Zullen Macklemore & het nieuwe album van Ryan Lewis in aanmerking komen als muziek?

Diggity Diggity verdomme!

“ Ik werkte bij Subway / Seven bucks, een uur was niet veel geld, "Opent het pop-rapparagon van de hitparade Macklemore's nieuwste nummer, de KRS One, met" Buckshot."

Kun je geloven dat het de tweede Mackle-drop deze week is, mensen? Te beweren dat dit in een week een beetje "extra" aanvoelt, zou een understatement zijn. Het komt immers, slechts een paar dagen nadat het schot 'rond de wereld' de avant-gardistische twee gobbledygook 'Spoons' hoorde, met zijn luchtige Gucci Mane-referenties en een tweede helft die klinkt als een Unicorns-nummer. Zelfs dat voelde als veel te veel te snel: de wereld was nog steeds bezig terug te deinzen van 'White Privilege II', negen solide minuten van sociologisch geladen Mackle-splaining die gestructureerd waren als een klein muzikaal revue geïnspireerd door 'hedendaagse kwesties', co- geschreven door je eerste jaar oude theaterles.

Het verbergt de gedachte dat we slechts vijf nummers van dit nieuwe, meer ambitieuze Macklemore-project hebben gehoord - onthoud dat dit project is genoemd Deze onhandelbare puinhoop die ik heb gemaakt - en we zijn al zo uitgeput. Herinner je je het Sheeran-core, subliem getinte, "look I have a baby" liedje "Growing Up (Sloane's Song)" van afgelopen zomer? Wat dacht je van "Kevin" met Leon Bridges - kun je dat terughalen? Het was geen single, maar het maakt niet uit - het was een trending track voor weken, en hij speelde het op de American Music Awards. Er is een volledig album van dit soort dingen dat aanstaande vrijdag valt.

En het is absoluut zijn eigen soort dingen. Dit kan een waanzinnig monument in de geschiedenis van rap zijn. Er is een kans van 0,0002 procent om te floppen, en alle reden om aan te nemen dat het album een ​​verbluffende conserveringskamer zal zijn voor de carrière van Ben Haggerty en zijn multi-instrumentalist Sancho Panza - Ryan Lewis. Het wordt een mijlpaal in die zin dat het misschien wel het meest succesvolle en minst muzikale album-topalbum is in de geschiedenis van de hiphop.

Deze nieuwe liedjes - blijkbaar gemaakt op het platteland - zijn minisymfonieën van in elkaar geslagen beats in uiteenlopende stijlen, vaak behangen met ongelooflijke sentimenten en analogieën die alleen het Macklemind kon oproepen. De drop van vandaag is het muzikaal draaglijkere stuk. De productie komt immers met dank aan een van de meest legendarische producers van het genre, DJ Premier, niet afkerig van dubieuze samenwerkingen met blanke mannen die naast heersers van het genre ook hiphop willen spelen. Toch klinkt de achtergrond van "Buckshot" als een Mobb Deep-beat die gemaakt is voor gebruik in Gymboree-klassen; het door Premier geproduceerde 'N 2 Gether Now', vergeleken met dit, is 'Microphone Fiend'. Zelfs als Haggerty Rakim ertoe zou aanzetten om alles te schrijven wat hij ooit had gekraakt, zou de roodharige inwoner van Seattle nog steeds geen aanleg voor de levering hebben - geen mogelijkheid om te verkopen onwaarschijnlijke lijnen. Sorry, Preem, misschien zou deze beat cool zijn met AZ of iemand erop, maar je hebt de zware laag van Mackle erover verspreid. Het is vergelijkbaar met de manier waarop Quizno's een ranchero of 'ranchero' heeft op elk item op hun menu: het probleem met elke Macklemore-song van tegenwoordig (ik geloof dat het alleen maar erger wordt) is dat er net zoveel Macklemore op elk van hen is.

Toch lijkt "Buckshot" het meest op wat muziek gewoonlijk is. Het grenst aan aantrekkingskracht op bepaalde momenten en staat in schril contrast met de ongekunstelde montagemuziek van 'White Privilege II' of de formidabele Hot 100 hit 'Downtown' van vorig jaar, die allebei een sterk argument zijn voor Macklemore omdat ze het zicht op hoe om een ​​uniform, logisch popnummer te maken. 'More gaat nog miljoenen records verkopen, ongeacht of deze nummers herhaalde secties hebben die elk soort tooncentrum onderhouden of niet klinken als een Dynamite Hack Pandora-station dat zo snel mogelijk wordt doorgebladerd.

Sla je nummers op met zoveel 'rap-iconen uit de jaren 80 als je wilt, Macklemore. Zet de beste pop-rapper ter wereld op je album (ja, Chance the Rapper is gepland om te gast op Deze onhandelbare puinhoop, samen met YG en … Idris Elba). De grote afbeelding zal nog steeds hetzelfde zijn als het ooit was. Het zal dezelfde verstikkende, oprechte, onthutsende, specifieke, raspende stijl zijn - hetzelfde loon ligt ver boven de 95 procent van de muziekindustrie. Macklemusic betekent veel voor de wereld, omdat je meestal bang bent om uit te proberen; misschien heb je nog nooit iemand ontmoet die heeft gehuild tot "Otherside (Remix)", maar ze zijn daar. Maar Macklemusic is, zoals Haggerty met elke nieuwe druppel probeert te verduidelijken, steeds verder verwijderd van wat normaliter als popmuziek wordt beschouwd. Het is iets vreemds en soms gevaarlijker.

Ja, het voelt bijna te gemakkelijk om de muziek van Macklemore te haten, maar sommige dingen in het leven zijn eenvoudig. Ik ben ook echt niet zeker of het muziek is. Iemand vraagt ​​John Cage.