zijn, probeerde NASA, die blijkbaar een hekel heeft om onmogelijke motoren ononderzocht te laten, een kettingconus te maken. Geen dobbelstenen.