Hoe 'Blair Witch' zijn camera-technologie heeft geüpdatet naar het digitale tijdperk

De belangrijkste reden voor de klassieke film uit 1999 The Blair Witch Project was zo effectief omdat het er verschrikkelijk uitzag, zelfs toen.

In 1999 wisten kijkers niet wat ze moesten doen met de korrelige, zwart-witbeelden en gepixelde camcorderopnamen. De amateur-achtige beelden werden naar verluidt hersteld van documentaires die verdwenen in de Black Hills van Maryland terwijl ze onderzoek deden naar de lokale legende van de Blair Witch, die hem een ​​gevoel van authenticiteit gaf. En het werd op een authentieke manier neergeschoten: de regisseurs Daniel Myrick en Eduardo Sanchez brachten hun acteurs daadwerkelijk het bos in en vonden hun weg door kaarten te gebruiken. Ze filmden de hele film zelf met een 16mm-camera en een RCA Hi8-camcorder.

Kijkers werden voor de gek gehouden door te denken dat de film eigenlijk was samengesteld uit ontdekte tapes en filmflessen om later te leren dat het een hoax was. Het genre ontplofte na het origineel, en nu 17 jaar later, het vervolg - afgekort tot simpelweg, Blair Witch - heeft niet alleen te maken met de nalatenschap van het origineel, maar met bijna twee decennia aan nabootsers.

Gelukkig is de technologie de laatste decennia in sprongen gestegen, wat toeliet Blair Witch regisseur Adam Wingard om het originele concept naadloos bij te werken.

Nu zijn de hoofdrolspelers Lisa (Callie Hernandez), James (James Allen McCune), Peter (Brandon Scott) en Ashley (Corbin Reid) gewapend met mobiele telefoons, walkie-talkies, een camera-drone, een GPS, Bluetooth-oortje camera's, en een Canon 5D Mark III DSLR met een EF-S 50-200mm-lens.

Vreemd genoeg brengt een van de andere personages, een verdachte buitenstaander genaamd Lane - een complottheoreticus en Blair Witch legend fanboy - een Sony DCR-TRV120 digitale camcorder mee. Dit wordt verklaard door te zeggen dat de verouderde, standaard-definitie, tape-gebaseerde camera betrouwbaarder is dan geheugenkaarten. De film zelf functioneert ook als een manier om terug te luisteren naar de standaard-definitie, digitale beelden die zijn opgenomen door de personages in The Blair Witch Project.

De meest fascinerende update is de constant draaiende Bluetooth-oortje camera's, die worden gebruikt als een plot-apparaat om uit te leggen waarom de beelden zelfs in de eerste plaats bestaan. Er lijkt geen echt equivalent te zijn van de camera's, die volgens de film HD POV-opnames zijn. Er bestaan ​​camerabody-camera's, net als oortje camera's die er uitzien Blair Witch, maar ze maken meestal video met minder resolutie dan consumenten-smartphones, die de personages in de film toch nooit uithalen om de spookachtige gebeurtenissen vast te leggen. In Blair Witch, de wankele POV-horror is kristalhelder.

In tegenstelling tot het origineel, beïnvloedt deze bijgewerkte technologie feitelijk ook de plot in plaats van simpelweg de manier te zijn waarop we zien wat er voor ons wordt gepresenteerd.

Wanneer het griezelige spul begint te gebeuren, is er geen gsm-service om hen (natuurlijk) te helpen, en de bevoegdheden van de Blair Witch lopen op hol met de GPS, waardoor onze ongelukkige karakters nog meer verloren gaan. Al snel gebruiken ze de drone - die oorspronkelijk zou worden gebruikt voor "goedkope helikopterschoten" voor de documentaire die ze maken - om boven de boomgrens te kijken en een uitweg te vinden.Helaas voor onze personages is de wispelturige uitvalsbasis van de heks in het bos op de een of andere manier onder een vloedgolf uitgebreid om het te laten lijken alsof er alleen maar groen bos is voor zover de lens van de drone kan zien.

Maar het is de Sony digitale camcorder die de grootste impact heeft in de spannende finale van de film. (Hier is je spoiler waarschuwing.) Onze heldin Lisa, wiens vrienden één voor één zijn opgepakt, staat tegenover een hoek om veilig te blijven, volgens de legende van de Blair Witch. Door haar in de ogen te kijken word je gedood, dus om dat te voorkomen, draait Lisa op ingenieuze wijze het gezichtspunt van de camera achter zich om terwijl ze de camera in doodsangst in leven houdt.

We krijgen een gepixelde blik op de titulaire hag voor een paar halve seconden, maar als je iets weet over hoe horrorfilms werken, weet je dat het niet goed zal aflopen voor de niet-heksen. Uiteindelijk, als je iets weet over found footage-geschiedenis en -technologie, valt hier veel te bewonderen.