De stille, meditatieve vreugde om zelf een bordspel te spelen

Een huisdierentheorie om de toename in rollende dobbelstenen en schuifelende kaarten uit te leggen, kan ongeveer als volgt zijn: informele videogames hebben het cultureel acceptabel gemaakt - zelfs cultureel - om een ​​gamer te zijn. Ook het ontwerpen van kartonnen of toetsenbordspellen wordt steeds gepolijst en geavanceerder. Hiervan kiezen we het tafelbladpad omdat het een uitstel is van het alles-consumerende scherm. Het is ook een manier om lekker te schmoozen op een gedeeld medium met vrienden of - hijgend! - randos (speciaal voor mensen die denken dat de kunst van het offline chatten saai is, of voor kinderen tegenwoordig die het nooit echt hadden om mee te beginnen). En zo stijgt het bordspel.

Maar wat als je het sociale hart van een bordspel uitsnijdt - kan de solo-ervaring de hermiteit, of ten minste solitaire, overstijgen? Ja. Vind je het leuk? Welnu, verlichting komt in vier fasen, maar we komen er in drieën.

Fase I. Doe ik dit echt?

Ja. Misschien heb je bewust losgekoppeld van je PlayStation 4, je vriendin is de stad uit en je hebt het gehoord Meester van niemand is fantastisch, maar je hebt een irrationeel vooroordeel tegen de twee AF ​​ethos van Aziz Ansari. Dus je ogen flikkeren naar Mage Knight en verstoppen zich in de hoek van een boekenplank. Het werd uitgegeven door WizKids en gebouwd door de beroemde spelontwerper Vlaada Chvatil uit het wrak van een verzameloorlogspel dat probeerde Magie: the Gathering's gerandomiseerde booster packs te superlijmen aan Warhammer. Het is moeilijk om te leren - 'zwaar' in het spelgebruik van de bordspellen - maar soepel om te spelen, ondanks de insteltijd van 30 minuten en verplichte bijscholing.

Gedistilleerd, het klinkt onbeduidend: je bent een magiër ridder, wat dat ook is, en je reist het land af met beesten en bestormt buitenlandse steden terwijl je een krachtig brouwsel van actiekaarten bouwt. Maar verdomd houdt het vast dat plunderen, nivelleren, kerker-kruipen zich beter voelt dan welk bordspel dan ook.

En als het gaat, kun je het zelf spelen.

Fase II. Ga ik vals spelen?

Je bent over de onhandige bult heengekomen om zelf het speelbord te leggen, dobbelstenen gooien zonder andere reactie dan die van jezelf, en vond vrede in het feit dat je niet hoefde te vechten voor je favoriete personage. Pas later, wanneer een tegel een bijzonder akelige draak laat zien, zal het niet tot je doordringen dat er hier niemand is om je eerlijk te houden. Er zit een kortstondige storing in je ethische matrix - je zou jezelf die ene extra schade kunnen geven, en geen van beide vijand A.I. noch levende ziel zou het weten. Je hebt immers 30 minuten besteed aan het sorteren van kaarten en het leggen van tegels. Dang, man. Misschien zelfs verdiend het.

Maar dat maakt dat je de realiteit onder ogen ziet van waarom je dit doet: het is een uitdaging. Net als het leven of Sudoku is dit spel een puzzel, maar soms wint deze puzzel en sterf je en dat is leven, kampioen.

Fase III. Zal ik opnieuw spelen?

Het kenmerk van een geweldig solo bordspel, dat Mage Knight is, is dat het je laat tekortschiet. Misschien heb je gewonnen, dus speel je de moeilijkheidsgraad bij of introduceer je het beste personage van het spel, een slechterik om je dapperheid te testen. Of je bent gestruikeld en verloren; maar in tegenstelling tot bepaalde games voor één speler, voelt dit redelijk. Een vroeg verkeerd spel heeft je niet vroegtijdig ten onder gebracht, tenzij het extreem was (je had echt niet moeten proberen om die lavadraak zo snel aan te pakken). Het is ook niet willekeurig en af ​​en toe niet-bruikbaar, recht omhoog.

Je realiseert je wat dit ook van een videogame scheidt, niet alleen het ontbreken van een scherm maar de afwezigheid van explosies en zwaailichten en zweethanden. De stilte en eenzaamheid benaderen hier de kalmte van het stapelen van dominostenen of een teen in het zand krabbelen, en als dat je kopje thee is, drink dan diep.