'Red Dead Redemption' speelt gastheer voor de meest fascinerende tragische held van Video Games

Een paar dagen geleden begonnen verschillende verkooppunten prachtige, onbevestigde geruchten te posten dat Rockstar Games naar het oude Westen zal terugkeren met een vervolg op zijn uitgestrekte meesterwerk, Red Dead Redemption.

De suggestie van een nieuwe inzending voor de serie zorgde ervoor dat gamers een beetje in de lach liepen, ongeacht het feit dat het gerucht vrijwel zeker nep is. Natuurlijk kan louter feit de hoop van gamers op een nieuwe ravage in Rockstar's West niet volledig verminderen. En daar is een goede reden voor.

Uitgebracht in 2010, Red Dead Redemption gelanceerd tot bijna universele lof van zowel critici als spelers. Een van de vele redenen om Rockstar's cowboyverhaal lief te hebben was de hoofdpersoon, John Marston, een man die op zoek is naar vrede waarvan hij niet zeker is dat hij het verdient. Natuurlijk weten degenen die het spel hebben gespeeld dat vrede nooit echt voor Marston komt, want een bootlading met nieuwe kogelgaten is zijn beloning voor een goed stuk werk.

Hij is stoer, hij is stenig, en hij stoot naar zelfvernietiging. Wat is er niet om lief te hebben? Natuurlijk, de reden Red Dead Redemption staat de tand des tijds is zijn serieuze emotionele stoot, een truc die het spel loslaat als gevolg van, grotendeels, enkele van de vroegste verhalen ooit verteld. Zie je, John Marston is een tragische held van de oude (est) school.

Een korte duik in de klassieke materie

Voordat we praten over wat Marston tot de perfecte tragische held maakt, moeten we weten wat een tragische held precies is. Volgens Aristoteles zou iemand die zou weten, de tragische held, "iemand zijn die een gevoel van medelijden en angst bij het publiek oproept. Hij wordt beschouwd als een man van tegenspoed die tot hem komt door dwaling van oordeel."

Natuurlijk, ooit de pedant, verklaarde Aristoteles dat elke juiste tragische held zeven sleutelkwaliteiten zou moeten bezitten. De richtlijnen van Aristoteles schilderen de tragische held als iemand die zichzelf ruïneert vanwege hun aanvankelijke geloof dat ze de volledige controle hebben over hun eigen lot.

OG Griekse toneelschrijvers spraken graag over hoe het lot was om ons te krijgen, maar ze geloofden ook dat de mensheid die vernietiging op zichzelf had gebracht. Het is behoorlijk ingewikkelde shit. Natuurlijk, in het geval van John Marston, zou dat niet meer waar kunnen zijn.

Een man tegen het lot

Wanneer het spel begint, is Marston een stoïcijnse man met een grimmige missie. Zijn familie is gekidnapt door regeringsmensen en hij is gestuurd om zijn oude hardloopmaatjes te vangen of te doden. Door zijn dialoog leren we dat hij gelooft dat het lot de volledige controle heeft over zijn leven. Hij legt zijn vrouw in een flashback uit: "Sommige bomen bloeien, andere sterven. Sommige runderen groeien sterk, andere worden door wolven ingenomen. Sommige mannen worden rijk genoeg en dom geboren om van hun leven te genieten. Is niet niets eerlijk. Dat weet je."

Dat is een behoorlijk fatalistisch gezichtspunt. John's acties tijdens het spel lopen echter direct samen met die ondertrouwde filosofie. Per slot van rekening beweegt hij zich voortdurend en vervult hij zijn deel van de afspraak met de regering door leden van zijn oude bende te vangen of te doden. Dit zijn niet de acties van een man die zijn lot heeft aanvaard, ongeacht zijn beweerde overtuiging dat "mensen niet vergeten. Niets wordt vergeven."

Hoe correct die veronderstelling ook moge zijn, dat Marston zichzelf al vóór het begin van het spel buiten de redding heeft geplaatst, de verbanning besteedt ontelbare uren in de game, vechtend tegen die onvermijdelijkheid. Hoewel hij uiteindelijk is gedoemd door zijn eigen initiële zonden, gelooft hij nog steeds dat hij krachtig genoeg is om de machinaties van het lot te slim af te zijn.

Het einde van een tijdperk

Wanneer de openingscredits rollen in 1911, voordat we zelfs de cowboy-hoofdrolspeler zien waarmee we de komende 40 uur uren zullen doorbrengen, zien we dit:

Het is een auto die op een landelijk dok wordt gelost aan de ooh's en aa's van een betoverde menigte. De auto, in deze setting, is een nieuwe machine: het teken van een ontluikende beschaving. Onmiddellijk naast die fijne machine is onze eerste opname van Marston, begeleid door twee mannen in zwarte pakken. Marston steekt meteen uit. Hij is vies en zijn kleren verschillen duidelijk van de menigte die ronddart op het dok.

Om zijn isolement naar huis te drijven, begint het spel met het plaatsen van Marston in wat waarschijnlijk neerkomt op zijn eigen, persoonlijke hel: een lange treinreis op weg naar het platteland. Hij is een grijze, gehavende, vuile man die letterlijk omringd is door een oprukkende beschaving.

Daar is de prediker op de voorgrond, sprekend tot een gretige discipel, en de twee harpen oude dames op de achtergrond over "wilden" en dergelijke. En dan is er John, zijn armen gestrekt in schijnbaar comfort, zijn ogen op hun hoede en onrustig, en staarden recht naar de camera. Hier is een man die in een wereld opereert die voor zijn ogen verandert. Hij is een overblijfsel uit het verleden en hij weet het.

Terwijl hij over de toekomst van zijn zoons zegt: "Hij zal geen grenswapenhandelaar worden, maar doden en rennen in geen enkele gang. Die kant is voorbij. Spoorwegen en overheid en auto's en alles is weg en dat is allemaal verleden tijd."

Met andere woorden, de maatschappij is verdwenen en heeft mannen zoals John afgeschaft. Het is de oncontroleerbare, voorwaartse mars van de tijd die de cowboy naar zijn onvermijdelijke ondergang stuurt.

The Tragic Hero

Hoewel hij het misschien ontkent, is Marston een man die volledig gelooft in zijn vermogen om de uitkomst van het spel te beheersen. Zijn acties verraden een man van hoge trots die erop uit is om de zonden van zijn verleden recht te zetten. Natuurlijk, dat is een onmogelijke missie, gemanipuleerd als hij is door krachten die geen enkele stimulans hebben om hem te belonen.

Marston is een man die zijn lot al lang geleden heeft verzegeld, en zijn uiteindelijk vergeefse poging om die doodstraf ongedaan te maken, verplettert op een niveau dat zelfs Oedipus zou kunnen respecteren.