'11 .22.63 'Neemt een omweg naar de geschiedenis van geweld

11.22.63 zou nooit een aangenaam verblijf worden voor America's Camelot. Wraak van de tijd - terugduwen tegen hoofdpersonage Jake Epping's zwakke pogingen om het te herschrijven, volgens de plotregels van Stephen King, verpletterden elke waanideeën van romantiek die de weelderige jaren zestig-sets ons bespotten om te cultiveren. Het resulterende gevoel van ongemak blijft bestaan ​​gedurende de tweede aflevering, maar niet vanwege de weerstand van de tijd: in uitvoerend producent J.J. Abrams 'ogen, het kleine Amerikaanse stadje in het JFK-tijdperk, hebben geen plot-apparaten nodig om terreur in te boezemen. Het ongebreidelde geweld is meer dan genoeg.

Na een rampzalige eerste reis naar Dallas, bevindt Jake zich in Holden, Kentucky, een depressief, wolkenkrabberstadje waar fabrieken de inzittenden nauwelijks onderhouden. Hij is daar, ogenschijnlijk, om te voorkomen dat er een brutale moord zou plaatsvinden: in de pilot ontmoetten we Harry Dunning, een trillende oude conciërge, die in de creatieve schrijfklasse van Jake vertelde: het wrede slachten van zijn familie door de handen van zijn dronken vader op Halloween Eve, 1960. Jake vindt zichzelf in de gehavende voortuin van het Dunnings, en steelt zichzelf om de jonge Harry, die zich verschuilt achter zijn gekneusde moeder, een kans op een beter leven te geven.

Het is duidelijk dat het hier niet gemakkelijk zal zijn in Holden, waar geweld niet zozeer een reactie is, maar wel een geërfde manier van leven. Wanneer we de jonge Harry voor het eerst ontmoeten, wordt hij uitgekleed en bespuwd door vrolijk schoolplein pestkoppen, nauwelijks geslachtsrijp. Hun vaders, die de lokale bar onder water zetten als ze uit de fabriek worden bevrijd, terroriseren de tienerbartender, Bill, om rondjes gratis Falstaffs uit te delen. Avondentertainment in Holden bestaat uit een reis naar de slachtvloer van een vleesverwerker, sloophengels glad met kalfsbloed. Later lacht de eigenaar van een wapenwinkel - "Verdorie, ik zal je vijf kanonnen verkopen!" - terwijl een Nixon-poster in het raam knipoogt.

Meer verontrustend dan het gemak van de stad met deze levensstijl is de weerstand tegen verandering. Drie generaties van het leven in Holden zijn afgeschermd door de gevolgen van de oorlog en als iemand droomt om vrij te komen, zullen ze het in vredesnaam beslist niet toegeven. Ingezetene baptisten kondigen trots aan dat zij alleen de Zaterdag avondpost en Veld en stream; schrijvers worden in principe gelijkgesteld aan het communisme. Alleen degenen die het hoogst op de Holden totempaal staan, zoals Harry's dreigende vader Frank Dunning, durven in het openbaar te smachten naar "een beetje licht van de buitenwereld" - maar zelfs dan maakt hij maar een grapje. Die intellectuele shit gaat immers helemaal boven hun hoofd.

Dit alles wordt onthuld zonder dat Jake op de knoppen van de tijd duwt, en dat is maar goed ook, want hij heeft niet zoveel gedaan. Sterker nog, Jake en de algehele plot van de show - dit zou over JFK moeten gaan, weet je nog? - zijn in principe afgezet in aflevering 2 om het mogelijk te maken een meanderende meditatie te worden over de intellectuele stagnatie van de Amerikaanse arbeidersklasse. Wanneer hij zijn steeds irritantere versie van het 'verraste' gezicht van Taylor Swift niet trekt, is Jake's enige echte functie in deze aflevering het uiten van een verhaal van een oorlogsveteraan over het onlosmakelijke verband tussen Amerikaans heroïsme en geweld. (terwijl hij onnodig citeerde uit James Agee's beroemde paean naar de deelpachters van het Depression tijdperk, Laten we nu beroemde mannen prijzen). Ja, dit is King en Abrams, die sociaal commentaar laten vallen in de vorm van een pijnlijk serieuze James Franco die ademloos reciteert van een vooroorlogse verkenning van Amerikaans privilege. We worden hier echt diep.

Na een paar vervelende monologen waarin hij het verleden in een spiegel toespreekt - "Kom je voor mij?" - en een bruusk terug naar het heden, duwt Jake uiteindelijk naar voren met zijn plan. De gevolgen zijn mild, in ieder geval vergeleken met de realiteit van het leven in Holden, en hij komt rammelend maar relatief ongeschonden tevoorschijn. De sociologie-lezing van deze aflevering signaleerde de mogelijkheid dat 11.22.63 zal blijven proberen meer te zijn dan het is - een thriller van Stephen King voor tijdreizen - wat jammer is, omdat het veel leuker is als het zichzelf niet al te serieus neemt.