Antarctica Bewoners Onthullen Psychologische Tol Mars Kolonisten Zullen Kampen

Op de Concordia-onderzoeksbasis in Antartica, is de winter een moeilijke tijd die de kracht van zelfs de meest ervaren ontdekkingsreizigers test. Het is somber, donker en ellendig - precies hoe het op Mars zal zijn voor toekomstige mensen die besluiten daarheen te gaan. En daarom hebben bestuurders van het European Space Agency, die Concordia 'de meest afgelegen basis op aarde' noemen, onlangs onderzoek gefinancierd naar de geestelijke gezondheid van de mensen die er wonen. Ze kunnen de verbijsterende leegte aan, maar dat kost geld.

Het nieuwe artikel, gepubliceerd in Grenzen in de psychologie, beschrijft het psychologische fenomeen waarmee wetenschappers geconfronteerd worden die 'overwinteren'. Wanneer de winter aanbreekt op Antarctica, gaat de zon maandenlang onder en kunnen de temperaturen dalen tot negentig graden Celsius, waardoor avonturen buiten gevaarlijke en herbevoorradingsmissies onmogelijk worden. Het al beperkte sociale leven op de paal vervaagt en de wetenschappers hebben een drastische tol geëist. Maar zoals de auteurs van de studie ontdekten, heeft het menselijk brein zijn eigen extreme coping-mechanismen.

"Antartica, en met name Concordia, waar we dit onderzoek hebben gedaan, zijn waarschijnlijk ongeveer zo dichtbij als je kunt worden als je op een andere planeet bent als je op aarde bent", studeerde medeauteur Nathan Smith, Ph.D. vertelt Inverse. Smith is eredocent van de University of Exeter Medical School en hoofd van het Expeditie Psychologie Project. "De mensen die in de ruimte werken, zeggen dat we deze analoge omgevingen kunnen gebruiken die ons misschien iets kunnen leren over de dingen waarmee we te maken kunnen krijgen."

De winter in Antarctica, zegt hij, is vergelijkbaar met wat een uitgestrekte ruimtevlucht naar Mars zal zijn. Er zal geen regelmatig zonlicht zijn, de externe omgeving zal volledig vijandig zijn en er zullen lange periodes van eentonigheid zijn terwijl de shuttle door de ruimte struikelt. Onderzoekers bij Concordia zijn het er meestal over eens: ze noemen liefdevol de basis 'Witte Mars'.

Het slechtste deel van ruimtevlucht met een lange gebruiksduur

Antarctische onderzoekscentra zijn echt goed in het simuleren van een van de belangrijkste psychologische problemen die zich voordoen in uitgebreide ruimtemissies, zegt psycholoog Peter Suedfeld, Ph.D., emeritus hoogleraar aan de Universiteit van British Columbia, die zowel het Canadese Antarctische Onderzoeksprogramma als de Life Sciences voorzat Raadgevend Comité van het Canadese Ruimtevaartagentschap. Namelijk, verveling.

Op dit moment, als we mensen naar de ruimte sturen, hebben ze niet echt veel tijd om zich te vervelen, vertelt Suedfeld omgekeerde. Astronauten op het internationale ruimtestation zijn bezig met het ontvangen van zendingen menselijke tanden van SpaceX of het testen van robotassistenten. Maar wanneer we naar Mars gaan, zal dat allemaal veranderen.

"Wat er gaat gebeuren als we naar Mars gaan is heel waarschijnlijk heel anders, want als je het hebt over een reis die een jaar duurt, zelfs langer, zal er lege tijd zijn", zegt hij. "Dan rijst de vraag: hoe functioneren mensen als je een lange periode hebt waarin er veel zijn, geen verplichte taken?"

Om de mentale tol van de ruimtevlucht op lange termijn te berekenen, werkte de psycholoog Gro Mjeldheim Sandal van de Universiteit van Bergen, samen met Smith, om te onderzoeken hoe 27 wetenschappers psychologisch vergaten toen ze tijdens de Antarctische winter op de basis bleven. Ze ontdekten dat mensen die genoeg tijd bij Concordia doorbrachten uiteindelijk in een staat van "psychologische winterslaap" terechtkomen.

Omgaan met het oncontroleerbare

Sandal, Smith en hun andere collega's merkten deze trend op na het verzamelen van dagboeken voor slaapkwaliteit en vragenlijsten over emotionele gezondheid van twee groepen Antarctische onderzoekers die in Concordia in twee afzonderlijke groepen woonden, ongeveer tien maanden per keer. Tussen mei en september toonden de gegevens een afname van activiteiten zoals actieve probleemoplossing en geruststellende cognities die de deelnemers gewoonlijk gebruikten om zichzelf te helpen omgaan met de verveling en isolatie. Het brein lijkt stil te vallen - en dat is op zich al een coping-mechanisme.

"Vooral in die donkere periode waarin het echt moeilijk wordt, denken we dat mensen een soort van afstand doen van pogingen om het hoofd te bieden aan deze energiezuinige toestand die wordt weerspiegeld door alle coping-strategieën ping", zegt Smith. "Mensen hebben deze apathie om te proberen het hoofd boven water te houden, maar dat weerklinkt als de zon terugkeert."

Deze symptomen zijn eerder waargenomen, zegt Sandal, maar het is gekarakteriseerd als een aandoening die de "Antarctische staar" wordt genoemd - een cognitieve mist en depressieve toestand die Antarctische ontdekkingsreizigers kan overweldigen. In dit artikel betoogt het team echter dat de Antarctische staar een staat van verstrooidheid of lage energie is die zelf een copingmechanisme is. Deze symptomen vormen volgens haar een behoefte om psychologisch los te komen van de stressvolle situatie.

"Eerdere onderzoekers dachten dat het een soort van weerspiegeling van een depressieve toestand was. Maar onze onderzoeksresultaten suggereren dat dit eigenlijk niet het geval is, "zegt Sandal. "Slaapstand kan een adaptief mechanisme zijn waarbij mensen zich psychologisch loskoppelen van de situatie en de omgeving."

Het karakteriseren van dit subtiele verschil zou ruimteagentschappen kunnen helpen met het bedenken van activiteiten om mensen te helpen onthechten zonder in een depressieve toestand te raken. In de paper merken de auteurs op dat "yoga, meditatie en zelfhypnose" potentiële opties kunnen zijn, hoewel de effecten ervan niet uitgebreid zijn bestudeerd in ruwe omgevingen.

Maar voor iedereen die op zoek is naar de beste manieren om psychologisch los te maken, is er geen betere plaats dan Concordia, waar de omstandigheden zo extreem zijn dat het net zo goed een andere planeet kan zijn.