Controversiële mensachtige fossielen zijn geen "ontbrekende schakel", maar wetenschappers

In 2008 achtervolgde een negen-jarige jongen genaamd Matthew Berger zijn hond Tau in de buurt van een site genaamd de bakermat van de mensheid in Zuid-Afrika. Terwijl hij langs de Malapa-put liep, struikelde hij. Pauzerend om te onderzoeken wat de oorzaak van het struikelen was, riep hij naar zijn vader, de paleoantropoloog Lee Berger, die bevestigde wat Matthew vermoedde. De jongen was over gefossiliseerde botten heen gevallen. Een decennium later dagen deze fossielen de traditionele, lineaire kijk op de menselijke evolutie uit.

Deze botten behoorden tot een voorheen onbekende mensachtigen, Australopithecus sediba. Toen Berger en zijn team de ontdekking van aankondigden Au. sediba, ze merkten op dat het kenmerken met beide australopithen - een geslacht van uitgestorven primaten waaronder de beroemde Lucy - en ons eigen geslacht, leek te delen, Homo. Antropologieprofessor Steven Churchill, Ph.D., die deel uitmaakte van het team dat deze 2 miljoen jaar oude exemplaren voor het eerst analyseerde, vertelt: omgekeerde dat hij onder de bekende australopiths gelooft Au. sediba vertegenwoordigt de beste kandidaat voor een voorouder van 'echte mensen'.

"Dit komt tot uiting in onze keuze voor een specifieke naam, sediba, wat 'bron' of 'bronveer' betekent in Sesotho, 'zegt Churchill, verwijzend naar de taal van het Basotho-volk in Zuid-Afrika. "Deze interpretatie is niet universeel geaccepteerd, want goed, dat is de aard van de wetenschap."

Dit debat voorbij Au. sediba De plaats in de menselijke geschiedenis komt aan de orde in een speciaal nummer van het open access-tijdschrift paleoanthropology, gepubliceerd in december. Tot op heden zijn er twee bevestigd Au. sediba skeletten, MH1 en MH2, zijn geanalyseerd. Terwijl wetenschappers accepteren dat ze een geldige soort zijn, hebben critici het besluit om het in het geslacht te plaatsen, uitgedaagd Australopithecus, in tegenstelling tot Homo. Deze nieuwe analyse, waarin wetenschappers het laatste decennium van onderzoek naar deze antieke exemplaren hebben onderzocht, omvat de "mozaïekaard" van * Au. sediba en ondersteunt de status als een unieke soort.

Maar dat betekent niet dat het een ontbrekende schakel is, zoals sommige reguliere nieuwszenders hebben gemeld. In plaats daarvan, het bestaan ​​van Au. sediba versterkt het idee dat de evolutionaire geschiedenis van de mens meer lijkt op een vertakkende boom, waarin evolutionaire experimenten verschillende vormen hebben voortgebracht.

Jeremy DeSilva, Ph.D., een professor aan de Dartmouth University en een co-editor van de nieuwe uitgave, vertelt omgekeerde dat Au. sediba kan als één zo'n experiment worden beschouwd, "in sommige opzichten menselijker dan zijn voorgangers, zoals Lucy, en in sommige opzichten meer aap-achtig." DeSilva merkt op dat het nog steeds onduidelijk is of Au. sediba is een voorouder van onze eigen soort Homo, maar het idee is nog steeds een toetsbare hypothese die onderzoekers zullen blijven beoordelen met meer fossielen en nieuwe methoden.

"'Ontbrekende schakel' is een vermoeiend cliché dat verkeerd voorstelt hoe evolutie daadwerkelijk werkt en gewoon leidt tot misverstanden en misvattingen, 'zegt DeSilva. "Menselijke evolutie is gecompliceerder en interessanter dan de al te veel voorkomende beeldspraak van een mens die langzaam evolueert van een chimpansee, met de 'missing links' ertussenin."

Onderzoek van MH1 en MH2 suggereert dat Au. sediba was relatief klein - slechts 77 pond met verkleinwoord wervels. Het heeft een unieke combinatie van anatomieën, in tegenstelling tot andere gevonden hominine, met handen die in staat zijn tot krachtige aangrijping en precieze manipulatie. De schouder en voorpoten van Au. sediba worden als "primitief" beschouwd en de hersenen ervan waren klein, maar het bekken is meer als van een mens gevormd. Hij liep met twee voeten, hoewel enigszins anders dan wij, en hij kon geen lange afstanden afleggen. Het bracht ook zijn dagen door met het beklimmen van bomen, misschien op zoek naar voedsel of verborgen voor gevaar.

Deze anatomieën, zegt DeSilva, dwingen ons om de weg waarop we mens zijn geworden opnieuw te beoordelen. Hij is vooral gefascineerd door de voortbeweging van Au. sediba - opmerkend dat wetenschappers jarenlang discussieerden of het vandaag als mensen liep, of dat het nog steeds in bomen klom. Nu lijkt het erop dat er geen goed antwoord op deze vraag is. Van de vorm van zijn botten, kan DeSilva zeggen dat het "met een ietwat vreemd gangetje liep, juist omdat ze nog steeds comfortabel in de bomen klommen."

Scott Williams, Ph.D., een professor aan de Universiteit van New York en mede-redacteur van deze nieuwe analyse, vertelt omgekeerde dat de gemeenschappelijke kenmerken van deze soort betekenen dat de eigenschappen waarmee het deelt, dezelfde zijn Homo ontstond door een convergente evolutie, of dat het nauwer verwant is met vroeg Homo dan het is voor andere soorten Austroalopithecus.

"Uitzoeken welke van die scenario's klopt is erg lastig, en daarin ligt het debat," zegt Williams. "Het is onze hoop dat andere onderzoeksgroepen de gegevens gebruiken die we in deze artikelen hebben gepubliceerd om hypothesen te testen - de onze, die van henzelf en anderen - en nieuwe hypothesen te genereren."

Als Au. sediba blijkt een directe voorouder of zustersoort te zijn Homo, Zegt Churchill, dan zou het "ons moeten helpen om de evolutionaire processen en de ecologische context van onze soort te begrijpen." En als het blijkt dat de eigenschappen Au. sediba deelt met Homo zijn het product van een convergente evolutie, we zullen nog steeds iets leren over wat er gaande was toen ons geslacht ontstond omdat Au. sediba en Homo zou de "zelfde soorten natuurlijke selectie ervaren hebben om samen te komen in hun morfologie."

En terwijl deze vragen in de lucht hangen, zullen onderzoekers blijven zoeken naar meer botten en worden aangemoedigd om een ​​open database te bekijken waarin men afdrukbare exemplaren van de reeds gevonden fossielen kan downloaden. DeSilva benadrukt dat deze fossielen het verhaal van ieder van ons vertellen, en daarom zouden we allemaal een element van toegang tot hen moeten hebben.

"Ik had nooit een soort als deze kunnen voorspellen", zegt DeSilva. "Voor mij de grote les van Australopithecus sediba is dat we duidelijk meer te ontdekken hebben over onze wereld en over onszelf."