Is Hillary Clinton een robot? Hoe een domme vraag de toekomst van AI-spraak verklaart

Hillary Clinton is geen robot, maar het lijkt erop dat iemand haar grootste politieke aansprakelijkheid is. Daar is een precedent voor: het voorgeprogrammeerde gedrag van Marco Rubio heeft hem gedoemd tot een aanval van stoten van Donald Trump die allemaal leken te landen. Voor Hillbot zijn de glitches - dat kenmerkende knijpen van haar vingers in de Clinton-duim, het te veel vasthouden aan het lachen, de zwaar geschreven beleidsredes - minder een probleem dan de gebruikersinterface. Haar stem is met een ongelooflijke frequentie als "robotachtig" bestempeld.

Het is een seksistische kritiek en zou als zodanig moeten worden uitgeroepen. Maar het is meer dan dat. Het is een aanwijzing voor onze huidige culturele obsessie met robotspotting, dezelfde die het enthousiasme voedt met de nieuwe HBO-serie Westworld. Die show gaat over androïden - sommigen vermomd, sommigen niet - worden steeds menselijker. Er is een gemeenschappelijk thema hier: de manier waarop wezens zichzelf uitdrukken regeert de emotionele reacties van mensen. Je bent hoe je spreekt of, meer precies, je bent hoe je wordt gehoord.

Juliana Schroeder is een expert op het gebied van sociale cognitie aan de University of California, Berkeley, die gebaren heeft bestudeerd en die invloed heeft op ons begrip van wat het betekent om mens te zijn. Afgelopen augustus publiceerde ze samen met gedragswetenschapper Nicholas Epley een studie in The Journal of Experimental Psychology die zich concentreerde op hoe de stem wordt verbruikt door de menselijke geest. Schroeder vergelijkt haar werk met de recentelijk virale studie van hoe sms-berichten en e-mail moeilijk te ontcijferen zijn voor hun sarcasme (of het ontbreken daarvan); de menselijke stem heeft meer dan alleen communicatie van ideeën tot het ontvangende einde van een gesprek.

"Er is iets met de stem die complexe reacties accuraat kan overbrengen - misschien gaat het niet alleen om het overbrengen van informatie, stem geeft zelfs aan dat ze een mentale capaciteit hebben, dat een persoon nadenkend en emotioneler lijkt te zijn," zegt Schroeder, dit menszijn "opmerkzaam" noemend, of het feit dat een bewust wezen een gevoel van denken, emotie en intelligentie lijkt te hebben, een "opmerkzaamheid" die tot op zekere hoogte aangeeft dat er een identiteit en ziel in de persoon is.

Schroeder en Epley voerden een experiment uit met behulp van een door een robot geproduceerd script en een door mensen geschreven script; vervolgens koppelden ze elk aan een menselijke stem. Ze ontdekten dat de stem een ​​integraal onderdeel uitmaakte van de conceptie van het script: als mensen een stem hoorden die het door de bot geproduceerde script hoorde, konden ze meestal zeggen dat het een machine was - "Mensen kunnen zien dat de tekst zo raar is" - maar aarzelde alleen maar omdat een mens het las. De onderzoekers probeerden toen een video te maken waarin een persoon de tekst, die liep als ondertiteling, op mute leest, en ontdekte dat mensen niet werden misleid door te denken dat een bot een mens was, of omgekeerd.

"Stem is menselijk maken," zegt Schroeder eenvoudig.

Daar komt deze gekke verkiezing om de hoek kijken. In een aankomend, ongepubliceerd experiment nam Schroeder de supporters van Clinton en Trump aan en liet de mensen van elk kamp verklaringen lezen of een persoon horen die verklaringen af ​​te leggen. "Er zijn paralinguïstische aanwijzingen in iemands stem," zei ze. "Er is iets met de variantie van de toon van de stem die deze signalen geeft dat er een geest achter die woorden zit." En dat is belangrijk bij het begrijpen van de andere kant - je zult waarschijnlijk niet krijgen overgehaald om akkoord te gaan met de oppositie, maar je zult ze als mens beschouwen.

Of, alternatief, je zult hen beschuldigen van robotachtig zijn in een poging om fundamenteel los te komen van hun menselijkheid. Hillbot en MechaTrump zijn gemakkelijker te negeren dan hun vlezige tegenhangers.

Het feit dat de experimenten van Schroeder en Epley zich bezighouden met het feit dat een stem een ​​indicatie is van emoties en een meer mensachtige aanwezigheid is een interessante, omdat de kunstmatige intelligentie van vandaag stem heeft opgenomen als een centraal aspect van onze digitale ervaring. Maar toch vallen mensen er niet voor. De vice-presidentiële debat moderator, Elaine Quijano, werd gepest voor haar bijna robotisch kalmerende stem, en critici hebben geworsteld met de overvloed aan vrouwelijke autobots - natuurlijk Siri, maar er is ook Alexa van Amazon, Cortana van Microsoft en de naamloze GPS-gids.

Maar de experimenten van Schroeder en Epley tonen aan dat mensen slim genoeg zijn om een ​​mens van een niet-mens te onderscheiden, zelfs als de niet-mens ons probeert voor de gek te houden met een 'stem'. Stemmen die moduleren en variëren - of we nu schreeuwen, brullen, lachen, deinzen, of wat heb je - zijn aanwijzingen voor ons publiek dat we ook emoties hebben, en ons brein interpreteert dat - in plaats van de monotonie van de 'stem' van kunstmatige intelligentie - om een ​​indicator van een mens te zijn. Dit zou een verdedigingsmechanisme van onze voorouders kunnen zijn - we zijn geprogrammeerd om zo te zeggen stemmen te herkennen als die van onze stam en in het bijzonder te worden gecommuniceerd naar wat die stem overbrengt, zodat we weten of iemand een Judas op ons zal trekken. Of het kan gewoon zijn dat we inherent achterdochtig zijn over machines en voorspellende bewegingen, of het nu een fabrieksrobot of C3PO of Hillary Clinton is.

Met andere woorden, we denken aan een wezen dat klinkt en zich gedraagt ​​als een mens - of het nu is Westworld of op het campagnepad - als meer overtuigend en attent en minder angstaanjagend dan, nou ja, een robot.