Amerika's Recovering Bison-populaties herstellen het Amerikaanse landschap

Rijdend ten noorden van Pawhuska, Oklahoma, komt een buitengewoon landschap in zicht. Bomen verdwijnen en een immens landschap van gras verschijnt, golvend in de wind als een grote, groene oceaan.

Dit zijn de Flint Hills. Al meer dan een eeuw is het een veeteeltland, een plek waar koeien vet worden van voedzame grassen. Meer recentelijk werd een deel van dit landschap getransformeerd in 1992, toen de natuurbeschermde natuurbond de Barnard Ranch kocht. Het creëerde daar een natuurreservaat, het Tallgrass Prairie Preserve, dat nu bijna 40.000 hectare beslaat.

Zie ook: 130.000 jaar oude fossiel is gezalfd "Moeder van alle bizons"

Een centraal element in de conserveringsstrategie van de groep was de herinvoering van de Amerikaanse bizon (Bison bison), die halverwege de negentiende eeuw uit het land was uitgeroeid. Het vrijgeven van de eerste bizon in 1993 was een stap in de richting van het herstellen van een deel van een ecosysteem dat ooit zich uitstrekte van Texas tot Minnesota.

Tegenwoordig zijn ongeveer 500.000 bizons op meer dan 6.000 locaties hersteld, waaronder openbare gronden, privéboerderijen en Indiaanse gebieden.Naarmate ze terugkeren, krijgen onderzoekers zoals ik meer inzicht in hun substantiële ecologische en instandhoudingswaarde.

Dichtbij uitsterven

Het was niet altijd zeker dat bizons konden terugveren. Toen ze eenmaal tientallen miljoenen keerden, domineerden ze het landschap van de Grote Vlaktes tot het einde van de 19e eeuw, en verankerden ze een opmerkelijk ecosysteem met misschien wel de grootste concentratie aan zoogdieren op aarde. Die overvloed werd weggevaagd toen kolonisten en de Amerikaanse regering zich bezighielden met een brutaal effectieve campagne om het ecosysteem en de inheemse culturen die erop vertrouwden uit te roeien.

Bison werd neergeschoten door miljoenen, soms voor 'sport', soms voor winst, en uiteindelijk om indianen van vitale hulpbronnen te beroven. Tegen 1890 waren minder dan 1.000 bizons over en de vooruitzichten voor hen waren somber. Twee kleine wilde populaties bleven, in Yellowstone National Park en het noorden van Alberta, Canada; en een paar individuen overleefden in dierentuinen en op privéboerderijen.

Herstel

Opmerkelijk is dat er een beweging is ontwikkeld om de bizon te redden en uiteindelijk een succesverhaal over instandhouding werd. Sommige voormalige bison jagers, waaronder vooraanstaande figuren zoals William "Buffalo Bill" Cody en de toekomstige president Theodore Roosevelt, verzamelden de weinige overgebleven dieren, bevorderden het kweken in gevangenschap en introduceerden ze uiteindelijk weer in het natuurlijke landschap.

Met het vestigen van extra populaties op openbare en particuliere gronden over de Grote Vlaktes, werd de soort gered van onmiddellijk uitsterven. In 1920 was het ongeveer 12.000.

Bison bleef de komende halve eeuw voor de meeste Amerikanen uit het oog en uit het hart, maar in de jaren zestig begonnen verschillende groepen de plaats van de soort in het landschap in ogenschouw te nemen. Inheemse Amerikanen wilden bizon terug op hun voorouderlijk land. Natuurbeschermers wilden delen van de ecosystemen van Plains herstellen. En veeboeren begonnen bizons te beschouwen als een alternatief voor de veeteelt.

Meer ranches begonnen bizons te verbouwen en indianenstammen begonnen hun eigen kuddes. Federale, staats-, tribale en private organisaties hebben nieuwe beschermingsgebieden ingesteld, gedeeltelijk gericht op het herstel van bizons, een proces dat vandaag de dag doorgaat op locaties zoals het Tallgrass Prairie National Preserve in Kansas en de Fort Peck-reservering in Montana.

Tegen het begin van de jaren 2000 was de totale Noord-Amerikaanse bevolking uitgebreid tot 500.000, waarbij ongeveer 90 procent werd grootgebracht als vee - maar vaak in relatief natuurlijke omstandigheden - en de rest in openbare parken en conserven. Voor wetenschappers was dit proces een gelegenheid om te leren hoe bizons omgaan met hun habitat.

Verbetering van Prairie Landscapes

Bizons voeden zich bijna uitsluitend op grassen, die, omdat ze snel groeien, de neiging hebben andere planten te overtroeven. Het selectieve begrazingsgedrag van Bison zorgt voor een hogere biodiversiteit omdat het planten helpt die normaal worden gedomineerd door grassen om naast elkaar te bestaan.

Omdat ze de neiging hebben om intensief te grazen op recent verbrande zones en andere gebieden relatief onaangetast te laten, creëren bizons een gevarieerd mozaïek van habitats. Ze bewegen ook graag en spreiden hun impact over grote gebieden. De variëteit die ze produceren is essentieel voor het voortbestaan ​​van in gevaar verkerende soorten zoals de grotere prairie-kip (Cupido van Tympanuchus) die de voorkeur geven aan verschillende patches voor verschillend gedrag, zoals paren en nesten.

Bison-effecten stoppen daar niet. Ze doden vaak houtachtige vegetatie door hun lichaam en hoorns erop te wrijven. En door de vegetatie te verteren en hun afval over grote gebieden af ​​te voeren, verspreiden ze voedingsstoffen over het landschap. Dit kan een vegetatie van hogere kwaliteit opleveren die andere dieren ten goede komt.

Studies, waaronder mijn eigen onderzoek, hebben aangetoond dat door bison geïnduceerde veranderingen in vegetatiesamenstelling en kwaliteitsweiden de overvloed en diversiteit van vogels en insecten in hooggrassprairies kunnen vergroten. Bison tast ook hun omgeving aan door te wentelen - herhaaldelijk op de grond rollen om bijten te voorkomen en losse vachten af ​​te werpen. Hierdoor ontstaan ​​langdurige depressies die de diversiteit van planten en insecten verder vergroten, omdat ze goede leefgebieden zijn voor plant- en diersoorten die niet in open gebieden van de prairie worden aangetroffen. Daarentegen, vee went niet, dus ze bieden deze voordelen niet.

Het is moeilijk om de ecologische rol te bepalen die bizons speelden voordat Noord-Amerika door Europeanen werd beslecht, maar beschikbaar bewijsmateriaal suggereert dat ze mogelijk het meest impactvolle dier op de vlakten zijn geweest - mogelijk een belangrijke soort waarvan de aanwezigheid een unieke en cruciale rol speelde in de ecologie van prairies.

De groei van Bison Ranching

De terugkeer van de bizon heeft geleid tot een nieuwe industrie op de vlaktes. De National Bison Association promoot deze dieren als een langlevend, duurzaam en kwalitatief goed vee. De groep hoopt de aantallen bizons te verdubbelen door zijn Bison-inzet van 1 miljoen euro, een programma dat is opgezet om de belangstelling voor wisenteelt en -consumptie te vergroten.

Voorstanders noemen gezondheids-, ecologische en ethische argumenten ter ondersteuning van het verzamelen van bizons. Bisonvlees is mager en heeft een hoog eiwitgehalte. Veel bizonkwekers zetten zich in voor ethische en duurzame veeteeltpraktijken, die soms ontbreken in de moderne industriële veehouderij.

"Ik heb een liefde voor de natuur en wil deze beschermen. Het was een van de doelen van mijn familie om de graslanden te herstellen. Bison hielp ons het land te regenereren, "vertelde Mimi Hillenbrand, eigenaar en exploitant van de 777 Bison Ranch bij Rapid City, South Dakota. Ze voegt eraan toe: "Ik hou van het dier. We hebben geluk dat we ze terug hebben gebracht. Ik leer elke dag van hen."

Groter denken

Zullen bizons voortleven in relatief kleine, geïsoleerde kuddes zoals nu, of iets groters? De Amerikaanse Prairie Reserve, een in Montana gevestigde non-profitorganisatie, heeft een groot en controversieel idee: het creëren van een ecologisch functionerend domein van 3 miljoen hectare van particuliere, openbare en tribale landen in het noordoosten van Montana, met een kudde van meer dan 10.000 bizons - de grootste enkele populatie in de wereld. Hoewel dit klein zou zijn in vergelijking met de miljoenen die ooit bestonden, zou het toch iets zijn om te zien.

Bison werd gered door de gezamenlijke inspanningen van natuurbeschermers, wetenschappers, veeboeren en uiteindelijk het grote publiek. Naarmate hun comeback doorgaat, geloof ik dat ze ons kunnen leren hoe we betere beheerders van het land kunnen zijn en een toekomst kunnen bieden voor de vlaktes waar ecosystemen en menselijke culturen gedijen.

Dit artikel is oorspronkelijk gepubliceerd op The Conversation door Matthew D. Moran. Lees hier het originele artikel.