Fe del Mundo: het leven van een onverschrokken vrouwelijk arts, in haar eigen woorden

Dinsdag is er veel geschreven over Fe del Mundo, de verdienende ontvanger van een Google Doodle die haar 107e verjaardag viert. Del Mundo, geboren op de Filippijnen, was de eerste vrouw die naar de Harvard Medical School ging, de uitvinder van een homespun bamboe-incubator en een pionier voor de gezondheid van vrouwen en kinderen. Maar voor al haar prestaties zijn er heel weinig resterende documenten waarin del Mundo haar ervaring in haar eigen woorden beschrijft.

Del Mundo is de auteur van honderden wetenschappelijke studies, evenals de Leerboek van kindergeneeskunde en de gezondheid van kinderen, die allemaal de beste manier beschrijven om voor anderen te zorgen. Maar in 2007 gaf ze een interview aan Het Filippijnse centrum voor onderzoeksjournalistiek, waarin ze zichzelf besprak, kleine vensters in haar leven leverde die op grote schaal beschikbaar zijn om ons allemaal te inspireren.

Bekijk onderstaande video voor meer informatie over de baanbrekende carrière van del Mundo.

Over haar beslissing om geneeskunde na te streven

Opgegroeid in een huishouden van acht, overweegt del Mundo een carrière in de geneeskunde pas volledig nadat vier van haar broers en zussen zijn overleden. In 2007 vertelde ze het Het Filippijnse centrum voor onderzoeksjournalistiek over een aangrijpend moment dat het pad dat ze zou volgen voor de rest van haar leven kristalliseerde: toen ze een dagboek vond van haar jongere zus Elisa, die stierf aan een abdominale infectie:

'Ze bewaarde een notitieboekje waarin ze schreef dat ze medicijnen wilde nemen', herinnerde Del Mundo zich. "Toen ze stierf, besloot ik haar plaats in te nemen."

Del Mundo was later pionier in het BRAT-dieet, een manier om diarree bij kinderen te helpen verlichten - wat in sommige gevallen fatale uitdroging kan veroorzaken - door middel van voeding.

Over haar beslissing om Amerika te verlaten:

Na excelleren aan de universiteit van de Filipijnen, Manilla, kreeg del Mundo in 1936 toevallig toegang tot de medische faculteit van Harvard. De school, onder de indruk van haar kwalificaties, nam niet de tijd om te overwegen dat ze een vrouw was - de school heeft vrouwen pas in 1945 officieel toegelaten. Ze ging naar een residentie in het Billings Hospital van de universiteit van Chicago en verdiende een master in bacteriologie aan de Boston University voordat hij terugkeerde naar de Filippijnen in de vroege jaren veertig, net voordat de Japanners het land bezetten tijdens de Tweede Wereldoorlog.

"Ik vertelde de Amerikanen die wilden dat ik bleef dat ik het liefst naar huis ging en de kinderen in mijn eigen land hielp", zei del Mundo. "Ik weet dat ik met mijn opleiding van vijf jaar aan Harvard en verschillende medische instellingen in Amerika veel kan doen."

En trouw aan haar woord, ze deed veel. Na thuiskomst werd Del Mundo de eerste vrouw die een regeringsziekenhuis leidde, het eerste kinderziekenhuis op de Filippijnen stichtte en de eerste vrouwelijke nationale wetenschapper van het land werd. Ze kreeg ook de Orde van het Gouden Hart van de overheid na het slachten.

Over arts-patiënt communicatie:

Del Mundo werd een pionier voor volksgezondheid op het platteland en reisde naar afgelegen hoeken van het land om medische zorg te bieden aan mensen zonder de middelen van ziekenhuizen. Tijdens haar werk in Palawan en Marinduque heeft ze meegeholpen met het ontwikkelen van strategieën voor gezinsplanning, gepleit voor goede voeding en gezondheidsexamens bij baby's. Gedurende deze tijd benadrukte ze het belang van open communiceren met haar patiënten.

"Kinderartsen moeten medische kennis kunnen vertalen in een taal die hun patiënten zullen begrijpen," zei ze. "Alleen op deze manier kan een arts zijn patiënten vertrouwd maken met het belang van zowel preventieve als curatieve geneeskunde."

Op haar eigen levensduur:

Tegen het einde van haar leven werd del Mundo geprezen vanwege haar eigen levensduur en energie. In haar latere jaren woonde ze op de tweede verdieping van een ziekenhuis waar ze bleef werken tot haar dood.

"Laat de eettafel iets minder vol, een beetje hongerig, en je zult langer leven," zei ze over haar langlevenfilosofie.

Hoewel dit niet de meest diepgaande van haar doorbraken was, stelde deze levensstijl haar in staat om tot 99 te leven, en talloze mensen langs de weg te helpen.