Hier is waarom het illegaal is om planeten te zaaien met buitenaardse levensvormen vanaf de aarde

De kans om het leven op een andere planeet te vinden, blijft op afstand. Maar naarmate we onze studie van andere werelden uitbreiden en ons gaan afvragen hoeveel planeten er in de melkweg zijn (spoiler: veel), is het belangrijk om de vertakkingen van een door mensen geleide buitenaardse invasie te overwegen. Wat gebeurt er als we andere planeten met het aardse leven zaaien? Vanuit wetenschappelijk oogpunt is het antwoord enorm gecompliceerd. Juridisch gezien is het simpel: iemand gaat naar de gevangenis.

Geen enkele natie of entiteit op aarde mag niet-menselijk leven vervoeren naar welk hemellichaam dan ook met de bedoeling om een ​​ecosysteem op gang te brengen.

Dit komt door 'planetaire bescherming', het idee dat menselijke verkenning van de ruimte moet worden geleid door een principe van zowel bescherming van de omgevingen in de ruimte tegen ongepaste beïnvloeding door de mens, als bescherming van de aarde tegen onherroepelijk getransformeerd door materialen en objecten van hemellichamen. Met andere woorden, de natuurlijke processen van het universum moeten vooruitgaan van nature.

Als we het hebben over het zaaien van andere werelden, praten we specifiek over 'voorwaartse besmetting'. Back-contamination daarentegen is waar buitenaardse wezens terug naar de aarde worden verscheept en in het wild worden geïntroduceerd. En er is meer dan een halve eeuw aan internationale ruimte realpolitik aan het spelen hier. Planetaire bescherming werd voor het eerst besproken in 1956 op het 7e congres van de Internationale Astronautische Federatie in Rome. Twee jaar later uitte de Amerikaanse National Academy of Sciences formeel zijn bezorgdheid over maan- en planetaire studies die het potentieel hadden om natuurlijke omgevingen op andere werelden te omvatten.

Dientengevolge, in 1959, werd de Commissie voor Ruimteonderzoek (COSPAR) gevormd door de internationale gemeenschap, en vijf jaar later formuleerde ze een resolutie waarin stond "alle praktische stappen moeten worden genomen om ervoor te zorgen dat Mars niet biologisch besmet wordt tot de zoektocht naar het leven in de martelaren kan op bevredigende wijze worden uitgevoerd. "Een paar jaar later, in 1967, ratificeerden de grote spelers in de ruimtevaart - de VS, de USSR en het VK - het United Nations Outer Space Treaty. Het verdrag zorgde voor een juridisch kader dat een breed scala aan activiteiten aanraakte die naar verwachting van belang zouden zijn voor toekomstige generaties (bijvoorbeeld het blokkeren van massavernietigingswapens in de ruimte of op andere planeten of manen en het verbieden van militaire bases in de ruimte).

Artikel IX van het verdrag luidt:

"Staten die partij zijn bij het Verdrag zullen studies van de ruimte, met inbegrip van de maan en andere hemellichamen, nastreven en deze onderzoeken om hun schadelijke besmetting en ook nadelige veranderingen in de omgeving van de aarde als gevolg van de introductie van buitenaardse materie te vermijden en, waar nodig, nemen passende maatregelen voor dit doel."

"Schadelijk" is hier het sleutelwoord. Theoretisch een natie of een andere entiteit kon stuur organismen naar een andere planeet als ze kunnen bewijzen dat het een positieve impact zou hebben. Maar er is Nee manier om te bewijzen dat een organisme - of het nu gaat om kleine bacteriën, grote dieren of het plantenleven - een dode wereld positief zou beïnvloeden. Het leven is immers rommelig en oncontroleerbaar. De verspreiding ervan is niet het doel van de wetenschap en kan ecosystemen snel in gevaar brengen, zoals Kudzu deed in het hele Amerikaanse zuidoosten, het Europese gewone konijn heeft gedaan in Australië en de Birmese python blijft doen in Florida.

We kunnen niet garanderen dat een nieuwe soort van leven de groei en evolutie van een andere planeet of maan niet onherroepelijk zal veranderen. Als we wat koudminnende bacteriën naar Mars hebben geschoten, kunnen ze zich misschien aanpassen aan de lage druk en zich verspreiden naar alle hoeken en gaten waar zelfs kleine poelen met vloeibaar water beschikbaar waren. Plots wemelt het oppervlak ongecontroleerd met een levensvorm zonder competitie. De soort kan het landschap onherroepelijk veranderen tot een bepaald einde of het kan de planeet bewoonbaar maken. Het is een rotzooi.

Dat laatste deel is een bijzonder verhit onderwerp. Er zijn genoeg mensen die ons geavanceerde technologieën en methoden willen zien die ons in staat kunnen stellen Mars, de maan en andere hemellichamen op Mars te vormen. Als we enorme hoeveelheden tijd en energie steken in het vinden van exoplaneten in het universum die het leven comfortabel kunnen huisvesten, gaat het denken, waarom zouden we onze naburige planeten niet gewoon in Earth 2.0 willen veranderen?

Nou eigenlijk, COSPAR (die elke twee jaar bijeenkomt) heeft de basis gelegd voor het indelen van de waarschijnlijkheid dat een andere wereld bewoonbaar is, of zou kunnen worden omgezet in een bewoonbare omgeving. Onder bepaalde categorieën, leven kon toestemming krijgen om in speciale zones te verblijven als is aangetoond dat deze organismen toekomstige ruimtemissies niet in gevaar zouden brengen of het buitenaardse leven zouden vernietigen.

Het is interessant, maar we zijn nog steeds tientallen jaren verwijderd van het bereiken van een punt waar het zaaien van een andere planeet of maan met leven binnen het bereik van de mogelijkheid ligt. De waarheid is dat we al het leven naar andere planeten hebben gestuurd. John Grunsfeld, de geassocieerde beheerder van het directoraat Wetenschapsmissie van het bureau, vertelde vorig jaar aan verslaggevers: "We weten dat er al leven is op Mars omdat we het daarheen hebben gestuurd."

Het is niet te zeggen welke microben de reis hebben overleefd en of ze wel of niet in staat zijn geweest om onderdak te vinden op de rode planeet, maar als ze dat wel deden, wel, dan zullen we wat uitleg geven om te doen op de volgende COSPAR-bijeenkomst.