Trypofobie is misschien niet echt een angst voor gaten, zeggen wetenschappers

De wereld zit vol verontrustende beelden. Voor sommigen is het bloed en bloed, voor anderen is het Donald Trump en Cheetos en voor anderen zijn het … gaten? Yup, trypofobie, de angst en het ongemak dat ontstaat bij het zien van patronen of clusters van gaten en hobbels, is echt. Ik zou het moeten weten: ik huiver wild en val terug in viscerale nood wanneer mijn gezichtsvermogen toevallig een verzamelde verzameling gaatjes, gaatjes of bubbelvormen grijpt. Dit kunnen schimmelsporen zijn, of beluchte chocolade, of glanzende kleine gaatjes die uit een stuk hout komen. Maar precies waarom sommige mensen zo reageren op bepaalde beelden heeft geen zin, en zeker niet voor onderzoekers. Wat in godsnaam precies is trypofobie?

Blijkt dat het misschien niet eens een fobie is. In bevindingen gerapporteerd in het tijdschrift Peer J, psychologen van Emory University betogen de ongemakkelijke reactie die trypofoben voelen bij het zien van gaten, niet vanwege irrationele angst, maar om walging. Onder die parameters zou trypofobie, die niet officieel wordt erkend door de Diagnostic and Statistical Manuel of Mental Disorders (DSM) van de American Psychiatric Association, niet kwalificeren als een irrationele angst - maar slechts een afkeer van iets dat gewoon walgelijk lijkt.

Dat is misschien logisch. Voorafgaand onderzoek suggereerde dat trypofobie een overblijvende evolutionaire eigenschap zou zijn die mensen op hun hoede hield voor patronen die gewoonlijk worden geassocieerd met vijandige wezens, zoals spinnen of slangen, of giftige planten.

"We zijn een ongelooflijk visuele soort," Vladislav Ayzenberg, een afgestudeerde student aan de Emory University, en hoofdauteur van de nieuwe krant, zei in een persbericht. "Lage visuele eigenschappen kunnen veel zinvolle informatie overbrengen. Deze visuele aanwijzingen stellen ons in staat directe conclusies te trekken - of we nu een deel van een slang in het gras of een hele slang zien - en snel te reageren op potentieel gevaar."

Kortom, wanneer de geest, zelfs op een laag niveau, gevaar voelt, moet hij de vechtreactie activeren die het bloed en de ademhaling versnelt, zodat het lichaam snel kan reageren en schade kan voorkomen. De onderzoekers dachten dat dit soort hyperarousal de trypofobie beter zou kunnen verklaren.

De onderzoekers gebruikten eye-tracking technologie om responsieve pupilverwijding te meten bij deelnemers - die allemaal werden onderworpen aan afbeeldingen van geclusterde gaten, gevaarlijke dieren en neutrale objecten. Leerlingverwijding komt overeen met vecht-of-vlucht, dus als de ogen groter worden als reactie op 'hole-y'-foto's (zoals het zou zijn voor bedreigende beesten), zou dit aantonen dat angst over trypofobie regeert.

Maar de onderzoekers zagen in plaats daarvan dat gatenbeelden naar de leerling leidden samentrekking - een reactie in verband met afkeer, niet angst. Walging, verklaren de onderzoekers, gaat hand in hand met een lagere hartslag en ademhaling, om het lichaam voorzichtiger te maken voor zijn omgeving en zich voor te bereiden op dreigende schade.

Waarom zouden mensen walgen van gaten? Het onderzoeksteam denkt dat mensen en primaten van weleer waarschijnlijk gaten hebben verbonden met tekenen van besmetting of ziekte, zoals verrot of beschimmeld voedsel, of uitslag op de huid veroorzaakt door een infectie.

Bovendien rapporteerde geen van de deelnemers aan de studie dat ze eerder trypofobie hadden, wat de onderzoekers ertoe brengt te denken dat een algemene afkeer van gaten voor de meeste mensen eigenlijk een vrij algemene reactie is. Het is alleen dat trypofoben een extreme versie van deze aversie vertonen.

Interessant, zeker, maar dit komt als geen echte troost voor ons die geteisterd zijn door trypofobie. Of het nu uit angst of afkeer is, ik zal nog steeds jammeren van afgrijzen bij het zien van gatenholen. God, ik vond het vreselijk om dit artikel te schrijven.