Marvin Minsky: Lees zijn artikel uit 1961 over kunstmatige intelligentie

Voordat we supercomputers en microprocessors hadden, dachten sommige genieën al aan de mogelijkheid van kunstmatige intelligentie. Een van die pioniers, Marvin Minsky, stierf zondagavond in Boston aan een hersenbloeding. Hij was 88.

Het baanbrekende onderzoek van Minsky, dat in de jaren '50 is begonnen, volstaat om een ​​heel boek te vullen. (En het heeft - meerdere, in feite.) Zijn belangrijkste bijdragen aan de wereld van onderzoek en ontwikkeling op het gebied van kunstmatige intelligentie waren onder meer helpen illustreren hoe verstandige redeneervaardigheden kunnen worden toegepast op machinesystemen.

Met andere woorden: Minsky hielp de kloof te dichten tussen denken in mensen en denken in computers.

Minsky zou in 1959 het MIT Artificial Intelligence Lab (nu bekend als het MIT Computer Science and Artificial Intelligence Laboratory) kunnen helpen. Onder de ongelooflijk getalenteerde studenten onder zijn hoede waren Ray Kurzweil, Gerald Sussman en Patrick Winston.

Zo vooruitziend was zijn werk dat Minsky, samen met John McCarthy, wordt gecrediteerd met het bedenken van de term "kunstmatige intelligentie." Nergens is dit duidelijker dan in zijn document uit 1961 - "Stappen naar kunstmatige intelligentie" - waar Minsky vijf essentiële vaardigheden schetst voor AI: zoeken, patroonherkenning, leren, plannen en inductie.

Minsky schetst hoe deze processen wiskundig konden worden geconstrueerd in een geprogrammeerde taal waarmee de machine zou kunnen blijven. Maar het grootste probleem is om een ​​machine naar te krijgen begrijpen hoe te reageren op een situatie die het nooit rechtstreeks heeft ervaren of afgehandeld:

"Als een wezen een vraag over een hypothetisch experiment kan beantwoorden, zonder dat experiment daadwerkelijk uit te voeren, dan moet het antwoord zijn verkregen van een of andere submachine in het wezen … Gezien dit paar coderings- en decodeerkanalen werkt de interne submachine als de omgeving, en dus heeft het het karakter van een 'model'."

Wat Minsky hierboven aantreft, is het vermogen van mensen om een ​​simulatie in hun hoofd te reconstrueren en die te gebruiken om een ​​bepaald resultaat te voorspellen op basis van de informatie die voorhanden is. Een mens kan dan kiezen hoe hij dienovereenkomstig moet reageren, zodat de uitkomst ideaal is.

Het doel achter A.I. is dan om een ​​machine te maken die hetzelfde kan en die werkt op basis van een intern "model".

Als dat een beetje abstract lijkt, is hier een andere manier om te begrijpen wat Minsky A.I. geloofde. zou moeten zijn. In 2008 schreef hij een kort essay over waarom mensen - vooral kinderen - wiskunde zo moeilijk vinden om te leren.

Hij schrijft:

"De traditionele nadruk op nauwkeurigheid leidt tot een zwakte van het vermogen om orde-van-hart schattingen te maken - terwijl dit specifieke kind al genoeg macht van 2 kende en kon gebruiken om benaderingen te maken die wedijverden met de vermogens van sommige volwassenen. Waarom zouden kinderen alleen een "vast punt" -rekenkunde moeten leren, terwijl het "zwevende punt" denken meestal beter is voor problemen van het dagelijks leven!"

Met andere woorden, het is beter voor een student om over wiskunde te leren, niet als een set van mechanische procedures die tot een gewenste oplossing leiden, maar als een breed systeem waarin creativiteit en improvisatie zodanig kunnen worden toegepast dat er meerdere methoden zijn die leiden tot een gewenste oplossing - of bovendien meerdere oplossingen zelf.

Dat was Minsky's grootste bijdrage aan A.I. ook. We zouden geen slimme machines moeten ontwikkelen die oplossingen op een starre, stapsgewijze manier kunnen overwegen. Machines van de toekomst moeten leren functioneren door hun eigen oplossingen voor problemen uit te vinden - op dezelfde manier als mensen zouden moeten. Zoals hij het ooit zei: "Je begrijpt niets totdat je het meer dan één manier leert."

Hopelijk de A.I. van vandaag en morgen. onderzoekers onthouden deze woorden vooruit.