Under the Sea: Waarom zeegrasvelden mogelijk de sleutel zijn tot bestrijding van klimaatverandering

$config[ads_kvadrat] not found

TOP 10 GROOTSTE GEVOLGEN VAN KLIMAATVERANDERING! ?

TOP 10 GROOTSTE GEVOLGEN VAN KLIMAATVERANDERING! ?

Inhoudsopgave:

Anonim

Volgens het Intergouvernementele Panel van de VN over klimaatverandering zijn dringende en ongekende veranderingen nodig om een ​​catastrofe in de klimaatverandering te voorkomen. Hoewel er al inspanningen worden gedaan om de productie van broeikasgassen te verminderen, zijn ze volgens de meeste schattingen niet genoeg.

Het is daarom van cruciaal belang dat we manieren vinden om de hoeveelheid verontreinigende stoffen in de atmosfeer drastisch te verminderen. Ecosystemen die in staat zijn grote hoeveelheden kooldioxide te absorberen en op te slaan, bekend als "koolstofputten", zijn hiervoor ideaal.

In principe bestaan ​​alle levende organismen - alle dieren, planten, algen en bacteriën - uit koolstof en functioneren ze dus als koolstofput. Bijvoorbeeld, zolang een boom leeft, zal het koolstof absorberen en opslaan. Gezien het enorme volume van alle bomen in tropische bossen, is het geen wonder dat de meeste mensen zich dergelijke bossen voorstellen als ze denken aan een koolstofput.

Echter, eenmaal in stukken gehakt en omgezet in brandhout, zal de koolstof in die bomen worden vrijgegeven en als kooldioxide worden uitgestoten in de atmosfeer. Dus hoewel een bos een matig efficiënte koolstofput is, is het vermogen om koolstof in de bosbodem te behouden beperkt.

In feite hebben nieuw onderzoek door collega's en ik geconstateerd dat dergelijke bossen feitelijk slechts het vijfde meest efficiënte ecosysteem zijn in de koolstofopslagcyclus achter kwelders, mangrovebossen, zeegrasvelden en, het beste van alles, toendra.

Toendra wordt gevonden in polaire of bergachtige gebieden waar de temperaturen te laag zijn voor bomen om te groeien, en het landschap wordt gedomineerd door grassen of mos. Omdat een groot deel van de koolstof wordt opgeslagen in de bevroren grond en dus moeilijker te storen is, is het een zeer efficiënte spoelbak. Echter, stijgende temperaturen smelten de toendra in vele delen van de wereld, waardoor opgeslagen koolstof wordt teruggegeven aan de atmosfeer, en als gevolg daarvan neemt het vermogen om koolstof op te slaan af.

Terwijl bossen en toendra's de capaciteit voor koolstofopslag verliezen, kan een ander vaak vergeten ecosysteem het antwoord bevatten: zeegras.

We moeten enorme onderwaterweiden creëren

Zeegrasplanten hebben een uitstekend vermogen om koolstof op te nemen en op te slaan in de zuurstofarme zeebodem, waar het veel trager ontbindt dan op het land. Dit zuurstofvrije sediment houdt de koolstof vast in het dode plantmateriaal dat dan honderden jaren begraven kan blijven.

Zeegrasvelden zijn voor het grootste deel in recessie over de hele wereld vanwege menselijke activiteit. Als gevolg hiervan zal het herstel van deze weiden het mogelijk maken om het koolstofopslagpotentieel van onze oceanen aanzienlijk te vergroten.

Veel factoren beïnvloeden de exacte hoeveelheid koolstof die een zeegrasweide kan opnemen, maar uit ruwe berekeningen blijkt dat als we een hectare zeegras herstellen, dit overeenkomt met ten minste 10 hectare droog bos en zelfs 40.

Zie ook: Wetenschappers identificeren 's werelds eerste bekende zeegrasetende haai

Het planten van uitgestrekte stukken zeegrasweide is ook een uitstekend uitvoerbare taak, omdat deze planten geen zeewier zijn, maar planten met bloemen, bladeren en wortels, net als planten op het land. Dit betekent dat ze zaden produceren die in de zeebodem kunnen worden gezaaid of kleine scheuten die door duikers kunnen worden geplant. Om nieuwe technieken te ontwikkelen om al dit zeegras op een enorme schaal te planten, zijn mijn collega's en ik betrokken geweest bij het Novagrass-project, dat zeegrasplantages in de kuststreek rond Denemarken heeft getest.

We hebben verschillende technieken getest, zowel zaden als zaailingen, en hadden het meeste succes bij het planten van zaailingen in schaakbordpatronen op de zeebodem. De lessen van dit project worden nu toegepast in een grootschaliger proefproject, waarbij de modderige zeebodem wordt aangevuld met een laag zand voordat zaailingen worden geplant. We wachten op de resultaten, maar tot nu toe lijkt deze techniek een veelbelovende manier om zeegras in kustgebieden te herstellen.

Er zijn ongeveer 60 zeegrassen in de wereld om uit te kiezen, maar we hebben ons gericht op algemeen zeegras (Jachthaven van Zostera). Het verdraagt ​​geen warme zeeën, maar het is de meest voorkomende soort in gematigde gebieden en groeit goed rond kusten op het noordelijk halfrond. Zeegras gedijen in kustgebieden; ze hebben de potentie om te groeien over de hele wereld (behalve Antarctica) en breiden zelfs uit naar de Noordpool als het ijs wegvalt.

Er is enig bewijs van natuurlijk herstel nadat overmatige voedingsstoffen uit meststoffen zijn verwijderd en andere menselijke druk is weggenomen. Maar er is nog veel meer actie nodig om verder verlies - en zelfs nieuwe groei - van deze waardevolle ecosystemen te voorkomen.

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op The Conversation door Marianne Holmer. Lees hier het originele artikel.

$config[ads_kvadrat] not found