Bekijk de impressionistische en zelfportretten van de eerste RobotArt-wedstrijd

Hoe ziet het zelfportret van een robot eruit? Dat is slechts een van de vragen die werden opgeworpen door de provocerende, allereerste RobotArt-wedstrijd met 25 robots die werk produceren in stijlen variërend van letterlijkheid tot impressionisme met zelfs een vleugje abstractie. En nadat de inzendingen zijn afgerond, bewijst de eerste groep kandidaten zichzelf in staat te zijn zich staande te houden in de meest trendy boetiekgalerijen in de binnenstad.

Gedeeltelijk een reactie op critici die beweren dat een robotschilder alleen maar een zuivere weerspiegeling van zijn programmeur kan zijn, stimuleerde de wedstrijd inzendingen van robotkunstenaars die een unieke bloei aan hun doeken konden toevoegen. Publieke stemming over het beste artwork in de inhoud is al geopend en winnaars worden op 15 mei geselecteerd. De wedstrijd bevat voorbeelden van alle verschillende soorten robo-art, dus spring erin en help je favoriet de titel te winnen. De kampioenskunstenaar wint $ 100.000, met dank aan Andrew Conru, oprichter van FriendFinder (en, ja, AdultFriendFinder), om te schenken aan scholen of liefdadigheidsinstellingen die artistieke technologieën ondersteunen.

Een vroege koploper in de race om artistieke grootheid te claimen, e-David, produceert impressionistische portretten en schilderijen vanaf het puntje van zijn lange, robotarm. De metaalachtige dreiging kan in 24 kleuren worden geverfd en gebruikt zijn eigen lichtgevoel om beelden te genereren, die zich enigszins van de dictaten van de codering scheiden.

Er is ook Picassnake, dat meer van Jackson Pollock oproept dan Pablo Picasso, met zijn strikkende en slappe benadering van kunst. De robot leest een QR-code en schildert mee met muziek die hem helpt precies te bepalen wat hij moet maken. Deze muzikale variabele stelt Picassnake in staat om elke keer uniek werk te produceren. Maar zonder bijzonder mooie creaties en een grotendeels willekeurige benadering van de schilderkunst, komt de uiteindelijke creatie bij ons als een beetje saai.

Een team van Carnegie Mellon heeft een robot gemaakt die samenwerkt met een mens om synthesewerking te genereren. De robot leidt het penseel, maar de ultieme controle blijft bij de mens die de machinecommando's kan negeren simpelweg vanwege hun grotere kracht.

Een andere kandidaat vervaagt ook de lijnen van robotachtige en menselijke schilderkunst. De Crowd Painter-robot, zoals de naam al doet vermoeden, crowdsources de plannen voor zijn schilderijen. Een programmeur kan een enkele sjabloon voor het werk kiezen, maar zodra de sluizen opengaan, wordt de controle over de robot opmerkelijk democratisch. In demonstraties, terwijl de omtrek van de sjabloon nooit volledig verdwijnt, komt het wel onder een spervuur ​​van trollen, inclusief, uiteraard, swastika's, lullen en 9/11 samenzweringstheorieën.

De ontwerpers deelden zelfs video van een cyberaanval op hun platform, waar de hackers de interface konden omzeilen om instructies rechtstreeks naar de robot te sturen. Postings als 'Mijn kunst is geen vandalisme' en 'Stop met het onderdrukken van kunst', dwingen de hackers de machineschilder om een ​​politieke deklaag te produceren, hetzij gericht op de robot zelf, hetzij op de rest van de wereld die deze nieuwe artistieke beweging als illegitiem beschouwt.

Wat zelfportretten betreft, was de enige deelnemer aan de wedstrijd die het probeerde, Van Arman, wiens robot een afbeelding van hem omtoverde tot een schilderij.

Zoals duidelijk blijkt uit deze wedstrijd, evolueert de jonge beweging, en met een serieuze financiële steun, heeft ze zowel investeringen als inspiratie gevonden. Misschien hebben we dit jaar geen Picasso of Pollack in handen, maar die jongens waren hoe dan ook zo'n 20e eeuws.