TOEKOMSTIGE STEDEN | Buenos Aires

Argentinië is een land met ambities. Nergens is dit duidelijker dan in Buenos Aires, het op één na grootste metropolitaanse gebied in Zuid-Amerika. Meer dan 13 miljoen mensen in het grootstedelijk gebied noemen deze kuststad naar huis - en dat aantal zal naar verwachting nog vóór 2030 met nog een miljoen toenemen. Uniek voor de regio, de stad is momenteel in een relatief goede vorm. En, om het zo te houden, is Argentinië van plan veel geld te investeren in infrastructuur en stadsuitbreidingen.

Andrés Borthagaray, een in Buenos Aires gevestigde architect, zegt dat de sterke troef van zijn stad de compacte structuur is. Ondanks zo'n bloeiende bevolking is de eigenlijke stad (met bijna 3 miljoen inwoners) slechts 78 vierkante mijl (vergeleken met de 468,9 vierkante mijl die New York City omvat). "Buenos Aires ontplofte in demografische termen voor massa-motorisering en bood wat ruimtelijke eenheid in combinatie met sociale openheid ondanks de sterke tegenstellingen tussen verschillende delen van het grootstedelijk gebied," zegt Borthagaray.

Dientengevolge, heeft de stad een breed spoorwegnetwerk, dat zich over ongeveer 500 mijlen lang uitstrekt. Het bus rapid transit-systeem is relatief efficiënt. Het is een vrij beloopbare stad en het heeft ook een recent fietsprogramma in het centrum.

Maar een verhoogde groei bedreigt die voordelige dichtheid. Borthagaray zegt dat zich aan de randen van de stad uitwaaierende ontwikkelingen voordoen - en dat gated communities, gefragmenteerde buurten en grotere wegen onnodige en hinderlijke barrières kunnen creëren. De marge, legt hij uit, is het grootste probleem van de stad. Hoe verder u uit bent, er zijn minder opties voor het openbaar vervoer beschikbaar (en die opties zijn onbetrouwbaar).

Kortom, de grootste uitdaging waarmee Buenos Aires de komende decennia te maken zal krijgen, is om de stad dichtbij en strak te houden, maar tegelijkertijd ook voor verdere groei te zorgen. Dat gezegd hebbende, is er geen consensus over wat de beste oplossingen zijn. Borthagaray vindt dat de stad weddenschappen moet afsluiten op het versterken van openbaar vervoersnetwerken - die hij de ruggengraat van een complex stedelijk systeem noemt.

"Sommige recente interventies in centrale gebieden zijn geïnspireerd op een duidelijke reeks prioriteiten voor massale transit en actieve mobiliteit," zegt hij.

Het belangrijkste onderdeel van dat plan zou zijn om het treinsysteem te verbeteren. Dat betekent dat je meer rails, stations en treinen moet toevoegen die zich verder uit de stad uitstrekken en sneller verbinding maken met de centrale centra. Borthagaray zou graag een treinnetwerk in Parijs-stijl zien dat de stad verbindt in alle vier de windstreken. Het verminderen van congestie en het onderhouden van de wegeninfrastructuur zijn essentieel.

Een van de meest veelbelovende projecten van de laatste tijd is de uitbreiding van de Metrobus - een lokaal systeem voor snelle busverbindingen naar Buenos Aires. Het is in wezen inhalen van de traditionele buslijnen, op grote schaal gebruikt in de afgelopen decennia.

Borthagaray vindt ook dat de stad betere beleidsmaatregelen moet nemen op andere gebieden van infrastructuur, zoals water, afvalwater, landgebruik en het milieu. Concrete plannen voor acties tegen problemen zoals veiligheid en klimaatverandering zouden niet alleen het leven van de burgers verbeteren, maar ook een opener en boeiender politiek proces aanmoedigen. "Een echte betrokkenheid van de gemeenschap is een belangrijk element van dat beleid," zegt hij, "maar de aard van de gemeenschap in zijn verschillende schalen moet nog worden begrepen en ontwikkeld."

Het bezoek van President Obama aan de stad afgelopen week betekent een langverwachte dooi tussen Argentinië en de Verenigde Staten, kort nadat het land Mauricio Macri als zijn nieuwe president binnenbracht en Cristina Fernandez (die vaak botste met de regering-Obama) verdelgd. Er is hoop dat dit Argentinië dichter bij het Westen kan brengen. Voor Buenos Aires betekent dit misschien meer lessen trekken uit steden als Parijs en New York City om een ​​hoge stedelijke dichtheid te behouden en de effecten van ongecontroleerde wildgroei te weerstaan. Zo niet, dan zal het land een vreemde nieuwe identiteit moeten accepteren waar het misschien nog niet helemaal klaar voor is.