Ontmoet de wetenschapper in het kostuum van de ijsbeer achter Muskoxen aan de overkant van de Noordpool

Joel Berger bewaart enkele foto's in zijn portemonnee omdat hij weet dat de tweede vraag die hij gaat krijgen - de vraag die hij daarna heeft gesteld, "Wat doe je?" - zal zijn, "Wat is een muskox?"

"Muskox is waarschijnlijk het minst bestudeerde grote zoogdier van Noord-Amerika," vertelt Berger, een bioloog die momenteel bij de Wildlife Conservation Society en Colorado State University is, omgekeerde. Volwassenen kunnen groeien tot meer dan 600 pond, en ze zien er een beetje uit als een harige, kleine bizon. Hun naam komt van de penetrante geur die mannetjes uitstoten om partners te trekken tijdens de sleur. Hoewel ijsberen zeker het gezicht zijn van de effecten van klimaatverandering in het noordpoolgebied, legt Berger uit dat muskox kan worden beschreven als het hart of de longen. "Muskox is echt een heel koud aangepaste soort," zegt hij. Terwijl het noordpoolgebied opwarmt, wordt het geografische bereik waar de dieren comfortabel en koel kunnen blijven krimpen.

Daarom speelt Joel wild verkleed.

Het verre noorden ervaart de effecten van klimaatverandering veel sneller dan de rest van de planeet, en Berger wil weten hoe goed muskoxen zich kunnen aanpassen. Concreet vroeg hij zich af hoe de dieren zullen reageren op een toenemende aanwezigheid van ijsberen, die meer tijd op het droge zullen doorbrengen, omdat er geen zee-ijs is om op zeehond te jagen. Dus kleedt Berger zich als een ijsbeer en jaagt rond zoogdieren die drie keer zo groot zijn.

"Met meer gestrande ijsberen die niet op het ijs verschijnen en vast komen te zitten, weten we dat ze af en toe - maar af en toe - prooien op landzoogdieren," zegt hij. "We dachten dat dit een nieuwe dynamiek kon zijn en we wilden het een beetje beter begrijpen."

Muskoxen hebben een heel andere manier van omgaan met roofdieren, zegt Berger. "Ze leven in deze groep-gebonden samenlevingen, en ze hebben een hekel aan lopen." Running kost energie en energie is een bijzonder schaars goed in het noordpoolgebied. Dus in plaats van te vluchten, kruipen muskoxen soms in een beschermende cirkel, horens buiten, om dieren te houden die denken dat ze er smakelijk uitzien. Wat voor soort gedrag kunnen ze vertonen wanneer ze worden bedreigd door een ijsbeer, en zou dit hetzelfde zijn of verschillen van andere situaties?

Om deze vraag te beantwoorden, gingen Berger en een team van wetenschappers eerder dit jaar voor bijna twee maanden veldwerk op weg naar Wrangel Island, in de Noordelijke IJszee ten noorden van Siberië. Bij gebrek aan een getrainde ijsbeer bracht hij het volgende beste ding: een hilarisch uitziend masker. Het team trotseerde bittere kou en echte ijsberen, allemaal in de naam van de wetenschap. Berger moest uiteindelijk de witte wanten die bij het kostuum hoorde ruilen voor een set rode handschoenen in het poolgebied, in een poging om bevriezing te voorkomen.

Het plan was groepen muskoxen te benaderen terwijl ze het pak droegen en hun reacties vast te leggen. Om goede wetenschappelijke conclusies te trekken, heb je behoorlijke steekproefgroottes nodig, en wachten om getuige te zijn van interacties tussen muskoxen en echte ijsberen is eenvoudigweg niet haalbaar, legt Berger uit. "Wanneer je in het noordpoolgebied werkt, is de logistiek enorm, de dichtheid is vaak een stuk lager, en dus wordt het verkrijgen van steekproefomvang dit echt als iets dat wetenschappelijk is en niet alleen maar een anekdote - het kost wat moeite."

En in dit geval is een man in een ijsbeerpak nodig. Er is een traditie in de biologie die teruggaat tot tientallen jaren van het gebruiken van diermodellen of kostuums als stand-ins om de reacties van andere beesten te meten. "Het is eigenlijk niet zo raar", zegt Berger. Bijvoorbeeld: "mensen zijn naar Serengeti gegaan en hebben valse leeuwen gebruikt om te kijken hoe leeuwen agressief zullen zijn tegenover andere leeuwen."

Natuurlijk is er een opwindend gevoel om in zo'n afgelegen deel van de wereld te zijn, tussen zulke indrukwekkende dieren in het wild. Maar het is ook gewoon heel veel werk, zegt Berger. Zijn Russische tolk ontdekte vrij snel dat dit misschien niet het High Arctic-avontuur was waar hij misschien van had gedroomd. "Ik denk dat hij zich al snel realiseerde wat de saaie aard is van wat een bioloog in het veld doet. Je moet meer monsters, meer monsters, meer monsters krijgen."

Het andere dat je in de wetenschap nodig hebt, is controle. In dit geval: een karibokostuum.Hoewel het onmogelijk is om te zeggen of de muskoxen specifiek dachten: "Oh, hé! Een kariboe! en "Oh nee! Een ijsbeer! "Het is duidelijk dat ze anders reageerden op Berger, afhankelijk van zijn outfit.

Of ze dachten dat hij een ijsbeer was of niet, de muskoxen reageerden zeker alsof hij een serieuze roofdier was. "Ze vonden ijsberen niet schattig en knuffelbaar", zegt hij. Toen hij het karibopak aantrok, was het een ander verhaal. "Soms vluchtten ze, maar ze vluchtten niet zo hysterisch, en ze waren gewoon rustiger toen ik als kariboe was gekleed. Ze zouden me op een andere afstand opmerken, maar kariboes staan ​​natuurlijk langer en ze zijn niet wit."

De wetenschappelijke uitkomsten van dit project moeten nog worden uitgewerkt - het verwerken van de gegevens omvat dingen als het correleren van de muskox-reactie met sneeuwdiepte en hardheid, die van invloed zou zijn op het gedrag. Maar in termen van buikgevoel, voelt Berger dat muskoxen vrij snel zullen leren om op de manier van ijsberen te blijven.

"Een van de dingen die op dit punt fascinerend is, is dat muskoxen super reageren op ijsberen en de potentiële dreiging van predatie. En dus is de kans groter dat ze zomaar uit de situatie komen - rennen."

Berger gelooft niet dat ijsberen een belangrijke bedreiging vormen voor muskoxen in een toekomst van klimaatverandering. "Zowel kariboe als muskox worden op ad hoc basis gegeten, maar het is een vloot, en ijsberen zijn niet die vloot, en ijsberen warmen vrij snel op als ze dingen najagen, dus ik denk niet dat ze gaat zeer krachtige bedreigingen worden."

Maar we weten nog steeds zo weinig over de machtige muskox - hoe het zijn gedrag kan aanpassen en veranderen in reactie op snel veranderende omgevingscondities. "De vraag wordt, wat leren ze? Hoe snel leren ze? En dat is niet iets waar mensen zich op hebben gericht. '