Hoe stop je een zombie-apocalyps? De wetenschap verklaart

Zombiefilms eindigen vaak met een wondermiddel of de komst van het leger (of de protagonisten en de wereld met onzekere doom). Maar wat zou er gebeuren als er een nieuwe ziekte zou ontstaan ​​die mensen echt in een zombie-achtige toestand zou veranderen, en hoe zouden we het eigenlijk kunnen stoppen? Het beantwoorden van dit soort vragen is niet alleen een leuke oefening - het kan ons veel vertellen over hoe een echte zeer besmettelijke toestand zich zou kunnen verspreiden.

Wetenschappers die ziektesepidemiologen bestuderen, moeten vragen beantwoorden zoals hoe een ziekte zich verspreidt, hoe snel deze waarschijnlijk door een populatie zal bewegen en, belangrijker nog, hoe de uitbraak het beste kan worden gestopt en toekomstige gebeurtenissen kunnen worden voorkomen.

Stel je voor dat er een nieuwe 'zombieismekwestie' uitbrak die zich verspreidde door de vaak geportretteerde methode van geïnfecteerd speeksel dat in iemands bloedbaan terechtkomt nadat hij gebeten is door een zombie. Dit soort directe contactverspreiding is normaal gezien een vrij inefficiënte methode voor overdracht van ziekten in vergelijking met infecties in de lucht, die veel gemakkelijker kunnen worden verspreid. Maar zombieïsme is interessant omdat, zoals rabiës, de symptomen angst, agitatie, paranoia en terreur kunnen zijn die het gedrag van het geïnfecteerde individu veranderen. Dus zombies zullen actief proberen hun slachtoffers te bijten of te eten, waardoor de ziekte sneller wordt verspreid.

De bron vinden

De oorspronkelijke bron van de zombie-uitbraak is zelden een zorg in horrorfilms, terwijl epidemiologen veel tijd besteden aan het gebruik van analyses en modellen om terug te gaan naar de eerste ziektegevallen. Bijvoorbeeld, een biologisch agens dat vrijkomt in de lucht of besmet voedsel dat wordt geconsumeerd bij een grote sociale gebeurtenis kan in één keer een groot aantal geïnfecteerde personen veroorzaken. Een laboratoriumongeval daarentegen kan aanvankelijk van invloed zijn op een redelijk klein, mogelijk beperkt aantal personen in een klein gebied. Deze parameters, evenals de wijze van overdracht, zullen de verspreiding van de ziekte beïnvloeden.

Gewapend met een goed begrip van de overdrachtsmethode, kunnen we nagaan hoe snel de ziekte door een populatie kan bewegen. Voor elke epidemie zullen epidemiologen proberen een basisreproductieratio te berekenen die het gemiddelde aantal extra gevallen beschrijft dat een geïnfecteerd individu zal genereren. Dit nummer (vaak aangeduid met R₀) beschrijft hoe ernstig een uitbraak is. Een met een R1 van minder dan 1 zal uiteindelijk uitsterven, maar meer dan 1 zal zich verspreiden door een populatie.

Onze zombies vervallen niet natuurlijk en vereisen het verwijderen van hun hoofd of vernietiging van hun hersenen voor permanente dood. Dus de belangrijkste overweging in een zombie-epidemiologiemodel is hoeveel mensen een zombie kan bijten voordat het of de slachtoffers raakt of wordt vernietigd. Dit is een functie van vele andere variabelen zoals bevolkingsdichtheid en het vermogen van mensen om zombies te vernietigen. De zombies zijn misschien de traag trippelende monsters uit de traditie, of misschien de snellere, dodelijker besmette mensen die in de film zijn afgebeeld. 28 dagen later.

Als we aannemen dat de zombies naïef jagen, dan is de bevolkingsdichtheid een van de belangrijkste overwegingen. Een dichtbevolkt gebied biedt voldoende kansen voor elke zombie om zich te voeden en geïnfecteerde gevallen zullen snel toenemen. Geïsoleerde zombies zouden echter de neiging hebben om in het rond te schuifelen, waardoor ze geen echte schade aanrichten.

Tot slot, nadat we vastgesteld hebben hoe onze ziekte verspreid is en hoe snel het de eindtijden zou kunnen veroorzaken (of niet, zoals het geval kan zijn), moeten we de beste methode identificeren om onze R₀ onder 1 te verminderen. Dit zal ervoor zorgen dat de infectie niet tot een zombie-apocalyps leiden.

Er zijn meestal vier reactiestrategieën voor zombieïsme, elk met een basis in een epidemiologisch onderzoek. Een voor de hand liggende strategie is om de geïnfecteerde individuen in quarantaine te plaatsen, mogelijk met de hoop een geneesmiddel of vaccin te ontwikkelen. Hoewel dit succesvol kan zijn, is het proces van het ontwikkelen van een remedie lang en moeilijk, en het handhaven van een perfecte quarantaine is moeilijk en riskant. In gevallen met een hoge R₀, zoals typerend voor zombie-epidemieën, riskeert zelfs één geïnfecteerd persoon die in quarantaine koelt of niet wordt gevangen, de gastheersoort te vernietigen.

Een strategie die vaak in zombieverhalen wordt gezien, is voor de niet-geïnfecteerden om zich te verbergen, in wezen om diegenen te isoleren die gezond zijn van degenen die geïnfecteerd zijn. Dit wordt meestal gebruikt wanneer de geïnfecteerde personen veel groter zijn dan de gezonde. Deze bescherming kan worden gezien als een soort van immunisatie, maar succes is afhankelijk van een blijvend vermogen om uit elkaar te blijven. Zodra de geïnfecteerde hordes je beschermde zone hebben geschonden, heb je al een perfecte omgeving gecreëerd voor de ziekte om zich snel te verspreiden in een kleine ruimte.

Extreme oplossingen

Als er geen behandeloptie is, is een selectieve afslachting waarbij de geïnfecteerde personen permanent uit de populatie moeten worden verwijderd een verleidelijke optie. Maar dit lijdt onder dezelfde problemen als de quarantaine. Niet alleen vereist het efficiënte verwijdering van de geïnfecteerde, er moet ook een bepaald diagnostisch screeningproces in de hand zijn zodat vroege gevallen met minder symptomen kunnen worden gedetecteerd.

Dit laat de meest angstaanjagende opties achter: verwijder het geïnfecteerde gebied met een preventieve ruiming, met weinig tot geen zorg voor wie, of wat, wordt vernietigd in het proces. Met zware verliezen maar een gegarandeerd einde van de infectie, is dit vaak de keuze waar de 'militaire' karakters voor meeleven in een zombie-verhaal. Ervan uitgaande dat u met succes alle geïnfecteerde personen zou kunnen uitroeien, zou dit de beste optie kunnen zijn. Maar er blijven morele kwesties over de zware verliezen van niet-geïnfecteerde individuen die ook zouden plaatsvinden.

Echte ziekten zijn zelden zo krachtig als die in zombiefilms, die meestal een transmissiesnelheid van 100 procent hebben en een vrijwel volledig gebrek aan immuniteit, herstel of behandeling vertonen. Maar het verkennen van fictieve zombie-achtige pandemieën biedt ook een spannende manier om infectieziekte-overdracht, preventie en behandeling te bespreken. Dus ga je de volgende keer dat je gaat zitten om je favoriete zombiefilm of tv-programma te bekijken, in de huid van de epidemiologen van de wereld: wat zou je doen en waarom?

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op The Conversation van Joanna Verran en Matthew Crossley. Lees hier het originele artikel.