Wise Words van Lewis Carroll over e-mailschrijven

Lewis Carroll schreef misschien al in 1890 het eerste e-mailmanifest als 'Acht of negen verstandige woorden over het schrijven van brieven', wat in tegenstelling tot de titel meer is dan een negentiende-eeuwse tweet. De auteur van Alice in Wonderland en talloze brieven was ten tijde van dit essay bijna 60. Hij was een ervaren en baanbrekende fotograaf, een van de meest beroemde creatieve geesten in de wereld, en toch valt het op in deze korte gids de nederigheid naar de lezer, een impliciete Herinnering dat de schrijver elke keuze en gewoonte moet richten op de persoon die zijn bericht zou ontvangen en openen.

Dit is wat hij je te zeggen had, de gehate Gmail-gebruiker:

Schrijf leesbaar. Dit is misschien niet direct van toepassing op e-mailen, maar er is iets aan deze regel en onze moderne manier van communiceren. In moderne gevallen kan leesbaar worden gesproken over het gebruik van, nou ja, echte woorden. U hoeft niet 2 dingen in te korten, alleen 2 doe het b / c het ziet er absurd uit. Je bent een volgroeide volwassene, met veel woorden op jouw manier. Gebruik ze goed van pas.

Weersta tegen de behoefte om te sleutelen aan lettertypen. Vraag het maar aan Cavaliers President Dan Gilbert over komiek zonder.

Vul je brief niet vol met excuses voor het niet eerder hebben geschreven. Stuur geen verdriet omdat je te laat bent. Wat je ook e-mailt, het maakt niet uit welk onderwerp, ze geven niets om de weeën. Laat ze de baby zien.

Do not Repeat Yourself. Je schrijft, spreekt niet, dus wat heeft het voor zin om twee keer hetzelfde te schrijven? (Dit zou als het ware dubbel gaan voor excuses.) Als het eenmaal is opgeschreven, is het zichtbaar en zal het altijd als zodanig zijn.

Als je een brief geschreven hebt die je vriend misschien geïrriteerd heeft, hoe belangrijk je het ook vindt, leg hem dan opzij en wacht een dag voordat je hem opnieuw leest en stel je voor dat hij je werd toegestuurd. Ah maar als alleen e-mailers dit ter harte nam! De snelheid van e-mail betekent dat diplomatie vaak lijdt tussen het brein en de pagina (of scherm in dit geval). Sarcasme gemaild is onmiddellijk vitriol. Door afstand te nemen van je onmiddellijke emoties kun je een situatie beoordelen. Voor al het rauwe, grijnzende plezier dat het gevolg is van het schrijven door woede, welk punt is er precies om 'boos' te raken?

Probeer niet het laatste woord te hebben. De winnaar van een piste-wedstrijd komt altijd terecht in natte, stinkende handen.

Als je ooit zou besluiten om te schrijven, schertsend, in diskrediet van je vriend, moet je overdrijven zodat de grap duidelijk is. Bijten op een scherm heeft meer haatdragende connotatie dan wanneer gesproken. Bij twijfel, wees ABSO-FUCKIN'-LUTELY OBVIOUS dat je JUIST KIDDING bent als je in je lezer gaat scheuren. Jij idioot.

We hebben allemaal haast, dat verzeker ik je, maar dat is geen excuus om je eigen integriteit naar de zee van luie correspondentie te laten afdrijven. Hoewel ik vrees dat er geen redactionele sms'en zal zijn via etiquette-regels die in de voorbije eeuwen zijn geschreven. Zelfs Carroll, een dynamo van verbeeldingskracht, had de opkomst van kakemoticons niet kunnen voorspellen.