SCP 3122 U heeft uw bestemming bereikt | Objectklasse euclid | extradimensionale scp
Inhoudsopgave:
Little Foot is een van de oudste bekende mensachtigen in zuidelijk Afrika. Dit bijna complete skelet, behorend tot het geslacht Australopithecus, dateert van meer dan 3 miljoen jaar. Het werd in 1994 gevonden in de Sterkfontein-grotten bij Johannesburg in Zuid-Afrika, die deel uitmaken van de 'Wieg van de mensheid'.
We weten heel veel over het geslacht Australopithecus, dankzij honderden fossiele overblijfselen gevonden in Afrika. We weten dat het uit verschillende soorten bestond, waarvan sommigen mogelijk op hetzelfde moment leefden, en dat deze soorten een grote verscheidenheid aan voedsel verteerden.
Maar helaas, omdat de fossielen vaak gefragmenteerd zijn, weten we nog steeds niet precies wat Australopithecus’ hersenen zagen eruit, hoe ze liepen, of waarom ze op bepaalde manieren evolueerden.
Zie ook: New Archaeological Site Rivals East Africa voor titel "Cradle of Humanity"
Nu heeft een combinatie van Little Foot's relatief intacte schedel en een hightech scanningtechniek, microtomografie genaamd, ons geholpen enkele van de antwoorden te onthullen.
Mijn collega's en ik gebruikten microtomografie om de schedel van Little Foot virtueel te onderzoeken. Deze techniek is afhankelijk van het gebruik van een scanner die ons in staat stelt om zeer fijne details te benaderen - een paar micrometers per keer. We onderzochten verschillende anatomische structuren van de schedel en, meer in het bijzonder, de indrukken van de hersenen en het binnenoor.
We vergeleken toen wat we vonden met anderen Australopithecus exemplaren en fossiele resten die tot verschillende groepen behoren: Paranthropus en vroeg Homo. Deze zijn geologisch jonger, waardoor we de evolutie konden volgen.
De hersenen en het binnenoor zijn ook interessante raakvlakken tussen fossiele mensachtigen en hun fysieke en sociale omgeving. Via deze onderzoeken kunnen we nieuwe scenario's presenteren en verkennen over hoe onze voorouders leefden en zich ontwikkelden.
Bestuderen van hersenimprints
De hersenen kunnen niet fossiliseren. Dat betekent dat elk begrip van de evolutie van hominebrein afhankelijk is van het analyseren van de afdrukken van de hersenen die bewaard worden aan de binnenkant van onze schedels, ook bekend als de endocast.
De endocast kan informatie verschaffen over de grootte, vorm en organisatie van de hersenen, evenals het vasculaire systeem dat deze voedt. Ondanks de aanwezigheid van enkele scheuren en het feit dat sommige delen van de schedel zijn vervormd, is de endocast van de Little Foot relatief compleet en behoudt deze duidelijke afdrukken van de hersenen.
De afdrukken van de hersenen in de frontaalkwabben van Little Foot zijn vergelijkbaar met de geologisch jongere exemplaren van Australopithecus: ze vertonen een aapachtig patroon dat aanzienlijk verschilt van levende mensen. De visuele cortex in het achterste gedeelte van de endocast van Little Foot lijkt ondertussen uitgebreider dan bij jongere Australopithecus en in levende mensen, waar het meer verminderd is.
Deze informatie is van cruciaal belang omdat de vermindering van de visuele cortex in het hominebrein gerelateerd is aan de uitbreiding van de pariëtale associatiecortex, die betrokken is bij kritieke functies zoals geheugen, zelfbewustzijn, oriëntatie, aandacht of gebruik van hulpmiddelen. Dit zou kunnen betekenen dat die functies niet zo ontwikkeld waren in Little Foot in vergelijking met latere hominines.
Onze hypothese is dat milieuveranderingen ongeveer 2,8 miljoen jaar geleden mogelijk hebben geleid tot selectieve druk op Australopithecus’ hersenen. Een onvoorspelbare omgeving kan de habitats en voedselbronnen van Australopithecus en ze moesten zich aanpassen om te overleven. Dit zou de verschillen in de hersenen tussen Little Foot en jonger verklaren Australopithecus.
En onze studie suggereert ook dat het vasculaire systeem in de endocast van Australopithecus was complexer dan eerder werd gedacht, in het bijzonder in de middelste meningeale vaten. Dit betekent dat Little Foot relatief dicht bij ons kon zijn in termen van cerebrale doorbloeding.
Deze eigenschap zou een cruciale rol kunnen hebben gespeeld in de opkomst van grote hersenen in de menselijke lijn, aangezien dit deel van het vaatstelsel waarschijnlijk betrokken is in het koelsysteem van de hersenen.
Het innerlijk oor onderzoeken
In een tweede paper beschrijven we ook fascinerende details over Little Foot's innerlijke oor. Het binnenoor bevat de evenwichtsorganen - het vestibulaire systeem met de halfcirkelvormige kanalen - en het gehoor via het slakvormige slakje.
Traditioneel kan het binnenoor in fossielen worden beschreven door de vorm van het benige labyrint ingebed in het slaapbeen. Onze microtomografische analyses lieten ons virtueel het binnenoor van Little Foot reconstrueren. We ontdekten dat het mensachtige en aapachtige functies combineert. Het is het meest op een ander Australopithecus exemplaar gevonden in Jacovec Cavern in Sterkfontein, die van een vergelijkbare leeftijd is als Little Foot. Die twee exemplaren kunnen de voorouderlijke morfologie van het innerlijke oor van Axustralopithecus vertegenwoordigen.
Zie ook: alles wat we in één jaar hebben geleerd Over duizenden jaren van menselijke evolutie
Er bestaat een nauwe relatie tussen het vestibulaire systeem en voortbeweging - hoe we lopen. In Little Foot en andere Australopithecus, het vestibulaire systeem verschilt van mensen en Paranthropus, maar heeft overeenkomsten met apen.
Dit zou in overeenstemming kunnen zijn met de al lang bestaande hypothese dat Australopithecus had op twee benen op de grond kunnen lopen, maar ook enige tijd in de bomen doorgebracht. Paranthropus is ook anders dan Homo: ze waren tweevoeterig zoals wij, maar konden zich waarschijnlijk niet bezighouden met specifieke activiteiten zoals hardlopen.
We hebben verder fascinerende inzichten verkregen uit het binnenoor. Deze omvatten het feit dat het slakkenhuis van Little Foot, dat zich in het binnenoor bevindt, vergelijkbaar is met geologisch jonger Australopithecus exemplaren en naar Paranthropus. Maar het verschilt wezenlijk van dat van fossiel Homo specimens. Dit orgaan is gerelateerd aan geluidsbeleving en aan ecologische factoren zoals voeding, habitat of communicatie.
Onze bevindingen suggereren dus dat Little Foot anders met zijn omgeving kon omgaan dan onze meer recente menselijke voorouders.
Dit onderzoek biedt een fascinerend beeld van de hersenen en het binnenoor van Little Foot en helpt ons meer te begrijpen over hoe de hersenen en oren van onze voorouders miljoenen jaren geleden evolueerden.
Dit artikel werd oorspronkelijk gepubliceerd op The Conversation door Amélie Beaudet. Lees hier het originele artikel.
Studie van oude "Elephant Bird" hersenen onthult aanwijzingen over het oude Madagaskar
Mensen weten niet veel over de olifantenvogel, en zelfs dat kan verkeerd zijn. Het fossielenarchief laat zien dat deze uitgestorven schepsels 10 voet lang waren en leefden naast mensen. Nu, volgens een onderzoek in "Proceedings of the Royal Society B", weten we dat ze praktisch blind waren en in duisternis leefden.
Klimaatverandering onthult het 40.000 jaar oude verloren landschap van Baffin Island
Het noordpoolgebied warmt twee tot drie keer sneller op dan de rest van de planeet, en op zijn beurt wijken de gletsjers in de regio terug. Volgens een studie die vrijdag in 'Nature Communications' is vrijgegeven, hebben smeltende gletsjers op Baffin Island een landschap blootgelegd dat al 40.000 jaar bedekt is met ijs.
De voet van het oude kind onthult de menselijke voorouder die de bomen nooit volledig heeft verlaten
Evolutionaire antropologen, die probeerden vast te stellen wanneer ons bipedal het bepalende kenmerk werd in hominische mensen, zijn al lang verdeeld over hoeveel tijd deze oude mensachtigen zich daadwerkelijk in de bomen schuilhielden. Een nieuw artikel in Science Advances laat zien dat A. afarensis tweevoudig was als volwassene maar niet als kind.