Wanneer aliens aanvallen, bescherm de maan

In de sciencefictionwereld, wanneer buitenaardse wezens de aarde aanvallen, gaan ze vaak achter een andere rotsachtige bol aan. Dat zou de maan zijn, de enige natuurlijke satelliet van onze planeet. Hoewel er op dit moment precies nul mensen op de maan wonen, zijn er geen stukjes essentiële uitrusting of instrumenten (hoewel we het echt hebben, die maankaarten zijn behoorlijk dope) gesitueerd op het oppervlak of in zijn baan, en geen concreet gevoel of het bezit alle waardevolle bronnen, de maan is essentieel voor het voortbestaan ​​van onze soort op deze planeet. Als vijandige buitenaardse wezens het stuk zouden slaan of er ernstige schade aan zouden toebrengen, zou de mens in ernstige problemen verkeren - zelfs als we erin slagen om een ​​buitenaardse dreiging met succes af te weren.

De maan heeft een sleutelrol gespeeld bij het vormgeven van de manier waarop natuurlijke processen van de aarde plaatsvinden en dat blijft het ook vandaag doen. Men denkt dat de maan slechts 30 miljoen jaar na de aarde is gevormd (die zelf 4,53 miljard jaar oud is). Sindsdien is het grootste (en meest voor de hand liggende) effect van de maan op de aarde de bemiddeling geweest van de eb en vloed van getijden op de waterlichamen van de planeet.

Wetenschapper gelooft dat in de kindertijd van deze relatie de afstand van de maan vanaf de aarde de helft was van wat het vandaag is - en dit resulteerde in veel meer extreme getijden. Deze getijden veroorzaakten hitte van de evenaar naar de polen, wat leidde tot ijstijden. Deze glaciale verschuivingen zorgden voor snellere migratiepatronen in verschillende soorten, wat resulteerde in een meer gevarieerde reeks van leven over de hele wereld. In feite, vanwege hoe belangrijk water is voor moleculaire processen in de primitieve en organische materialen, kunnen getijverschuivingen hebben gewerkt als een soort natuurlijke manier voor die chemische reacties om zich te ontdoen van of water te verkrijgen bij de vorming van basisstructuren zoals nucleïnezuren. Met andere woorden, getijden kunnen de start van het leven op aarde hebben versneld of aangemoedigd.

Okay, dat is een mooie geschiedenisles, maar hoe zit het vandaag? Wat zou nu precies de grootste impact hebben op ons leven als de maan zou verdwijnen of een brok uit zichzelf zou zijn gerukt? '

"We verliezen het normale ritme van de getijden", zegt Noah Petro, een onderzoeker bij het NASA Goddard Space Flight Center, die werkt met de Lunar Reconnaissance Orbiter. Hij vertelt omgekeerde we zouden waarschijnlijk de grote getijden verliezen die we van dag tot dag gewend zijn, en in plaats daarvan "kleinere getijden ervaren, veroorzaakt door de rotatie van de aarde met de zon".

Het meest opvallende effect dat dit zou hebben is dat we de oceanen over de hele wereld in zekere mate gelijk zouden zien. Hoewel dit in eerste instantie de kustgemeenschappen zou kunnen behoeden van het omgaan met mogelijke overstromingen tijdens hoog water, zou dit ook betekenen dat ze de voordelen van eb zouden verliezen. Dat zou schade toebrengen aan mosselen, wat een trapsgewijs effect zou hebben op onderwaterecosystemen en de voedselhutjes aan het strand over de hele wereld.

Verder speelt de maan een belangrijke rol bij het verstoren van water rond de evenaar. Zonder een natuurlijke satelliet zou dat water zich waarschijnlijk rond de polen herverdelen. Dit lijkt misschien een goede zaak voor kuststeden aan de oceaan die constant worden bedreigd door stijgende overstromingen. Maar dit is vreselijk voor waterlichamen in het binnenland die door oceanen worden gevoed. We kunnen estuaria zien - verantwoordelijk voor het natuurlijk ontzilten van water - opdrogen of aanzienlijk verkleinen. Rivieren en meren die verder landinwaarts liggen zouden ook behoorlijk krimpen.

Tenzij we erin slagen kunstmatige ontziltingstechnologie levensvatbaar te maken, zouden we de hele wereld overspoeld zien worden door watertekorten - en dat is al een probleem waarmee een groot deel van de wereld momenteel kampt.

Petro citeert ook twee andere belangrijke effecten die de verdwijnende act van de maan op aarde zou hebben."De maan stabiliseert de baan van de aarde", zegt hij, "dus we zien veranderingen in het klimaat waaraan we momenteel gewend zijn." Hij wijst naar Mars als een indicator van wat we zouden kunnen zien. Mars heeft geen grote manen zoals de aarde om zijn axiale helling zo veel te beïnvloeden, dus de rode planeet zit vast met zeer lange ijstijden.

Op aarde zou er een aanzienlijke hoeveelheid lange winters zijn, en "een algemene afkoeling" van de wereld in het begin, zegt hij, misschien gevolgd door een opwarming. We zouden 'wilde extremen' zien die meer zijn uitgesponnen en veel langer meegaan dan de planeet eerder heeft getoond. Petro benadrukt dat deze klimatologische effecten zeker niet onmiddellijk voelbaar zouden zijn - ze zouden op een schaal van 1.000 tot 10.000 jaar voorkomen. Maar er is een ander effect dat mensen heel snel oplossingen zouden moeten vinden als de maan werd opgeblazen of getroffen met een soort explosieve kracht: puin.

Veel materiaal, zegt hij, zou in de baan van de aarde worden verdreven, en een deel ervan kan zelfs door de atmosfeer dringen en de oppervlakte raken. Als dat puin groot genoeg zou zijn, zouden we in feite te maken krijgen met een catastrofaal scenario van vallende maanstenen die zelfs Brian May niet zou kunnen repareren.

Laten we ook het feit niet vergeten dat baanresten ook een toenemende bedreiging vormen voor de satelliet van de wereld die momenteel over de hele wereld wordt gebruikt. Sommige van die instrumenten zijn uiterst belangrijk voor communicatiesystemen die worden gebruikt door regeringen en legers. Als buitenaardse wezens raketten op de maan afvuren, kunnen we die satellieten eigenlijk vaarwel kussen. Hopelijk hebben we nog een paar vaste lijnen als back-up.

"Gelukkig verwachten we niet dat de vernietiging van de maan zal plaatsvinden," voegde Petro er lachend aan toe.