Evolutionaire psychologen tonen het effect van overwinning op mannelijke promiscuïteit

Mensen houden van sporten omdat winnen geweldig aanvoelt. Na een grote overwinning voelen we ons gedwongen om te genieten van allerlei hoogmoedige rituelen: het deppen, douchen in Gatorade en, voor sommigen, het proberen te krijgen. De resultaten van een nieuw onderzoek in Menselijke natuur laten zien dat mannen, althans, meer promiscous handelen na een atletische overwinning, ongeacht of het terecht is verdiend of niet. Zoals de hoofdauteur van het onderzoek uitlegt omgekeerde, deze resultaten illustreren mogelijk hetzelfde gedrag dat leidde Homo sapiens om te gedijen in de evolutionaire tijd.

In de nieuwe studie onderzocht het team onder leiding van Danny Longman, Ph.D., een postdoctoraal onderzoekscollega aan de afdeling archeologie en antropologie van de Universiteit van Cambridge, 38 mannelijke roeiers van Cambridge in hun vroege jaren '20 over hun "zelf waargenomen partnerwaarde". en bereidheid om deel te nemen aan vrijetijdsgesprekken zowel vóór als na het racen. Ze hebben ook de testosteronniveaus van de roeiers gemeten, wat van groot belang was voor het begrijpen van de resultaten van het experiment. de roeiers niet weet dat de races waren opgetuigd zodat, ongeacht de uitkomst, de winnaar willekeurig werd uitgeroepen. Zoals het experiment onthulde, geloven je hebt gewonnen, kan net zo veel effect hebben als echt winnen.

De 'winnaars', vertelt Longman omgekeerde, "Ervoer een toename in testosteron, evenals een toegenomen kijk op hun eigen waarde als een seksuele partner. Ze benaderden eerder aantrekkelijke vrouwen met het oog op het aangaan van een relatie, en een verhoogde bereidheid om korte, toevallige relaties aan te gaan."

Wetenschappers hebben eerder vastgesteld dat pieken in mannelijk testosteron verband houden met het hebben van meer seksuele partners en het overschakelen van een lange termijn naar een "reproductieve strategie" op korte termijn - dat wil zeggen, proberen om contact te maken met veel willekeurige mensen in plaats van het uit te steken met een enkele persoon. Wat de studie van Longman laat zien, is dat die pieken in testosteron kunnen worden gemanipuleerd door zoiets eenvoudigs als een leugen over winnen.

De studie toonde aan dat mannen die geloofden dat ze de race wonnen, 11,29 procent meer kans hadden om te proberen seks te hebben met aantrekkelijke vrouwen dan de "verliezers" en een 6,53 procent hogere zelf waargenomen mate hadden. Degenen die dachten dat ze verloren waren, gedroegen zich ondertussen niet anders. Een blik op de testosteronniveaus van de mannen toonde een correlatie: de "winnaars" hadden testosteronniveaus 14,46 procent hoger dan degenen die verloren.

Deze studie maakt deel uit van Longmans grotere oeuvre waarin wordt onderzocht hoe sport de evolutietheorie kan testen. Het basisidee is dat het conflict dat inherent is aan competitieve sporten, tot op zekere hoogte de conflicten nabootst die vroege mensen ervoeren terwijl ze vochten over middelen en partners. Door te laten zien dat het mannelijke lichaam testosteron uitspuugt na het verslaan van een rivaliserend team en dat gedrag dienovereenkomstig verschuift, heeft Longman bewijs verzameld waaruit blijkt dat mensen echt goed in zijn snel aanpassen. En dat, zegt hij, past mooi bij een opkomende theorie die uitlegt hoe Homo sapiens was in staat om de aarde te veroveren.

"Een opmerkelijke eigenschap van mensen, en misschien de reden dat we ons vanuit Afrika hebben kunnen verspreiden en zo veel van de wereld hebben kunnen koloniseren, is dat onze fysiologie zich snel kan aanpassen aan veranderende omgevingsomstandigheden", zegt Longman. "We hoeven niet te vertrouwen op genetische veranderingen, die vele generaties kunnen duren door natuurlijke selectie. In plaats daarvan kunnen we onze fysiologie snel veranderen, zonder de noodzaak om te wachten op langzame genetische verandering. "Misschien illustreert niets beter onze fysiologische behendigheid dan een man, zich goed voelend over zijn fysieke kunnen en status in een groep, zijn kans aangrijpend om seks te hebben met zoveel mogelijk mensen.

"Dat is precies wat hier gebeurde - het geloof dat een atleet een wedstrijd won, leidde tot het geloof dat hun status was toegenomen, en hun fysiologie en psychologie pasten zich snel aan om te profiteren van de potentiële toename van seksuele mogelijkheden", zegt Longman.

Hoewel het onderzoek een eenvoudige manier kan zijn om verlegen jongens een verhoogd zelfvertrouwen te geven, is er genoeg ruimte om het terug te slaan. Onze mannelijke voorouders hebben mogelijk geprofiteerd van het hebben van zoveel mogelijk kinderen met zo veel mogelijk vrouwen om zijn genen door te geven, maar de evolutie van de menselijke cultuur heeft de promiscuïteit veranderd in een onverstandige reproductieve keuze. "Het nastreven van een strategie die uitsluitend gericht is op het maximaliseren van de genetische bijdrage aan de volgende generatie door meer kinderen te hebben, waarvan de evolutietheorie beweert dat die het doel zou moeten zijn, is om bredere culturele normen en emotionele behoeften te verwaarlozen," legt Longman uit. In de moderne maatschappij hechten we veel belang aan langdurige, geëngageerde relaties, die op hun beurt weer belangrijk zijn voor het welzijn van de kinderen. Het is onduidelijk of dezelfde verschuivingen in paringpatronen optreden in zegevierende vrouwen - Longman hoopt deze lijn van onderzoek in de toekomst voort te zetten - maar alle geslachten hebben te lijden onder de culturele gevolgen van onze opportunistische biologie.

"Het hebben van een reeks kortlopende, ongecommitteerde relaties heeft het potentieel om te eindigen in eenzaamheid - wat gebeurt er wanneer de status daalt, kansen om nieuwe partners te vinden sterven?" Voegt Longman toe.

Hij erkent dat zijn bevindingen zouden kunnen suggereren dat "winnende" mannen met hoge status een "lichte fysiologische neiging hebben om betrokken te zijn bij toevallige relaties", maar onderstrepen het belang van vrije wil. Overwinnende mannen - of in ieder geval degenen die overtuigd zijn dat ze gewonnen hebben - voelen zich misschien gesterkt door hun fysiologie, maar mensen in langdurige relaties zijn het bewijs dat moderne mensen geen slaaf zijn van hun hormonen. "Onze gegevens suggereren niet dat zulke mannen waarschijnlijker zijn ontrouw te zijn, of onbetrouwbaar als een partner, dus ik zou vrouwen niet aanraden om mannen op deze basis te vermijden," zegt Longman.