Rising Bed Bug-besmetting kan worden verslagen, maar verhuurders zullen het plan niet waarderen

In februari sloot een gerechtsgebouw in Oklahoma zich af nadat een advocaat in krioelde van zoveel bedwantsen dat ze van zijn jas vielen. Zijn geval was een extreem geval van een steeds vaker voorkomend probleem. In de Verenigde Staten zijn bedplaagplagen sinds het begin van de jaren 2000 in opkomst, en huurders, huisbazen en wetgevers willen graag een oplossing. Nieuw onderzoek in PNAS ondersteunt een controversiële strategie waar eigenaren van gebouwen waarschijnlijk niet blij mee zullen zijn.

In een door bedwantsen aangetaste huizenmarkt is het belangrijker dan ooit voor huurders om te weten of het huis waar ze naartoe gaan schoon is. Maar toegeven dat een gebouw bedwantsen heeft, doet huurders pijn en veroorzaakt een rimpeleffect dat eigendommen en de waarden van de buurt kan aantasten. In de nieuwe paper, een team onder leiding van de Universiteit van Pennsylvania VMD-Ph.D. kandidaat Sherrie Xie beweert dat verhuurders hun verliezen gewoon moeten accepteren en deze informatie moeten vrijgeven, omdat het hen op de lange termijn geld oplevert.

"Bedmijtenpopulaties hebben de afgelopen decennia een opleving gezien", vertelt Xie omgekeerde. "Niemand weet zeker waarom dit is gebeurd, maar bijdragende factoren zijn waarschijnlijk verhoogde pesticidenresistentie, verhoogde beperkingen op het gebruik van bepaalde pesticiden zoals DDT en toegenomen internationale reizen."

Haar team bouwde een wiskundig model van de dynamiek van bedplaaginfestaties en huurdersgedrag om te berekenen hoeveel het eigenlijk verhuurders kost om de waarheid te vertellen. Dit lijkt op korte termijn tot minder huurders te leiden, maar tegen het vijfde jaar is hun eerlijkheid de moeite waard.

"Onze studie heeft aangetoond dat openbaarmakingsbeleid de kans op bedplassen kan verminderen wanneer ze op de juiste manier worden gehandhaafd, wat betekent dat huisbazen de regels volgen", aldus Xie.

Hoe een tegenzin te overtuigen

Als verhuurders vooraan staan ​​over bedwantsen in een gebouw, zullen ze veel meer vacatures zien. Vanuit het perspectief van de volksgezondheid is dat een goede zaak: omdat bedwantsen zich verspreiden wanneer mensen ze van het ene appartement naar het andere vervoeren of wanneer ze in aangrenzende gebouwen in een gebouw kruipen om nieuwe mensen te plunderen, betekent meer vacatures minder kansen voor hen om zich te verspreiden.

Uiteindelijk schrijft het team dat openbaarmaking leidt tot een "semi-quarantaine" -status, wat in totaal minder infecties betekent. Als de bedwantsen na verloop van tijd sterven, wegen de voordelen uiteindelijk op tegen de kosten: niet alleen zullen huurders uiteindelijk terugkomen, maar verhuurders zullen minder geld uitgeven aan uitroeiingsbedrijven.

Natuurlijk duurt vijf jaar erg lang. Hoewel het vreselijk is voor huurders, is het gemakkelijk te begrijpen waarom huisbazen kakelig zijn over bedwantsen. Hopelijk zullen bewijzen uit studies zoals deze beleidsmakers overtuigen beleidswetten in steden af ​​te dwingen.

"Het is een klassiek collectief actieprobleem, omdat we allemaal beter af zouden zijn als alle verhuurders zouden handelen volgens de wetten op openbaarmaking, maar een gegeven verhuurder kan terughoudend zijn om te voldoen", zegt Xie. Dus in plaats van erop te vertrouwen dat elke huisbaas in het beste belang van de groep handelt, denken we dat nationale en lokale overheden die wetgeving inzake openbaarmaking overwegen, zorgvuldig moeten overwegen hoe dit beleid het best kan worden gehandhaafd."

Hoe bed bugs voorgoed te beëindigen

Op dit moment hebben slechts een handvol metropolen openbaarmakingswetten: New York City, San Francisco, Mason City in Iowa, en heel Connecticut en Maine. Het team wijst erop dat openbaarmakingsbeleid meestal bestaat op plaatsen waar een grote vraag naar verhuur bestaat - bedelaars kunnen niet kiezen in deze huurdersmarkten, dus "het onmiddellijke economische risico voor verhuurders is waarschijnlijk laag". verhuurders kunnen echt worden genaaid door een openbaarmakingsbeleid in minder drukke markten, waar huurders meer kieskeurig kunnen zijn.

Terwijl beleidsmakers samenwerken met functionarissen van de volksgezondheid om de beste manier te vinden om bedwantsen onder controle te houden, houden wetenschappers een oogje in het zeil voor een andere factor die niet in deze studie wordt overwogen: resistentie tegen bedwantsen.

'De hedendaagse bed bug populaties zijn resistent tegen veel veelgebruikte insecticiden, dus kunnen plagen niet effectief worden behandeld met chemicaliën alleen,' zegt Xie. Naast pesticiden beveelt ze een aanpak aan met de naam "integrale plaagbestrijding", waarbij niet-chemische methoden worden gebruikt, zoals het gebruik van hoge temperaturen om kleding te reinigen, bugs te zuigen, te stomen en spleten te vullen waar insecten zich kunnen verbergen.

Volgens het Amerikaanse Environmental Protection Agency zijn er 21 staten met een soort van wet die van toepassing is op bedwantsen. Sommigen bestaan ​​al jarenlang, maar negen hebben ze pas sinds 2005. Omdat bedplaagaanvallen vaker voorkomen, moeten staten hun vernietigingsspel wellicht opvoeren.

Uiteindelijk zegt Xie, om de verspreiding van bedwantsen tegen te gaan, moeten we beter worden in het behandelen van plagen. Het gebruik van richtlijnen voor openbaarmaking om een ​​quarantaine af te dwingen is een manier; het vinden van een manier om huisbazen snel te laten omgaan met plagen is een andere. "Subsidies voor bed bug-behandeling, als een dergelijke maatregel mogelijk zou zijn," zegt Xie, "zou een krachtige impact hebben omdat ze de behandeling betaalbaarder en toegankelijker zouden maken."