Gewelddadige video's kunnen u zowel meer als minder gevoelig maken

Het internet was vorige week een bijzonder trieste en pijnlijke plek. Op 5 juli schoot de politie Alton Sterling neer en vermoordde hem op het moment dat ze hem vasthielden. De volgende dag, op 6 juli, schoot en doodde een politieagent Philando Castile bij een verkeersstop, met het oog op zijn vriendin en haar 4-jarige dochter. Op 7 juli opende een schutter het vuur op een protest in verband met beide vorige evenementen, waarbij vijf politiemannen vermoord werden en nog veel meer gewond raakten.

Elk van deze evenementen werd vastgelegd op video en op grote schaal gedeeld via sociale media. En voor de meesten van ons, kijkend hoe deze gebeurtenissen zich ontvouwden vanuit plaatsen die ver weg leken en toch zo dichtbij lagen, heeft het geweld nog nooit zo intiem, zo persoonlijk gevoeld.

Wat gebeurt er met ons wanneer we dagelijks langs gruweldaden scrollen op onze nieuwsfeeds? Dienen ze als oproep tot actie om een ​​betere wereld te bouwen, of doen ze ons wegkijken? Het antwoord is misschien wel allebei, zegt Brad Bushman, die de gevolgen van blootstelling aan mediageweld al enkele decennia bestudeert. Voor Black Lives Matter-activisten is videobewijs van politie-agressie tegen zwarte mensen zowel documentatie als stimulans voor verandering. "Wanneer mensen boos zijn, willen ze handelen", vertelt hij omgekeerde. "Dat is wat de burgerrechtenbeweging voedde, de vrouwenkiesbeweging, de Black Lives-beweging - alles wordt gevoed door woede."

Blootstelling aan geweld kan woede veroorzaken en woede kan positieve sociale verandering teweegbrengen. Maar gewelddadige video's kunnen ook de woede van je tegenstanders doen oprijzen, zegt Bushman. "Ik vermoed dat deze video's iedereen boos zullen maken, maar om verschillende redenen. Mensen die sympathie hebben voor de beweging zullen boos worden op hoe zwarte levens er minder toe doen dan blanke levens in Amerika, en mensen die niet sympathiek zijn, het zal hen ook boos maken, dat de beweging volgens hen leidt tot meer geweld tegen politieagenten."

Hier is de draai: woede gebruiken om actie te ondernemen heeft als ironisch gevolg dat je minder gevoelig wordt. Hoe meer grafisch geweld je ziet, hoe minder je erop reageert. Bushman en collega's voerden een studie uit in 2009, waar deelnemers 20 minuten speelden van gewelddadige of niet-gewelddadige videogames. Later, tijdens het invullen van een vragenlijst, hoorden ze een (geënsceneerd) hard gevecht waarbij iemand buiten het raam gewond raakte. Degenen die de gewelddadige game speelden reageerden minder snel op wat volgens hen echte hulpkreten waren. Het is niet alleen nep videogamegeweld dat dit desensibiliserende effect heeft, zegt Bushman - onderzoek elders heeft aangetoond dat mensen meer verdoofd zijn als ze worden blootgesteld aan daadwerkelijk geweld. Met andere woorden, griezelige oorlogsbeelden kunnen je ongevoelig maken voor een misdaad die zich voor je gezicht afspeelt: het is urgenter, maar door de terugval in intensiteit haal je misschien schouders op en loop je voorbij.

Het is een deprimerend soort van catch-22. Het verspreiden van bewustzijn van onrecht is een voorbode van verandering, maar het kan ook aanleiding zijn voor verdeeldheid, vergeldingsgeweld en apathie. Facebook verduidelijkte zijn beleid voor het delen van grafische inhoud vorige week, nadat de live video van de nasleep van het filmen van Philando Castile kortweg van de site was verwijderd en vervolgens opnieuw werd toegevoegd met een waarschuwing voor inhoud. "Context en mate zijn alles", aldus het persbericht. "Bijvoorbeeld, als een persoon getuige was van een schietpartij en Facebook Live gebruikte om het bewustzijn te vergroten of de schutter te vinden, dan zouden we het toestaan. Als iemand echter dezelfde video deelt om het slachtoffer te bespotten of de schietpartij te vieren, verwijderen we de video."

Stop met het doden van zwarte mensen ✋🏾 # BlackLivesMatter #AltonSterling pic.twitter.com/QZRaWsBfK4

- Black Lives Matter (@Blklivesmatter) 7 juli 2016

Het gebruik van inhoudswaarschuwingen om gebruikers zeggenschap te geven over wanneer en wanneer ze media gebruiken die echt, grafisch geweld tonen, lijkt een verstandige aanpak. Het is niet nodig om Alton Sterling, Philando Castile en de politieagenten in Dallas op camera te zien sterven om woedend te worden over hun dood en om gemotiveerd te zijn om te proberen een betere toekomst op te bouwen.

Deze week in de New Yorker, Jill Lepore vraagt ​​zich af of "het kijken naar mensen die elkaar neerschieten een verplichting is geworden voor Amerikaans staatsburgerschap." Ze had de video's vermeden, maar besloot uiteindelijk om naar te kijken. "Ik zat aan de ontbijttafel, huilde, zoals zoveel mensen, terwijl ik het nieuws las over de sluipschutter in Dallas die twaalf politieagenten doodschoot en er vijf vermoordde, en had besloten geen van de beelden te bekijken van wat gebeurde die nacht om dezelfde reden dat ik besloten had om geen van de video's eerder in de week te bekijken: kijken, oh, drie of vier moorden geleden, begonnen te voelen als een soort medeplichtigheid, alsof we allemaal gevangenen zijn marcheerden uit onze cellen en de gevangenis yard om te dienen als toeschouwers voor de volgende uitvoering: het pistool vuurt; we geven terug; we keren terug, hulpeloos, naar onze cellen."

De daad van het documenteren van vreselijke gebeurtenissen zal hen niet doen verdwijnen, zoals Lepore opmerkt. De wereld van de toekomst mag niet gewelddadiger worden, maar dat zal waarschijnlijk zo voelen. Degenen die haat en angst willen verspreiden - zoals de ISIS-agenten die video's maken van zichzelf die Amerikanen onthoofden - zullen onze aandacht en onze neiging om te delen uitbuiten. En het is misschien niet onze morele verplichting om getuige te zijn van elke daad van geweld, maar om het onrecht zorgvuldig en gevoelig tegemoet te treden.